Anasınıfı yıllarındaydım. Çok tatlı, minnoş bir okula gidiyordum. Fakat gerçekten bazen biz çocukları aptal yerine koyuyorlardı. Yemek yemeyi reddedersek bize "Uçak geliyorrr!" şeklinde oldukça gülünç bir şey söylüyorlardı. Kim kocaman kaşığın içindeki zerre kadar çorbayı uçağa benzetir ki? Bu insanlar çok akıllı (!).
Bir gün yine bir dersteydik. Oyun hamuru ile şekiller yapmamızı istediler. Ben ilk olarak bunun sıkıcı olduğunu düşündüm. Hatta böyle bir şey yapmak istemediğimi öğretmenime bile söylemiştim. Diyolog şu şekilde olmuştu:
-Oyun hamuru ile ne yapacağız?
-Yaptığın eşyaları kullanabilirsin hatta birilerine hediyede edebilirsin.
-Ama ben bu eşyalardan yapmak isyemiyorum. (Zatenüzerindemilyonlarca mikrop ve ayrıca parmak izleri olan bir şeyi eve kim sokarki?)
-Peki ne yapmak istersin?
-Eeee, ben sanırım resim yapmak istiyorum.
-Tamam, sana bir kağıt ve bir kalem vereyim. Ha birde boya kalemi vereyim.
-Teşekkür ederim.
Öğretmenim bana kalem, kağıt ve yalnızca 5 renk boya kalemi verdi. Bir şeyler çizmeye çalıştım ve mavi elbiseli bir kız çocuğu çizmeyi başardım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk resmim olmasına rağmen bence fena değildi. Resmimi öğretmenime gösterince bana güler yüzle çok güzel bir iş başardığımı söyledi. Hatta istersem panoya bile asabilirmiş. Fakat eve götürmek istediğimi, anneme ve babama da göstermek istediğimi söyledim. Eve gidince babama bu resmi gösterdim. Benimle gurur duydu. Annem ise:
-Aaa, küçük bebeğim bunu sen mi çizdin? Bak görüyor musun bizim kızı kocacığım! Yetenek arıyordun al sana yetenek!
Annem bana yetenekli olduğumu söyledi. Ee tabi bende bu yoldan gittim.
