Σίγουρα Ίσως (Vol 2.)

1.

ΚΛΕΙΩ

«Αουτς» η φωνή μου ακούστηκε στριγκή καθώς το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου βρέθηκε αντιμέτωπο με μια από τις πολλές κούτες που ήταν συσσωρευμένες έξω από το δωμάτιο μου. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία στον παραγεμισμένο διάδρομο από πράγματα και χώθηκα όπως όπως στο μπάνιο. Ετοιμάστηκα γρήγορα και σαν στρόβιλος επέστρεψα στο δωμάτιο μου αρπάζοντας κυριολεκτικά τα απαραίτητα. Τρέχοντας σχεδόν και κρατώντας στο ένα χέρι τον πίνακα ζωγραφικής που ετοίμαζα το τρέχον εξάμηνο και στο άλλο χέρι την τσάντα με τα προσωπικά μου αντικείμενα μπήκα στο αυτοκίνητο μου. Το μάτι μου έπεσε στο καντράν με την ώρα και αναστέναξα αγχωμένη αφού σε λιγότερο από μια ώρα έληγε η προθεσμία παράδοσης της εργασίας. Αφιέρωσα μερικά δευτερόλεπτα αναθεματίζοντας το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας μου που με ωθούσε στο να τρέχω το τελευταίο δευτερόλεπτο των προθεσμιών και φυσικά την αποτυχία του ξυπνητηριού μου να με ξυπνήσει έγκαιρα και έβαλα το κλειδί στη μίζα.

Στην πρώτη προσπάθεια υπέθεσα ότι έφταιγαν τα τρεμάμενα χέρια μου και τα τσιτωμένα νεύρα μου. Στη δεύτερη προσπάθεια σκέφτηκα πως κάποιος μου έκανε πλάκα από κάποιο σημείο εκεί ψηλά στον ουρανό. Στην τρίτη προσπάθεια σιγουρεύτηκα πως η σημερινή μέρα αποτελούσε μια από εκείνες τις μέρες που ξέρεις από το πρώτο δευτερόλεπτο πως τίποτα δεν θα ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία κατά την διάρκεια της ημέρα και όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να σου κάνει τα νεύρα κουρέλι. Έτσι λοιπόν μετά κόπων και βασάνων πήρα τα πράγματα μου και τρέχοντας για ακόμη μια φορά κατά μεσής του δρόμου έφτασα στη πλησιέστερη στάση λεωφορείου. Περίμενα όρθια ανάμεσα σε νεαρούς φοιτητές, ηλικιωμένους που βρίσκονταν παρέα με τα καροτσάκια τους στον δρόμο προς την πλησιέστερη λαϊκή αγορά και σε εργαζόμενους που είχαν σίγουρα καθυστερήσει να φτάσουν στο χώρο εργασίας τους. Και το λεωφορείο εμφανίστηκε στην άκρη του δρόμου. Πλησίαζε αγκομαχώντας ανάμεσα στα πολύχρωμα αμάξια που το προσπερνούσαν και σχημάτιζαν λωρίδες δίπλα του. Οι πόρτες άνοιξαν και οι άνθρωποι μέσα μας κοίταξαν αναστενάζοντας. Ο καθένας από εμάς προσπάθησε να βρει ένα μικρό χώρο μέσα στο λεωφορείο. Και καθώς οι στάσεις περνούσαν και τα φανάρια γίνονταν πράσινα ο συνωστισμός στο λεωφορείο γινόταν χειρότερος.

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ταξιδέψω σε ένα μέρος ηρεμίας. Ο ήχος της θάλασσας έφτασε στα αυτιά μου και η εικόνα διαμορφώθηκε θαρρείς και βρισκόμουν μέσα στην όαση που είχε δημιουργήσει η φαντασία μου. Ένιωθα τις ζεστές αχτίνες του ήλιου να αφήνουν ένα ευχάριστο μυρμήγκιασμα στην επιδερμίδα μου. Και για πρώτη φορά τους τελευταίους τρεις μήνες ένιωσα προσμονή για τις επερχόμενες καλοκαιρινές διακοπές μου. Ένας μήνας στην Γαλλική Ριβιέρα με την οικογένεια του πατέρα μου και ένας μήνας στην Καλιφόρνια με τη μητέρα μου και τον Μάικλ θα ήταν όνειρο. Και έπειτα μόλις έμπαινε ο Σεπτέμβρης η μετακόμιση μου στη Φλωρεντία για ένα χρόνο και ο αποχωρισμός μου από τον τρόπο ζωής όπως τον είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Αλλά η αλήθεια ήταν πως όλα είχαν ξεκινήσει να αλλάζουν καιρό πριν. Όταν ο Θέμης μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Όταν γνώρισε και ερωτεύτηκε το Μάρκο, τον Ιταλό ξάδερφο του Κρις. Κρις. Κρις. Γρήγορα έδιωξα τη σκέψη εκείνου από το κεφάλι μου. Όσο και αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια η φυγή του χωρίς μια εξήγηση συνέχιζε να με πονάει κάνοντας με να νιώθω το μαχαίρι βαθιά στη πληγή με τη σάρκα μου τριγύρω να νεκρώνεται καθώς ο χρόνος κυλούσε ακάθεκτος. Όμως όπως κάθε άλλη φορά έδιωξα τη σκέψη του Κρις σε κάποιο κρυφό μέρος του εγκεφάλου μου και άνοιξα τα μάτια μου ξανά. Η πραγματικότητα με χτύπησε αλύπητα μαζί με όλες τις απολαυστικές μυρωδιές που εισχωρούσαν στους οσφρητικούς μου κάλυκες. Ο Θέμης θα τελείωνε τη σχολή του στη Θεσσαλονίκη και θα μετακόμιζε στη Σιένα με το Μάρκο. Η μητέρα μου θα μετακόμιζε στη Καλιφόρνια με τον Μάικλ και τον Τζέιμς αφού απόψε ο Μάικλ θα παίξει τον τελευταίο του αγώνα στην Ελλάδα και έπειτα θα οδεύσει σε μια καινούρια καριέρα ως βοηθός προπονητή σε μια από τις καλύτερες ομάδες κολεγιακού μπάσκετ της Αμερικής. Και εγώ; Εγώ ακόμξ προσπαθώ να γνωρίσω τον εαυτό μου. Να βρω τι είναι εκείνο που θέλω να κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου...