love never gives up

თავი პირველი

გამარჯობათ მოგესალმებით მე მქვია ჯეონ სოიონი ვარ 19 წლის მაგრამ ვმუშაობ უკვე მდივნად ერთ დიდ კომპანიაში. მაგრამ მისტერ პაკ სანგი ძალიან მკაცრია გინდაც რომ 1 წუთით დავაგვიანო 1 საათიან ლექციებს მომწყობს მშობლებიდან მარტო დედა და უფროსი ძმა მყავს მამამ მიგვატოვა და სხვა ოჯახთან წავიდა თმცა მკიდია მეც გულზე არ მეხატება ზედმეტად.
მყავს დაქალი სოფი გიჟი მარა კეთილი ვცხოვრობ კი სოფისთან ერთად ორ ოთახიან სახლში.
*5:00_ზე რეკავს მაღვიძარა*
-ღმერთმა დაგწყევლოს ერთ დღეს!
-მოკეტე გამორთე ეგ დეგენერატი მაღვიძარა!
-აჰჰჰჰჰჰჰ აიგოოოოოოოოოო!
-მოკეტე მეძინება ჯერ!
-მე არა?
-დაეგდე მერე!

-ვეღარ დავიძინებ
-კაი წამო ვჭამოთ თორე შენ კიმ დობანგი არ გაცოცხლებს თუ დააგვიანე და მე პაკ სანგი
(ორივე მდივნებად ვმუშაობთ)
-აუ ეგ გიჟი კაცი არ გამახსენო, ღამეობით მესიზმრება ხოლმე მერე
-შე საწყალო
-ეჰჰჰ
-მიდი გააკეთე რამე რაა მეზარებააა
-კაი დაჯექი
ჩვენ შევჭამეთ გავემზადეთ და გავედით
-უკვე რვის ნახევარია დაჟე ადრე მივალთ
-კი მარა ნამეტანი ცივა დღეს (ავიბურძგლე მე)
-აუ ხოო ვიყინები
-მეეცცც მარა აუჩქარე ბიჯს თუ დავაგვიანეთ...
*მივედით*
-გამარჯობათ მისტერ სანგ
-ვაააუუუ სოიუნ არ დააგვიანე? თუ მელანდება
-*მე ვითომ ყურადღება არ მივაქციე*
-ჰაჰ კაიი მიდი ამ დოკუმენტებს მიხედე რაც ჩემს შემდეგ შეხვედრას ეხება დაა წადი სახლში დღეს კარგ ხასიათზე ვარ და სამუშაოც ცოტაა
-კარგით * მე დავუქნიე თავი და საკუთარ კაბინეტში გავედი*
მე გავაკეთე მთელი სამუშო რაც სანგს ეხებოდა ავდექი სკამიდან გავედი და როგორც კი შავაღე კარები ვიღაცამ კედელზე ამაკრო
-რაა?!გამშვი?!
*თან ხელები ამაფარა*
-ჰაჰ რა სასაცილო ხარ სოიუნ
-რა?! მისტერ პაკ?!
მე ვწვდი ვუკბინე და რც უკან გამიხედია ისე გავიქეცი
-რამოხდა ქალო სად გეჩქარება?!

-წამო და მოგიყები
-კაი წამო
-*მე მოვუყვევი ყველაფერი*
-ვაიმეეე....
-წამიყავნე იმ ადგილას!
-ვინც არ უნდა ყოფილიყო გავანადგურებ
-არ გინდა ხვალ მისტერ სანგს დაველაპარაკები თუმცა მასზეც მაქ ეჭვი


*ინტრიგით დავათავრებ ვივი მოკლეამარა ზარმაცი ტრაწი ვარ ჰეჰ... მოლე დიცით რაა გააკეთოთ ლოვ იააა მინა-out *