hastane koridoru

1. bölüm gizemli koridor

Ben aslı henüz 16 yaşındayım
Sabah erkenden uyandım doğru ya bu gün halamı ziyaret etmeye gidecektim kendimi çok halsiz hissediyordum elimi yüzümü yıkayıp siyah triko kazağımı giyindim yüzüme hafif bir makyaj yaptım ve aşağı kahvaltıya indim annem sofraya oturmuştu bile.
- günaydın anne diyerek masaya oturdum
- günaydın kızım diyerek karşılık verdi annem
Babam işe gitmiş olmalıydı eğer evde olsaydı her sabah ki gibi müge anlı nın sesi ile uyanacaktım her halde

-anne ben bu gün halamı ziyaret etmeye gideceğim dedim annem sevin miş gibiydi ne zamandır halamı ziyarete gitmiyordum çünkü annem ve babam akrabalarımızı ziyaret etmemden dolayı mutlu oluyolardı en çok da annem

- tamam balım,akşamdan bir kaç bir şey yapmıştım halana da götürürsün dedi. Ve elime akşam yaptıkları puğaçaları koydu

- tamam diyerek yemeğimi yemeğe başladım.

Nihayet yemeğimi bitirmiştim anneme hoşçakal diyerek evden çık tım ve bir taksi çağırdım.

Taksi beş dakikaya kadar gelmişti. Şöfere hastaneyi tarif ettim ve en az 15-20 dakika sonra hastaneye vardım.
Taksi ücreti 50 tl tutmuştu parayı taksici adama uzattım ve arabadan indim.

Dışarıda bir kaç akıl hastası vardı.
Onları aldırmadan hastaneye girdim ve yukarı çıkmak için asansöre bindim hastane biraz tuaf gelmişti

Hemen ikinci katta asansör durdu ve içeri hastanenin sahibinin oğlu serkan bey girdi ona.

-merhaba dedim oda karşılık vererek

-merhaba dedi. Ve bana

-hangi okula gitmeye başladın dedi
Bu soru biraz saçma gelmişti ama cevap vermesem ayıp olucak tı

-Şu yeni açılan araslar koleji dedim okull onun babasının dı ve bunu gayet iyi biliyordum.

-bende orada okuyorum malum babamın okullu orda sık karşılaşıcağız demek ki. Dedi

- evet sık karşılaşacağız diyerek gülümse dim.

-adın neydi bu arada dedi. Tabi az önce ki gibi cevap vermesem ayıp olucak tı.

-aslı ben dedim. İsmimden gerçekten nefret ediyordum.

-bende serkan diyerek kapıya doğru döndü.

Asansör sonunda durmuştu ama b-bu kat neredeydik biz böyle asansörün kapısı bilmediğimiz korkunç bir koridora açıldı.

Buradan nasıl çıkacaktık hiçbir fikrim yoktu en son gözlerimin kapandığını ve kafamı bir yere çarptığımı hatırlıyorum 
Ve o karanlık cesetlerle dolu koridoru her tarafta cesetler vardı ve hepsi yerlerde duruyordu sonra ne oldu hiçbir fikrim yoktu.

*merhaba sevgili okurum ben şevval öncelikle hikayeme zaman ayırıp okuduğum için teşekkür ederim bu benim ilk hikâyem ve bu hikâyeyi seve seve okumanı isterim bu hikâyeyi yükseklere taşımak için sana ihtiyacım var ve bu hikâyenin kahramanlarından biri sensin ve bizi bir çok macera bekliyor sizleri çok seviyorum*