Ben 22 yaşında acılar içinde büyüyen ama asla acılarımı dışarı yansıtmayan biriyim hayatımda öyle şeyler yaşadımķi 2 yaşında kadın sığınma evlerinde büyümek çok kötü bisi düşünsene baban var sana sahip çıkmıyor ama annen var babasizligi hissettirmiyor 7 yaşında hurdacilik yaptım ben 9 yaşında simit sattım okulumuzda aksatmadim annem babasını 9 yaşında kaybetmiş bizimde babasız yaşamamızı istemediği için babama çok şans tanıdı her seferindede yanıldı spor hayatıma 9yaşında başladım bir çok madalya aldım kız kardeşimle beraber tabi o benden hep ustteydi hep altın madalya kazandı mutlu olduğumuz en güzel günlerdi sonra birden bir felaket oldu annem babam ayrıldı babam annemi evden kovdu annem bizi aldı memlekete gitti 1 hafta dayımla kaldık sonrası sokakta geçti annem biz aç kalmayalım diye kredi çekti bir ton masraf yaptı zor badireler atlattık ama zor günlerimde öyle mutluydumki annem ben abim kız kardeşim annemin dayısının oğlu var annemin çocukluk aşkı çok güzel bir adam anneme söz vermiş senden başka kimseyle evlenmem demiş sözünü tutmuş evlenmemiş annem bizden müsadere istedi evleneyim diye biz biraz nazlandik ama sonunda razı geldik baba diyebileceğim bir adam vardı ama bana diyemedim hastaymış akciğer kanseri ben okula gideyim diye yol parasını bana verir kendisi yürüyerek giderdi kendi yemezdi bize verirdi annem gibiydi annem bizim için herşeyi yapabilecek tek kişiydi şimdi babam da vardı hep birlikte mutluyduk babam 4 sene sonra vefat etti bana diyordu seni ben göndercem askere oğlum diye ona rağmen dik durduk şimdi askerdeyim bu sözleri askerden yazıyorum hayatıma biri girdi askerde çok sevimli içinin güzelliği dışına yansımış öyle bir zamanda kalbime dokunduki kalbim bir tek onda aldığım en güzel nefes kokladigim en güzel çiçek şimdi hasta biraz her gün onu buraya yazıcam 😍
