Batan GÜNEŞ

#1

Gül kokan kitabımın kaldığım sayfasını işaretleyip masaya koydum. Masadan kahvemi alıp cam kenarına geçtim. Yağmur yağıyordu. Yağmurla çimenlerin birleşimindeki huzur verici koku eve kadar ulaşmıştı. Derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım. Kapamamla açmam arasında en fazla birkaç saniye geçmişti. Her gözlerimi kapadığımda o anı yeniden yaşıyordum sanki. Sanki yeniden bütün yük üzerime biniyordu. Sanki yeniden kaybediyordum en değerlilerimi. Gözümden akan bir damla yaşı silip aynanın karşısına geçtim. Çok cılız bir kız değildim. Fakat bu son günlerde zayıfladığım kesindi. Bozuldu bozulacak deyimine uyan topuzum,morarık gözlerim...Gözlerimi kapattığımda olay aklıma geldiğinden dolayıydı bu morarıklar. Uykusuzluktan ölme eşiğine gelmiştim. Kahvemden son bir yudum alıp yatağıma geçtim. Yatma pozisyonunu alıp "Başaracağım, atlatacağım." Diye kendimi avuttum. Fakat bende biliyordum sonuçların o kadar da iyi olmayacağını. Neden böyle olmuştum ? Neden böyle yapmamam gereken bir yanlışı yapmıştım ? Ve neden en yakın arkadaşımı sanki arkasından bıçaklamış gibi hissediyordum ? Neden ? Neden ? Neden ?...

Evet. Biliyorum. Bu hata olmamalıydı. Ama insan kalbine nasıl söz geçirebilir di ki ? Ama hayır yaa.. Geçirmeliydim !

Belki de.. Seren ile gerçekten çok iyi bir arkadaşlığımız yoktu. Belki de sadece ben iyi bir dost değildim. Neden arkadaşıma ihanet ederek kötü kişi ben olmak zorundayım ?

Hayır hayır. Bizim Seren'le gerçekten herkesin imrenerek baktığı bir dostluğumuz var. Yada VARDI mı demeliyim ?

"Hayır saçmalama Nida!"

Biz hala en yakın arkadaşız. Belki de şimdilik. Çünkü Seren olanlardan habersiz..

Herşeyi öğrenene kadar da hiçbir sorun çıkmayacak ! Hiç bir şey belli etmeyeceğim !

Evet şimdilik herşey yolunda. Çünkü Seren yıllardır aşık olduğu çocuğa aşık olduğumu bilmiyor...