The Dollhouse

Κεφάλαιο 18ο

Δεν ξέρω τι ώρα είναι...μία ξυπνάω και μία κοιμάμαι εδώ και πολύ ώρα μου φαίνεται , αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου , αν και μπορώ να κάνω κινήσεις όπως το να γυρίσω πλευρό...

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όλα αυτά οφείλονται στη συσκευή που φύτεψαν μέσα μου. Τι δυνατότητες έχει δηλαδή αυτό το πράγμα ;

Φοβάμαι όσο ποτέ άλλοτε, αυτό το μέρος είναι η κορυφή του Κουκλόσπιτου, ένα μέρος που μόνο με το κουκλόσπιτο δεν μοιάζει αυτή τη στιγμή και ένα μέρος που δεν έχω καν αντικρύσει μέχρι στιγμής.

Αυτή τη στιγμή είμαι σε εκείνη τη κατάσταση που είμαι ξύπνια και περιμένω κάτι να συμβεί ... μέχρι που αυτό το κάτι συμβαίνει.

Ένας ήχος σαν ξυπνητήρι σχεδόν βουίζει μέσα στο κεφάλι μου κάνοντας τα μάτια μου να ανοίξουν ξαφνικά και να αντικρίσουν επιτέλους το μέρος που βρίσκομαι , κάνοντας τα να γουρλώσουν.

Δεν μπορώ να καταλάβω, είμαι ακόμα στο δωμάτιό μου; Πώς γίνεται αυτό; Κάτι άλλο συμβαίνει....δεν είναι λογικό . Πήρε τόση ώρα να έρθουμε εδώ όταν ήμουν πάνω σε εκείνο το φορείο. Περάσαμε ακόμα και μια σίγουρα μεγάλη πόρτα.

Αυτή είναι η Πτέρυγα Α...δύκολη. Σκέφτομαι.

Είμαι στο παιχνίδι , στο δυσκολότερο κομμάτι του ..τρεις γύροι για την ελευθερία μου. Αλλα πως στο καλό είναι ένας γύρος; Τι πρέπει να κάνω;

Και εκείνη κιόλας τη στιγμή της σκέψης μου η μεγάλη πόρτα που μοιάζει με αυτή που οδηγεί στον διάδρομο της σοφίτας του Κουκλόσπιτου ανοίγει και μια γυναίκα μπαίνει μέσα. Δεν την έχω ξανα δεί σίγουρα. Είναι ψηλή , ξανθιά , σικάτη με μια άσπρη μπλούζα συνδυασμένη με μια μαύρη στενή μέχρι το γόνατο φούστα. Τα κόκκινα χείλη της χαμογελούν .

"Mia !Πολύ χαίρομαι που ξύπνησες ." λέει καθώς κοιτάζει μία εμένα μία το τάμπλετ που κρατά στα χέρια της.

Η φωνή της...είναι αυτή η γυναίκα που ήταν πριν μαζί με τον Dr.Chan. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά της.

Τι ρόλο έχει αυτή εδώ μέσα; Μαζί μου; Που είναι ο Peyton;

«Ποια είσαι εσύ; » ρωτώ με τρεμαμένη φωνή.

Επιτέλους μιλάω!

«Εγώ είμαι η Dr. Bianka Blandmark. Μπορείς να με λες Ms.Bianka , ή όπως μπορείς. Για πες μου, πως αισθάνεσαι;» λέει κοιτώντας και πατώντας διάφορα κουμπιά στο τάμπλετ της.

Είμαι έτοιμη να της φωνάξω , να ουρλιάξω και να τρέξω μακριά ψάχνοντας για κάποια διέξοδο...αλλά δεν κάνω τίποτα από αυτά, και το χειρότερο δεν ξέρω καν γιατί...