Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο δύο⏳

«Ο μόνος ανόητος εδώ μέσα είναι αυτός που φθείρει κάτι το τόσο πολύτιμο» - Τρίσταν Τζέρστεϊν

                                   ~ • ~

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ανασήκωσα το σώμα μου και τέντωσα τα χέρια μου προς τα πίσω με ένα χασμουρητό. Έπειτα σηκώθηκα όρθια και έδεσα σφιχτά την μεταξωτή, πράσινη μου ρόμπα πριν ανοίξω την πόρτα. Τότε βρήκα τον Τρίσταν να στέκεται και να κουνάει το πέλμα του νευρικά, γεμάτος ανυπομονησία.

«Ω γειά σου Τρίσταν» τον χαιρέτισα και δίχως να πει κουβέντα εισήλθε στο δωμάτιο

«Είσαι μόνη;» Ρώτησε και έγνεψα το κεφάλι μου καταφατικά

«Εμ ναι, γιατί;» Είπα γεμάτη αμηχανία

«Θέλω να έρθεις μαζί μου για λίγο. Υπάρχει κάτι που πιστεύω πως πρέπει να δεις»

«Τι είναι;»

«Ετοιμάσου και θα πάμε από κοντά να δεις.»

«Μάλιστα. Περίμενε λίγο. Πως ήξερες ότι ήμουν εδώ; Είναι γνωστό σε όλους πως συζώ με τον Ντάνιελ και όχι εδώ πια»

«Το δωμάτιο μου βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου, δυο βήματα πιο πέρα από το δικό σας. Και δυστυχώς σε αυτό το σχολείο δε έχουμε και την καλύτερη ηχομόνωση οπότε άκουσα σχεδόν τα πάντα από την χθεσινή σας διαφωνία.»

«Α ώστε μας άκουσες»

«Ναι, και μεταξύ μας , είναι μεγάλος βλάκας. Κανένας δεν θα έπρεπε να φέρεται έτσι σε μια κοπέλα όπως εσυ»

«Σε ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια. Μήπως θα μπορούσες να φύγεις από εδώ μέσα ώστε να αλλάξω ρούχα;»

«Ναι βέβαια. Θα σε περιμένω έξω στο διάδρομο» είπε καθώς άνοιξε την πόρτα, βγαίνοντας από το δωμάτιο

Φόρεσα κάτι ζεστό και άνετο και στην συνέχεια εξήλθα για να τον συναντήσω. Μόλις με είδε, με έπιασε από τον καρπό και μαζί βγήκαμε έξω στην απόλυτη σιωπή. Σήκωσε την κουκούλα της ρόμπας του και με γοργό βήμα με οδήγησε προς το νεκροταφείο.

«Τι γυρεύουμε εδώ;» Ρώτησα και εκείνος απλά με σιώπησε καθώς συνέχισε να περπατά πιο βαθειά στο χώρο

Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν αυτός του θρόισματος των φύλλων που έπεφταν από τα κλαδιά των δέντρων και των παπουτσιών μας που βυθίζονταν στη υγρή γη και στις λάσπες. Μετά από τρία λεπτά περπάτημα επιτέλους σταμάτησε κάπου. Κοίταξα προς την ταφόπλακα και ξαφνιασμένη είδα το όνομα της Λίας να αναγράφεται.