Je kent me niet

11

Het leven van Daan ging weer normaal door. Althans, zo normaal als mogelijk was met Sarah erbij. Ze liep nog steeds een afstand naar school waar Daan twintig minuten over deed als hij fietste. Met gym hield ze haar sieraden om, als excuus had ze een briefje van haar moeder waarin stond dat de sieraden heel dierbaar voor haar waren en ze ze nooit af deed en wilde doen. Ze had een grotere hekel aan Hemstra dan iedereen, en Hemstra ook aan haar. Ze deed nog steeds onduidelijk over bepaalde dingen. Maar Daan had ook niets anders verwacht en zou ook niets anders willen. Dit paste bij Sarah en Sarah was zijn beste vriendin.
Daan en Sarah gaven de beste spreekbeurt van de klas en haalden een 9,5. Lara, die haar spreekbeurt met Simon had gedaan en op een 10 had gehoopt, kreeg een lager punt dan Simon omdat ze zelf bijna niets had gedaan.
Daan werd niet meer gepest omdat 'de pestkoppen' bang waren geworden voor Sarah, en Niels al helemaal. Ze hadden het na die beruchte dinsdag nog één keer geprobeerd, maar er was niks meer aan nu Sarah er meteen bij kwam om het voor Daan op te nemen.
Sarah was bij Daan gekomen en zijn ouders hadden geaccepteerd dat zij nu in Daans leven hoorde. Ze hadden nog steeds een raar gevoel bij haar maar zeiden er niet zo veel over. Daan voelde de stemming tussen hem en zijn ouders wel veranderen, ze hadden vaker ruzie. Hij besloot dat dit deel van de puberteit was.
Daan en Sarah waren heel close geworden, echte beste vrienden. Ze lachten met elkaar, respecteerden en vertrouwden elkaar en deden alles samen.
Nu was Daan weer bij Sarah, hij bleef eten. Hij was nu al erg vaak bij haar geweest en voelde zich op zijn gemak, maar dit was de eerste keer dat hij bleef eten.
Daan en Sarah waren samen een boek aan het lezen dat Sarah erg leuk vond. Ze waren erachter gekomen dat ze in precies hetzelfde tempo lezen en lazen dan ook vaak samen uit hetzelfde boek, want ze hadden ook dezelfde smaak.
Monique kwam binnen en zag Daan en Sarah gezellig samen lezen en lachen. Ze zei vertederd: 'Zijn jullie gezellig samen toverspreukjes aan het leren?'
Sarah schrok op en zei doordringend: 'Mam!'
Monique keek verbaast en deelde mee dat ze even met Sarah wilde spreken. Sarah zuchtte luid en liep achter haar moeder aan naar de gang. Daan was dit soort momenten nu gewend. Monique had Daan zelf ook apart genomen, de tweede keer dat hij bij Sarah was. Ze zei dat hij niets moest doen om Sarah pijn te doen, want dan zou hij met haar te maken te krijgen. Daan zei tegen haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want hij zou Sarah nooit pijn willen doen. Dat het sowieso niet in zijn karakter zat om mensen pijn te doen. Daarna had hij er glimlachend aan toegevoegd dat het nu net leek alsof Sarah en hij verkering hadden. Monique leek blij met dit antwoord en op het laatste zei ze: 'Wie weet, je weet nooit wat de toekomst brengt. In dat geval heb ik het alvast gezegd.'
Meestal praatten Monique en Sarah zachtjes, maar nu konden ze zich blijkbaar niet meer inhouden.
'Je zou het doen!' Dat was de stem van Monique.
'Wat nou als het niet waar is?' Sarah.
'Natuurlijk is het waar!'
'Ik beslis zelf wel over mijn leven,' zei Sarah boos en ze kwam de kamer weer inlopen. 'Heb je verder gelezen?' vroeg ze toen, alsof er niets aan de hand was.
'Nee,' zei Daan.
'Mooi,' zei Sarah en ze kwam weer naast hem zitten.
Monique stak haar hoofd om de hoek. 'Daan, lust je lasagne?'
'Ja hoor, heerlijk!' antwoordde Daan.
'Mooi, want ik was van plan dat te maken. Goed idee?'
'Goed idee!'
Daan vroeg maar niet waar het gesprek op de gang over ging. Monique had Sarah met een reden apart genomen, en Sarah zou het vast toch niet vertellen. Ze wist waarschijnlijk niet eens dat ze zo hard had gepraat dat Daan het kon verstaan. Dat hield Daan maar zo.
Toen ze genoeg hadden van het lezen gingen Daan en Sarah naar buiten, naar een klein speeltuintje in de buurt. Er waren een glijbaan, een klimmuur, een wip, een rekstok en twee schommels waar Daan en Sarah meteen heen renden. Lachend deden ze even een wedstrijdje wie het hoogst kon schommelen. Langslopende mensen keken hen raar aan - waren ze niet een beetje te oud hiervoor? - maar ze trokken zich er niks van aan. Toen ze weer een beetje rustig schommelden ze Sarah: 'Ik heb gewonnen, dus ik mag bepalen wat we nu gaan doen!'
'Oké,' zei Daan.
'Doen, durf of de waarheid!'
'Ik vind het goed, maar waarschijnlijk kies ik toch altijd de waarheid,' zei Daan
'Oké, dan doen we alleen "waarheid",' zei Sarah. 'Daan, waarheid, waarheid of waarheid?'
'Dat is lastig kiezen!' riep Daan lachend uit. 'Ik denk dat ik dan toch maar ga voor... waarheid!'
'Wow, dat had ik niet verwacht!' grapte Sarah. 'Mijn vraag is: ben je wel eens verliefd geweest?'
'Gaan we echt zulke cliché-vragen stellen?' Toen Sarah niets zei en hem alleen afwachtend aankeek, zei hij: 'Nee. Maar ik denk dat je dat wel verwacht had. Ik ben nog maar dertien, hè! Dus... Vraag aan jou: ben jíj wel eens verliefd geweest?'
'Nee,' zei Sarah glimlachend. 'Dat was inderdaad een ongelofelijk saaie vraag, laten we leukere dingen bedenken... Welke superkracht zou je willen hebben?'
Daan dacht na. 'Het lijkt me vet om te kunnen vliegen... Of te kunnen teleporteren! Dat zou zo fijn zijn, dan denk je gewoon aan een plek, en poef, je bent er! En jij?'
'Ga je nou al mijn vragen herhalen? Ik zou het cool vinden om onzichtbaar te zijn, je kunt alles doen wat je wilt zonder dat iemand het opmerkt.'
'Geloof me, je wilt echt niet onzichtbaar zijn,' ging Daan ertegenin.
'Wat- oh, sorry. Ik had er niet aan gedacht... Dat was wat je zei, toen ik ziek was: je voelde je onzichtbaar. Nee, dat lijkt me toch niet leuk. Wel als je het uit en aan kan schakelen, toch?'
'Ja, vast wel,' zei Daan.
'Oké, weer een vraag aan jou: wie vind je de stomste docent?'
'Wiedema,' zei Daan meteen. 'Zij mag mij niet, en ik heb géén idee waarom. Waarschijnlijk zou iedereen Hemstra zeggen, maar ik vind Wiedema eerlijk gezegd toch erger.'
'Echt? Ja, ik had Hemstra verwacht. Hemstra is gewoon stom, maar Wiedema vertrouw ik niet. Als ze jou zomaar haat zonder een reden... Ik vind dat verdacht.'
'Oh ja, waar verdenk je haar dan van?' zei Daan lachend, Sarah had weer één van heer rare Sarah-trekjes om sommige kleine dingen heel apart op te nemen, alsof het van groot belang was.
'Geen idee,' zei Sarah lachend. 'Jij mag een vraag aan mij stellen nu!'
'Oké, eh... Hoe laat is het?'
'Was dat je vraag?' vroeg Sarah verrast.
'Nou, nee, niet echt. Maar Monique zei dat we om zes uur terug moesten zijn voor het eten. Dus hoe laat is het?'
Sarah keek op haar horloge en sprong geschrokken van de schommel. 'Het is zes uur... geweest!'
Daan en Sarah renden naar huis, waar de lasagne net uit de oven werd gehaald.
'Ik had al wel verwacht dat jullie te laat zouden komen, dus heb ik hem er maar wat later in gedaan,' zei Monique.
'Dank je!' stootte Sarah hijgend uit.
'Graag gedaan, hoor,' zei Monique lachend. Ze liep naar de gang om Cédric te roepen.
'Jouw moeder is super,' zei Daan.
'Mijn moeder is raar,' zei Sarah. 'Maar wel lief, ja.'
Cédric kwam naar beneden en iedereen ging aan tafel zitten. Ze genoten van de heerlijke lasagne, Monique kon echt goed koken. Daarna aten ze een stuk van de taart die Daan en Sarah eerder die dag hadden gemaakt. Die was ook verrukkelijk, Daan kon nu eindelijk ook een beetje bakken, en met de hulp van Sarah maakte hij de lekkerste creaties. Het was heel gezellig, Daan kon het ook goed vinden met Cédric en Monique.
Na het eten gingen Monique en Cédric naar kennissen, dus Sarah en Daan waren alleen thuis. Ze besloten een film te kijken: The Lord of the Rings: The Return of the King, want dat was hun favoriet. Stiekem vond Daan deel twee eigenlijk leuker, maar Sarah wilde perse deze kijken, dus deden ze dat maar.
Toen de film was afgelopen, was het half elf en al donker buiten.
'Mijn moeder zei: "Kom maar thuis wanneer je wilt, maat maak het niet te laat." Ik denk dat ze dit als laat beschouwd. Ze zal zo dus wel bellen,' waarschuwde Daan Sarah alvast. 'Ik denk dat ze nu ongeveer de telefoon pakt, jullie nummer intoetst, want ze belt liever naar de huistelefoon, en dat ze nu be-,' Daan werd verstoord door de telefoon die rinkelde.
Sarah keek hem met grote ogen aan en liep toen naar de telefoon. 'Hallo, met Sarah?'
Ze begon te lachen, knikte en gaf de telefoon aan Daan.
'Hé mam,' zei die.
'Wat is er zo grappig?' hoorde hij aan de andere kant van de lijn. 'Lacht ze me uit?'
'Nee hoor mam. Ik zei alleen net dat je me waarschijnlijk zou bellen, en toen belde je.'
'Hmm. Oké. Schat, het is al donker. Hoe kom je naar huis?'
'Lopend?' zei Daan. Hij kon niet anders, hij was hier lopend gekomen. 'Het is maar een kort stukje.'
'Maar het is al donker,' herhaalde Danielle. 'Kan Monique of Cédric niet meelopen?'
'Nee, die zijn er niet.'
'Dus jullie zijn alleen thuis?!'
'Mam, relax. Sarah kan misschien wel mee naar huis lopen.' Daan keek vragend naar Sarah, die knikte.
'Hmm. Goed dan. Kom wel nu naar huis.'
'Ja, is goed mam! Tot zo!' Daan hing op. 'Nou, dat was mijn overbezorgde moeder weer. We moeten wel nu gaan.'
'Oké, ik trek even mijn jas aan! Oh, we moeten de taart nog verdelen!' zei Sarah.
Toen ze klaar waren met alles wat ze nog moesten doen, liepen Daan en Sarah pratend en lachend naar buiten.
Opeens hoorde Daan wat vallen, dus hij keek om zich heen wat het was. Hij zag Sarah's armband op de grond liggen. Hij leek op om het tegen haar te zeggen.
Sarah begon plotseling te hoesten en kreeg geen lucht meer. Ze bleef naar adem happen maar kreeg niets binnen.
Daan keek verschrikt toe. 'Sarah!' riep hij in paniek.
Sarah probeerde verwoed lucht bunnen te krijgen maar het lukte niet. Ze werd rood en toen paars en viel op de grond.
'Sarah! Wat gebeurt er?' schreeuwde Daan.
Maar Sarah kon geen antwoord geven en Daan kon niets doen dan kijken naar hoe Sarah schijnbaar stikte in niets.