'Vague'
11 : 12 : 19
⊰᯽⊱┈──╌❊╌──┈⊰᯽⊱
“Ayan na siya!!”
“Papunta na siya rito!”
“Handa niyo na!”
“Ito na!!”
Huling sigaw na narinig ko at tuluyan na akong pumasok sa aking silid-aralan. Alam ko na ang sunod na mangyayari kaya't di na akong nag abala pang magpakita ng emosyon.
Unang tapak pa lamang naramamdaman ko na ang mga binilog na papel na ibinato sa akin, masasamang tingin na tila ba may mabigat akong kasalanan.
Hinayaan ko na lamang at naupo sa likuran. Kahit na hindi na masyado akma ang salaming aking ginagamit, ay hinahayaan ko na lamang upang hindi lang mapagtripan.
Nagpatuloy na tumakbo ang oras ng hindi ko namamalayan.
“Ms. Fordyce? Maari ka ba munang maiwan?”
Ako'y napatingin sa aking guro at napatango. Nagsimula na namang umingay na tila ba ay hinuhusgahan ang aming magiging usapan. Natapos ang klase at ako ay nanitili habang sila'y papaalis.
“Siguro tungkol na naman sa grado yan? Hays! Bakit ba kasi siya nag aaral rito?”
“Tama ka diyan! Hays! She doesn't even belong in here.”
Ilan lamang yan sa aking naririnig. Nang sila ay lumisan na, agad akong kinausap ng aking guro.
“Ms. Querlington.” bungad niya.
“Do I have to remind you again? I said call me by my middle name!” Galit na aking tugon.
“Patawad. Ngunit ako ay napagutusan lang ng iyong lolo. Nais ka na raw niya ipakilala.”
Ako'y napatingin sa malayo.
Sa loob ng halos limang taon, ninais kong mabuhay ng simple. Ninais kong ibahin ang paraan ng aking pamumuhay at itinago ang totoong katauhan.
I was a heir of a well-known business man and a supermodel. When I reached 13 years old, I decided to live on my own. To follow my granpa's footstep. Maybe it is really time to revealed everything.
“Pakisabi kay lolo, masusunod ang nais niya. Ngunit..” pagputol ko.
“Ngunit?”
“Ngunit kailangan na niyang sabihin ang lahat lahat. Ang lahat ng katotohanang kanyang ikinubli.” sambit ko at tuluyang nilisan ang silid.
It is really the right time to tell the world how cruel may a person can be for money.
Mabilis na lumipas ang panahon at kaarawan ko na.
It's my eighteenth birthday. The day where the truth will be revealed.
Bumangon na ako at naghanda. Kailangan kong maging matatag. Matatag na harapin ang magiging kinabukasan.
Sumapit ang gabi at ang lahat ay nagsasaya. Lahat ng imbitado ay mga kilala sa mundo ng negosyo kasama ang kanilang pamilya. Halos ang mga anak nila ay akin ring kaklase. Sila ay tila tuwang-tuwa na naimbitahan sa pinaka engrandeng selebrasyon.
At nagsimula na ang kasiyahan. Ang aking lolo ang unang nagbigay ng paunang mensahe. Pagkaraan nito ay ako naman ang tinawag. Habang nakasuot ng maskara at napakagarbong damit, ako'y bumaba sa hagdanan. Tila isang prinsesang matagal na nawala'y sa kanyang kaharian.
Ako'y ngumiti ng mapait. Dito na nagtatapos ang lahat.
Nang narating ko ang panghuling baitang, hinawakan at ginabayan ako ni lolo. Pagkarating namin sa gitna ay agad kong binawi ang aking kamay. At hinawakan ang mikropono.
“Magandang gabi sa inyong lahat. Maraming salamat at kayo ay dumalo sa kasiyang ito. Nais kong pasalamatan ang aking lolo sa paghahanda ng selebrasyon na ito.” Huminto ako ng pagkatamis tamis at hinubad ang aking maskara.
Tila nakakita ng multo ang lahat ng dumalo.
Sino nga bang hindi magugulat kung ang nag iisang maharlika sa nayong ito ay nabubuhay pa. Gayong pinapatay nila ang aking buong angkan.
“Did you all see a ghost? Don't worry humans, I am really alive. Who would thought that after a massive salvage of my clan, i am still alive.” I laughed evily. “This is the end. All of you will experience what you've done to me!”
Gulat ang nakarehistro sa kanilang mga mukha. 'Ito na ang katapusan para sa mga tulad niyong hangal sa pera. This is how a Fordyce-Querlington take a revenge. This mansion is filled with bombs. And no one can ever escape this place.'
I smirked as I watch️ how their faces turn to pale.
Then lolo accompanied me in the stage and whispered, “You can go now, young lady. We already check every exit.”
“Thank you for your services, Mr. Lee”
Actually his our butler. His family serves our family for over a hundred years already. And his the last to their clan.
“It's a pleasure, my lady. I hope you can now live freely.”
I smile to him sweetly, not minding people in here that's already panicking. I hugged him for the very last time.
“Thank you for everything”
He then smiled to me.
As I took a one last glimpse of them, I can finally live in peace. I already accomplished my revenge.
'Goodbye Humans.ʼ
I turned my back and walk to the exit. As I was outside far away enough, I pressed the button which is for a bomb.
I watch️ how the mansion explode. This is what they deserve. To die unexpectedly.
I was busy watching the beautiful explosion when someone hugged me.
“Are you done, love?” he asked.
I nods and hold his hand as we leave the crime scene with a smile on our faces.
'Mission Complete.'
