Je kent me niet

13

Dag twee zonder Sarah was toch met Sarah. Daan moest nog steeds naar school. Hij zat nog steeds naast Sarah. Maar Sarah zei niets tegen hem, en hij zei niets tegen haar. Ze negeerden elkaar. Sarah was sowieso eigenlijk veel stiller dan normaal, geen gangmaker meer. Ze zag er erg moe uit, maar toch vastberaden om niets meer te doen met Daan. De hele klas keek hen die dag verbaast aan, normaal waren Daan en Sarah zo close en zo veel aan het kletsen en lachen, en nu ineens niet meer. Maar niemand zei er wat over, want niemand wilde ruzie met Sarah. En ze negeerden Daan toch altijd al. Maar degene die het verbaasdst was, was toch Wiedema. Je zag haar de hele tijd onderzoekend naar hen kijken. Daan lachte bij de gedachte dat Sarah dit 'verdacht' had gevonden. Maar zijn woede ebde toch wel een beetje weg.

Dag drie zonder Sarah. Sarah zag eruit alsof ze erg weinig had geslapen die nacht, maar hield zich sterk. Ze keek snel en vastbesloten weg als hij naar haar keek. Daan bleef het aan zichzelf ontkennen, maar miste het toch een beetje om met haar te praten. De klas keek hen met grote ogen aan: dit was de langste tijd dat ze ooit ruzie hadden gehad. Daan vond het grappig om te zien dat ze nu opeens wél op hem letten. Op de momenten dat Daan merkte dat hij haar miste, herinnerde hij zich er elke keer aan wat ze had gedaan en hoe stom ze was geweest.

De vierde dag zonder Sarah zag zij er echt slecht uit. Ze had donkere wallen onder haar ogen die nu erg rood waren, ze bewoog moeizaam en deed ook niet mee met gym. Niemand hielp haar of vroeg wat er was. Daan had er nooit aan gedacht dat niet alleen híj nu zonder vrienden zat, maar zij ook. Zij had ook nooit andere vrienden gemaakt hier op school. Hij begon bezorgd te worden.

Donderdag was de vijfde dag zonder Sarah. Sarah zag er slechter en slechter uit. Daan was nu echt bezorgd en vroeg zich af wat er was. Boos was hij nauwelijks meer. Maar Sarah zei nog steeds niets tegen hem en hij zei niets tegen haar. Hij was koppig, hij wilde niet - als eerste - opgeven. Hoewel hij zich had voorgenomen niet meer aan haar te denken, verscheen ze toch vaker in zijn gedachten. Hij was haar vriend geweest, en als het zo slecht met haar ging kwam die vriend in hem weer naar boven. De klas vond hen niet meer interessant en deed nu alsof ze er allebei niet waren.

Het was de zesde dag zonder Sarah. Sarah's gezondheid ging nog steeds bergafwaarts. Elke beweging leek moeite te kosten, en Daan vroeg zich af waarom ze naar school was gekomen. Ze zag er beroerd uit. Daan wist niet wat hij moest doen. Sarah had vorige week duidelijk gemaakt dat ze geen vrienden meer wilde zijn, zou het daarom niet te opdringerig zijn om nu opeens te vragen wat er was? Terwijl hun ruzie juist daarover ging? Hij besloot niets te doen. Ze waren geen vrienden meer en hij was dus niet verantwoordelijk voor haar.
Maar onder Nederlands, terwijl De Vries iets ongelofelijk oninteressants aan het uitleggen was, scheurde Sarah een blaadje uit haar schrift, schreef er iets op en schoof het naar Daan. Daan las het.

Na school. Bij mij.

Daan keek Sarah aan en knikte. Sarah stond meteen op en liep weg. Ze zei tegen De Vries dat ze ziek was en ging het lokaal uit. Nu was Daan in zijn eentje over. En ondanks zijn bezorgdheid voelde hij zich toch een beetje blij. Sarah wilde weer praten, waarschijnlijk. Ze wilde hem toch iets uitleggen. Hij moest alleen nog een uur wachten.
Toen dat uur voorbij was stuurde Daan zijn moeder even een sms'je waarin stond dat hij naar Sarah was en stapte daarna snel op zijn fiets. Zo snel hij kon fietste hij naar Sarah's huis. Hij lette niet erg goed op, waardoor hij bijna tegen een voetganger op een zebrapad aan fietste, maar hij zei sorry en kwam uiteindelijk veilig aan bij Sarah. Hij belde aan en Monique deed open.
'Woonkamer,' zei ze en daarna liep ze zonder iets te zeggen de trap op. Dat was raar. Bij de hele familie Vos zat een steekje los, dacht Daan. Hij liep aarzelend de woonkamer in. Daar zat Sarah aan tafel naar een knikker te staren.
'Sarah?' vroeg Daan voorzichtig. Sarah keek op.
'Oh, hoi Daan,' zei ze. Je kon ook aan haar stem horen dat ze moe was. Ze gebaarde naar hem dat hij bij haar aan tafel kon gaan zitten en dat deed Daan.
'Moet je eens opletten,' zei ze vermoeid. Ze leek zich te concentreren terwijl ze weer naar de knikker keek. Ze mompelde wat onverstaanbare woorden en keek steeds indringender naar de knikker. Daan begon hierdoor onbewust ook naar de knikker te staren. Ze bleven ze een paar seconden kijken en-
De knikker was weg.
Daan keek om zich heen. Die knikker was er net nog! Waar was hij gebleven? Hij speurde de hele tafel af maar de knikker was nergens meer te bekennen. Toen keek hij op de grond, maar de knikker was ook niet gevallen. Daan had de knikker niet eens zien bewegen. Hij keek naar Sarah en zag dat die geamuseerd naar hem aan het kijken was.
'Wat-' begon Daan.
'Kijk eens in de keuken,' zei Sarah met een zwak glimlachje.
Daan liep naar de keuken. Dit is debiel, dacht hij, wat doe ik hier? Waarom moest ik nou weer naar de keuken? Ik had dat echt moeten vragen. Wanneer mag ik eigenlijk weer terugkomen?
Toen viel zijn oog op iets kleins en ronds op het aanrecht. Hij liep er naartoe en pakte het op.
Het was de knikker.
Precies dezelfde knikker, Daan wist het zeker. Hij herkende die mooie donkere, blauw-paarse kleur. Hij zat er een minuut geleden nog naar te staren. Hoe kon dit? Knikkers konden zich niet teleporteren. Mensen konden ook geen knikkers teleporteren. Daan snapte er niets meer van.
Met de knikker in zijn hand liep hij terug naar de tafel waaraan Sarah nog steeds zat. Ze leek nog uitgeputter dan hiervoor, maar toen ze hem terug zag komen met de knikker in zijn hand ging ze snel overeind zitten. Ze keek naar de knikker in zijn hand en haar kleine glimlachje van daarnet kwam weer terug.
Daan daarentegen was helemaal niet vrolijk.
'Wat ben je?!'

- a/n dat was mijn tweede poging tot een cliffhanger :) Dit waren twee wat kortere hoofdstukken achter elkaar, maar de volgende zullen wel weer langer worden ;) Ik hoop dat je het leuk vindt! -