Het is alweer een paar dagen later. We hebben net afscheid genomen van opa en oma en zijn nu op de terugweg. De hele week was het een ge-heen en weer. Nu pas kan ik rustig nadenken. We zijn de volgende dag meteen naar de winkel gegaan om 'passende' kleren te kopen voor de kerk. Zuchtend had ik de zoveelste hoed gepast en geen van allen stonden leuk. 'Waarom mag ik niet gewoon met een beanie naar de kerk?' had ik bijna wanhopig gevraagd toen moeder aan kwam lopen met de zoveelste hoed die al vele jaren volledig uit de mode is. Oma lijkt de enige die nog een klein beetje snapt dat ik ook een eigen smaak heb en ondanks mijn moeders tegenwerpingen kwam ze aan met een simpel plat hoedje. Omdat er verder toch alleen maar ouderwetse hoeden waren nam ik genoegen met deze omdat ik zonder hoedje niet de winkel uit mocht. De dag er na hebben we gewinkeld. Dat wil zeggen: mijn ouders en opa en oma gingen naar de meest oersaaie kledingzaken en tot overmaat van ramp MOEST ik alles aanpassen. Opzich vind ik het nooit een probleem om iets aan te doen, maar nu moest ik superlange rokken aan met nette blousejes (die mij niet staan) en keurige schoenen. Omdat mijn ouders bijna dreigden dat ik de rest van het jaar huisarrest zou krijgen als ik geen kleren zou kiezen nam ik maar een setje dat er zo min mogelijk sjiek uitzag. De rest van de week hebben ze me met rust gelaten. Wat een leuke week had moeten worden is veranderd in een omschakeling van ons leven. Mijn ouders zijn net als opa en oma heel netjes gekleed. Ik heb ze zelfs horen overleggen dat de tv eruit moet en daar ben ik het helemaal niet mee eens. Ik moet er voor zorgen dat het niet zover gaat komen. En anders wil ik hem wel overnemen.
Thuis aangekomen zie ik dat de buren ons met open mond aangapen. Ik snap dat heel goed. Het is net alsof ze mee hebben gedaan met een programma dat je voor 1 dag helemaal veranderd van look. Helaas is dit niet voor 1 dag. Boos loop ik de woonkamer in en zie hoe mijn ouders overleggen over alle spullen. 'Voordat de tv uit het raam wordt gesmeten wil ik een suggestie doen. Het lijkt mij een goed idee dat ik de tv op m'n kamer bewaar voor het geval dat.' Even kijken ze elkaar aan en dan haalt m'n vader z'n schouders op. Yes! De tv is gered.
Een uur later staat de tv mooi geïnstalleerd op m'n kamer. Tevreden kijk ik naar het resultaat. Het is alleen wel gek dat ze zo makkelijk toegaven. Daar moet iets achter zitten..
S' avonds kom ik erachter waarom ze zo makkelijk waren. 'We moeten het even over een paar punten hebben.' begint papa. Meteen voel ik de spanning in de lucht. Mama komt aan met een dienblad waar drinken en koekjes op staan. Ik plof neer op een stoel en kijk ze allebei aan. Ze zien er een stuk ouder en strenger uit en ik besef dat het over is met de gezellige avonden omdat de tv verboden is en omdat ze strenger in het geloof zijn. Ik pak een glas met fris en het koekje sla ik over. Moet toch wel een beetje op de lijn letten. Verbaasd loopt mama weer naar de keuken maar papa heeft het niet gemerkt en hij steekt van wal. 'Allereerst moet je weten dat er een paar dingen gaan veranderen in dit huis. Je mag niet meer laat terugkomen, uiterlijk 22:00 uur moet je binnen zijn.' voordat ik kon protesteren ging hij verder: 'Je mag geen vriendje hebben voor de fun, het moet je aanstaande man worden. We vinden 23 jaar een geschikte leeftijd om eens na te denken over een relatie. En als je iemand hebt moet je ons laten beslissen of hij geschikt is, ja of nee. Gelukkig is Lucas nu uit je leven dus je hebt al ervaring met het een en ander zoals een gebroken hart. We willen je beschermen tegen dit soort jongens en daarom verbieden we het je dat je je inlaat met jongens. En je mag niet zoenen.' Nu kijk ik hem aan alsof hij van een andere planeet komt. Wat is dit nu?! 'En als laatste, je moet je haar óf knippen zodat het rood niet meer te zien is, óf je moet het verven zodat men in de kerk niet meer zien kan dat je dipdye hebt. Je weet dat we dit nooit zouden hebben goedgekeurd als we wisten dat je dit zou doen bij de kapper. Dus je mag kiezen, en nee ik duld geen tegenspraak!' Een absurd gesprek is dit. Alsof de wereld op zijn kop staat. Waarom doen ze me dit aan? Uitdagend begin ik met verdedigen als mama ineens naast papa staat. 'Als je echt geen huisarrest wil, moet je doen wat we van je verlangen.' Het is alsof ik geen mening heb. Wat gemeen! 'Zeg telt mijn mening eigenlijks wel?!' Ik doe mijn best niet meer om mijn boosheid en ergernis te verbergen. 'Ik moet me aanpassen aan alles wat jullie willen! Eerst moet ik mijn kledingstijl aanpassen aan de kerk waar ik niet naartoe wil gaan. Dan moet de tv eruit maar gelukkig mag ik die op m'n kamer maar oh wacht daar moet tegenover staan dat ik niet zelf mag weten hoelaat ik terugkom, niet zelf mag weten wie ik leuk mag vinden en niet zelf mag weten hoe ik eruit zie. Ik ben toch geen marionet?!' M'n ouders hebben zeker al vanaf tevoren overlegt wat ze zouden doen, want ineens staat papa op en loopt met mama mee naar de keuken. Verslagen blijf ik achter.
'Ja het is echt waar! Ik kan het gewoon niet geloven dat ze zo doen! Ik bedoel, jij zal helemaal achterover slaan als je ze nu ziet, serieus!' al drie kwartier ratel ik door de telefoon en nog steeds luistert Suleika geduldig naar me. Gelukkig bestaan er nog mensen die naar mij kunnen luisteren zonder helemaal gek te worden. 'Weten je ouders al dat je naar Canada wil?' Ineens krijg ik een onaangenaam gevoel. 'Shit nee! Dat weten ze nog niet.' Als Suleika later had geantwoord met: 'Oke dan moet je dat zo subtiel mogelijk aanpakken.' had ik de telefoon er al op gegooid en was ik zo de kamer van m'n ouders binnengestormd met de mededeling dat ik naar Canada wil. 'Oke ja.' zeg ik 'Maar hoe moet ik dat dan doen?' 'Begin er pas over als je ouders erover beginnen, dat is denk ik het beste.' Ik zucht en loop naar de kapstok waar de jas van m'n vader hangt. Ineens komt er een folder door de deur met allemaal vakantiebestemmingen. Grijnzend zeg ik: 'Ik denk dat vanavond een goede gelegenheid is om erover te beginnen.' zeg ik blij. 'Goed, succes!' 'Thanks. Dat zal ik wel nodig hebben!'
Ik hang op en loop naar de woonkamer met de folders in de hand.
