Yağmur olsam binlerce damla arasından bulur tutardım seni.. Çünkü korkarım :toprak aldığını vermiyor.
Gerçek aşk bedel istiyor ben o bedeli sevdiğim adamı kaybederek ödedim .
İntihar eden insanlardan nefret ederdim her zaman. Çünkü onların aciz oldukları düşünürdüm hep . Şimdi kendi acizliğimden nefret ediyorum. Sırf sevdiğim adama bir şey söylemediğim için ondan vazgeçmek zorunda kaldım. Şimdi ise tüm olanlar benim payım olduğu için kendimden vazgeçiyordum.
Benim bu yaptıklarım belki başkaları için şaçma sapan olabilir ama benim için değil. Benim bu yaptıklarım sadece çok sevdiğimdendir .
Sımsıkı olan gözlerimi açmadan kendimi boşluğa artığımda yere çakılacağım yerde. Karın boşluğumdan bir elin beni boşluğa gitmeme engel olmuştu.
Bu kim olabilirdi. Gözlerimi bir türlü açmaya cesaret edemiyordum.
Bu koku az önce ki aldığım kokuydu ama yanılmıştım. Yine aynı şeyi yaşamamak için gözlerimi açmadım.
Hayal olsa bile çok gerçek gibi karnındaki el beni biraz daha kendine bastırınca sıcaklık vucudumda yayılmaya başladı. Yavaş bir şekilde başımı arkaya doğru attığımda kafası arkadan boynuma gömüldü. Ben ölmüş yere çakılmışta cennete miydim yoksa. Titrek ellerim karnımdaki ele götürdüm.
"Ne olursun gerçek ol" diye inledim.
Tam elimi onun elinin üstüne indirdiğimde gerçekti bu el. Yavaş bir şekilde karnımdaki eli okşamaya başladım.
"Biliyorum gözlerimi açtığımda yine kaybolacaksın. Bu yüzden ömrümün sonuna kadar olsada gözlerimi açmak istemiyorum. Ben artık sensiz yaşamak istemiyorum. Ne olur bu sefer gerçek ol. Yak, yık, ama gerçek ol" deyip. Boğazımdan bir hıçkırık firar edince. Karnımdaki el biraz oynanmaya başladı. Boynumdakı nefes hızlandı.
" Sevdiğim, ömrüm, nefesim, Hadi aç gözlerini"
Başımı hızla iki yana salladım.
"Hayır açamam, yine kaybolacaksın. Ben artık senin yokluğuna dayanamam " dediğimde. Yavaş bir şekilde elimin arasındaki eli ve boynumdaki nefesi uzaklaşmaya başlayınca.
"Hayır" diye inledi. Ama sadece bir anlık olan uzaklaşmaydı. Şimdi boynumdaki nefes yüzüme vuruyordu. Ama bir türlü gözlerimi açmaya korkuyordum.
Nefesi biraz daha yüzüme yaklaşmaya başladı tam olarak dudaklarımın üstüne bir öpücük kondurup tekrar uzaklaştı.
" Ben hayal olmayacak kadar gerçeğim. Hadi aç gözlerini" diye emretti. Sesli bir şekilde yutkunmama
neden oldu bu narin öpücük. Ona itaat etmeden önce elimi yavaş bir şekilde kaldırıp onun yüzüne dokunup onu hissetmeye başladım.
Kirli sakalları. Yuvarlak yüzü, kaşının ortasındaki küçük deliği bile hissediyordum. Ama bu bana yetmiyordu. Her iki elimi onun yanağına koyup baş parmağımla onun dudaklarını hissetmeye başladım. Ama buda bana yetmeyip parmak uçlarımdan yükselip onun dudaklarına uzanıp öpmeye başladığımda o da bana karşılık verince anladım ki tüm bunlar gerçekti. Ani bir şekilde gözlerimi açtığımda dudaklarım hala onunkiyle birleşikken gözlerimiz buluştu.
Aman Allah'ım bu..bu nasıl olur. Rüzgar tam karşımda dudakları dudaklarımdaydı. Alt dudağımı emmeye çalışınca hızla elimi onun yanağından aldığım gibi ondan bir adım uzaklaştım. Rüzgar bu hareketime anlam vermeyerek öylece kaldı.
Rüzgar sapa sağlam tam karşımdaydı ne vucudunda yara izi vardı, nede üzerinde hasta kıyafeti vardı. Tam tersi üzerinde her zaman olduğu zarefetlikteki koyu kıyafetleri vardı.
Ben kandırıldım mı herkes tarafından oyunamı gelmiştim. Ama neden beni Rüzgar'la barıştırmak için yaptılarsa ben bunu Lila 'ya yapamam sırf Rüzgar'a kavuşmak için kimsenin hayatıyla oynayamam.
