Çok bekledim ben onu. Bekle demedi belki ama bekleme de demedi. Hep bir umut vardır ya insanın içinde benimde öyle çok umudum vardiki ondan yana.. Olmadı, oldurmadı birşeyleri. Sen ve ben kelimelerinin yerine biz diyemedi, diyemedim. Öfkeli değilim ona, nefrette etmiyorum ama kırgınım hemde fazlasıyla. Kaçıncı defa beni boşluğa itip gitti. Yalniz değil yapayalnız bırakıp gitti. Hemde bende bu kadar fazlayken. Nasıl azalır ki bi insanın içinde 1.5 yıl dokunmadan sevdiği insan.. Ama olsun nerden bilecekti ki bende bu kadar fazla olduğunu. Nerden bilecekti hayatimda olmasa da benim içimden dolup taştığını, sığmadığını. Bilmesin...
Ben ilk günkü gibi sabırlıyım hala ona.
Sabır en büyük imtihan değil miydi? O zaman hüküm'de kesindi " ALLAH sabredenlerle beraberdir."
