DİPSİZ KUYU

Şiirler

KÜHEYLAN

Kaybediyorum sevdiğim kadını;

Siyah bulutlar kaplıyor ruhumun en karanlık kısımlarını,

Loş bir sokağın köşesinden evime veda etmeye hazırlanıyorum; Bataklığın sazları çekiyor bağrına.

Arkama bakmadan yürüyorum, Beyaz küheylan atlar karşılıyor, Ormanın girişindeki kayalıklarda.

Üzengiyi özenle kavrayıp

Atıyorum kendimi görkemli atın sırtına, Deh! Diyorum.

Hafifçe dokunuyorum kasıklarına hayvanın kırbacımla, Konumunu bilerek fırlıyor uzaklara;

Nereye götüreceğinden o kadar emin,

Dalları şemsiye olmuş dalları ormanın, Dalıp gidiyoruz mavi ormanın uçlarına.

Yağmurdan ıslanmış meşe ağaçlarının altında, Eski hüzünlerimi arıyordum

Hüzün özüne sinmiş evrenin.

Yağmur susturmuştu ağustos böceklerini, Denizin maviliği sunuyor kendini, Doludizgin geleceğe giden bu yolcuya, İçine içine çekiyor gizemli dalgaları.

Göz göze geliyoruz sevdiğimle, Ela gözlümle,

İnfilak ediyorum o an;

Karışıyorum serin sularına dökülen ırmakların, Denizle bütünleşen kavşaklarında...

Mutluluktan kendimden geçiyorum, Kımıldamıyor göz bebeklerim, Akıyorum sonsuzluğa;

İçimde bir soğukluk, Merak ediyorum,

Kısılmış gözlerim, benim kadar acı çekiyorlar mı! Bundan sonra hüzünlensin yaşayanlar!...