Femme fatale 2:the return

Απατηλο ονειρο

3 μήνες αργότερα .

Ξύπνησα δεμένη στο κρεβάτι . Το δικό του  κρεβάτι . Ήμουν μόνη μου για ακόμη μια φορά . Το ανοιχτό παράθυρο έφερνε το καλοκαιρινό αεράκι μέσα , δροσίζοντας το ιδρωμένο μου κορμί . Οι μνήμες μου άρχισαν να ξυπνούν και εκείνες . Άγριες , ασάλευτες . Χαμένες μέσα στο μυαλό μου , ή ότι είχε απομείνει από αυτό . Ένα ήταν σίγουρο . Πως του είχα υποταχθεί . Είχε πετύχει ένα μέρος απ ο αυτό που ήθελε . Όμως δνε θα έχανα ολόκληρη την μάχη . Έπρεπε να κρατήσω ένα κομμάτι του εαυτού μου αληθινό , άθικτο από την επιρροή του .
Οι πληγές στο δώμα μου πονούσαν , όμως ήταν κάτι που είχα συνηθίσει πλέον . Δεν με ένοιαζε εάν με πονούσε , ήθελα να μου δείξει σημασία , να ξέρει πως υπήρχα και εγώ στο σπίτι . Και ας ήταν μόνο για να με κακομεταχειριστεί. Για να μου θυμίσει πως δεν ήμουν τίποτα άλλο από το παιχνίδι του , η προσωπική του σκλάβα .
Η συμπεριφορά του όμως ήταν διαφορετική ... δεν ήθελε να με πονέσει , όμως να μπυ δείξει την απόλαυση μέσα από τον πόνο . Να μου δείξει πως ζει αυτος τόσα χρόνια . Γιατί πονάει . Το ξέρω πως πονάει . Κάθε φορά που καταφέρνω να κοιτάξω τα μάτια του , είναι γεμάτα από πόνο . Θέλω να τον ρωτήσω όμως φοβάμαι την αντίδραση του , δνε πήγε καλά όταν τον ρώτησα για το παρελθόν του , για το πως μεγάλωσε , για το ποιος ήταν ο λόγος που μισούσε τος πολύ τους γονείς μου και εμένα την ίδια .
Ναι ήξερα πως με μισούσε . Μου το έλεγε άλλωστε καθημερινά . Όμως γιατί δεν ένιωθα έτσι ; Γιατί έβλεπα τρυφερότητα στα φιλία του , στα άγρια αγγίγματα του , στον τρόπο που με διεκδικούσε , που με προστάτευε από τους άλλους άντρες .
Ήμουν τρελή ; Εντελως τυφλωμένη από τον δικό μου έρωτα για εκείνον ; Ναι ήταν πολύ πιθανό . Δεν σκεφτόμουν καθαρά .
Πως το έλεγαν ; Ναι σύνδρομο της Στοκχόλμης , αυτό νομίζω πως έχω . Πρέπει να τον μισώ και όμως κάθε μέρα νιώθω να τον αγαπάω περισσότερο .
Εάν μόνο με άφηνε να τον πλησιάσω περισσότερο , εάν μόνο δεν με μισούσε ..
Κουνάω το κεφάλι μου διώχνοντας αυτή την σκέψη . Δνε χρειαζόταν να ζω σε μια οφθαλμαπάτη , σε ένα νεκρό όνειρο . Εκείνος ποτέ δνε θα με έβλεπε αλλιώς . Έπρεπε να το αποδεχθώ , όσο το συντομότερο τόσο το καλύτερο για την ταραγμένη ψυχική μου υγεία .
Η λογική με την παράνοια ακροβατούν σε ένα πολύ λεπτό σχοινί , είναι τόσο εύκολο να μετάβεις από την μια κατάσταση στην άλλη . Και εγώ νιώθω την τρέλα να μου χτυπάει την πόρτα , κάθε μέρα και λίγο περισσότερο .
Λείπει όλο το πρωί , αφηνοτας με άλλωτε δεμένη , άλλωτε λευθερη , όμως πάντα κλειδωμένη στο δωμάτιο του . Δνε ξέρω γιατί προτιμάει να με κρατάει εδώ μέσα . Είναι σαν βασανιστήριο για εμένα . Το άρωμα του έχει ποτιστεί στους τοίχους , είναι αδύνατον να μην τον σκέφτομαι κάθε στιγμή . Και εκείνος το ξέρει και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο . Γαμωτο . Το μισώ όλο αυτό . Πως χάνω έτσι τον δυναμισμό μου όταν βρίσκεται μπροστά μου ; Πως γίνομαι πηλός για εκείνον να παίξει μαζί μου ;
Είμαι τρελή ;
Τα χέρια μου πονάνε παρά πολύ , τα χοντρά σχοινιά κόβουν το δέρμα μου , ξανά και ξανά , κάθε φορά που αποφασίζει να με αφήσει δεμένη .
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο ταβάνι , αυτό κάνει τον πόνο λιγότερο .
Εχθές ήταν πιο βίαιος , όχι υπερβολικά . Απλώς με χτύπησε παραπάνω , μπήκε μέσα μου πιο απότομα , όχι τρυφερά οπως με συνήθιζε . Πόνεσα , τον παρακάλεσα να είναι πιο ήρεμος . Δεν με άκουσε φυσικά . Έκανε την δουλειά του και μετά με τράβηξε στην αγκαλιά του για να κοιμηθώ . Πάντα ήθελε να κοιμηθώ στην αγκαλιά του . Δεν ήξερα τον λόγο , δεν ρωτούσα , απλώς υπακουγα . Σαν ένα γαμημενο ζωάκι που δεν μπορούσε να ξεφύγει από την μοίρα του να είναι υποταγμένο φια να επιβιώσει .
Γαμημενε Νίκολας ! Ανάθεμα την ώρα που μπήκες στην ζωή μου , την ώρα που σε άφησα να το κανεις. Μακάρι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ , γιατί τώρα δνε μπορώ να ξεφύγω από τα δυχτια του έρωτα μου για εσένα .
Ηλιθιο πράγμα ο έρωτας τελικά . Ναι μου το λέει συνέχεια αυτό , και πλέον το πιστεύω . Δνε σου προσφέρει τίποτα καλό , μόνο σε κάνει αδύναμη και άβουλη . Ανάθεμα την ώρα που ερωτεύτηκα . Και μάλιστα τον πιο λάθος άνθρωπο από όλους . Η ζωή πρέπει να με μισεί πολύ τελικά . Το έχω αποφασίσει .
Είχε περάσει δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα μέχρι που άκουσα την πόρτα να ανοίγει . Το ήξερα πως ήταν εκείνος . Μόνο αυτος έμπαινε μέσα . Κοίταξα έξω , δεν είχε νυχτώσει ακόμη . Αυτό με παραξένεψε . Δεν συνήθιζε να έρχεται νωρίς . Ποτέ δεν το είχε κάνει βασικά .
Έσμιξε τα φρύδια μου , η καρδιά μου άθελα της άρχισε να χτυπάει δυνατά , ήμουν σίγουρη πως μπορούσε να την ακούσει . Γαμωτο ! Τι θα έκανε τώρα ; Ποιος ήταν ο σκοπος του ; Μήπως αυτή η τρυφερότητα του ήταν απλώς ένα άλλο κόλπο ; Μήπως ήθελε να ρίξει και άλλο τις άμυνες μου ; Σίγουρα το είχε καταφέρει πάντως .
«Καλημέρα Σελινα .»
«Κ...καλημέρα κύριε .»
«Κοιμήθηκες καλά ;»
Δεν του μίλησα απλώς του έντυσα καταφατικά . Όχι δεν είχα κοιμηθεί καλά , και βάζω στοίχημα πως το ήξερε και ο ιδιος , ο πόνος από τα τραύματα μου με άφηνε με τα βίας να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ , και όταν το εκανα πι εφιάλτες με στοίχειωναν και ξυπνούσα ιδρωμενη .
«Χαίρομαι .» Αρκέστηκε βα απαντήσει και τον είδα να σπεύδει και να με λύνει .
Μόλις τώρα θυμήθηκα πως είχα τα γενέθλια μου . Ήταν αστείο . Πουε δεν τα γιροταζα , και όμως τώρα ήθελα να το κάνω , ήταν μια ξαφνική επιθυμία , δεν ξέρω από που γεννήθηκε , όμως ήθελα να την ικανοποιήσω . Φυσικά δεν θα του έλεγα κάτι .
«Σήκω όρθια .» Με διέταξε , και πραγματικά προσπάθησα να το κάνω . Όμως το κεφάλι μου ήταν απίστευτα βαρύ , το σώμα μου έτρεμε . Ήξερα τι πάθαινα . Αρρώσταινα , είχα πολύ καιρό να το κάνω , όμως οι άθλιες συνθήκες δω πέρα με έκαναν τόσο αδύναμη και ευάλωτη στα πάντα .
«Τι έπαθες ;»
«Δ..δεν .. τίποτα κύριε .» Απάντησα βιαστικά και έβαλα όλο μου το πείσμα για να σηκώθω και να καταφέρω να σταθώ μπροστά του χωρίς εκείνος να καταλάβει κάτι φια την κατάσταση μου . Μου έριξε μια εξονυχιστική μάτια πριν κινηθεί προς την ντουλάπα του . Έβγαλε ένα από τα πουκάμισα του , πετώντας το πάνω μου .
«Φόρεσε το. Και πήγαινε να κανεις μπάνιο .  Σε θέλω υπέροχη απόψε.»
«Τι..τι είναι απόψε κύριε ;»
«Έχω κάποιους καλεσμένους ... και θέλω να σε γνωρίσουν.»
Το κεφάλι μπυ βούιζε από τον πυρετό , όμως μπορούσα να ακούσω ξεκάθαρα όσα μου έλεγε . Φυσικά ήθελε να κάνει επίδειξη στο καινούργιο του απόκτημα .
«Μάλιστα ...»
«Είσαι σίγουρα καλά ;»
«Ν...ναι .. επιτρέψετε μου να πάω να ετοιμαστώ τώρα κύριε ...» του είπα άχρωμα και τον προσπέρασα βγαίνοντας από το δωμάτιο . Έπρεπε να συγκρατήσω τα δάκρυα μου . Ορκίστηκα να μην κλάψω ξανά μπροστά του . Δεν το άξιζε . Δεν άξιζε κανένα μου δάκρυ , και όμως η καρδιά μου συνέχιζε να πονάει για εκείνον . Να τον ζητάει απεγνωσμένα .
Ήταν σαν απατηλό όνειρο . Εγώ και αυτος μαζί . Δύσκολο , μάλλον αδύνατον θα έλεγα .
Δεν ήξερα πως ότι συμβεί το βράδυ θα με έκανε να μισήσω μόνο αυτόν αλλά και την ίδια  μου την ύπαρξη ... τόσο πολύ .
Άργησα να βάλω σήμερα αλλά έτρεχα με δουλειές 😅
Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι πολύ έντονο σας προειδοποιώ από τώρα και σε μερικά ακόμη κεφαλαία θα δούμε μια άλλη Σελινα και έναν άλλο Νίκολας ... όμως ένα ραγισμένο γυαλί ακόμη και εάν το κολλήσουν μπορεί να φτιάξει ;
( αύριο και μεθαύριο δεν θα ανεβάσω μην με σκοτώσετε 😅😅)