lilium ● nimura furuta

● prolouge ●

Bulunduğu durumun içinden çıkılmaz haline cevap olarak, sinirle soluyup, ellerini hafif uzun olan siyah saçlarından geçirdi, genç adam. Her zamankinin aksine yüzündeki gülümseme acı çektiğini belli ederken histerikçe gülmeye, ardından sessizce ağlamaya başladı. Kendini ellerinin titremesinden alı koyamazken derin bir kaç nefes alarak sakinleşmeye odaklandı. Ve yine her zamankinin aksine bunu da yapamadı.

İnandığı şey uğruna savaşmaya giderken, belki de asla geri dönemeyecek olma ihtimali yüzünden, sevdiği kadını bir daha görememe korkusu bedenini sardı, genç adamın. Beyaz Zambağı hemen yanındaki çift kişilik yatakta huzurlu bir uyku çekerken, yaşanacak olan hiç bir şeyden haberi olmadığı için huzurluydu.

Genç adam Beyaz Zambağı'nın bu haline son bir kez içten bir gülümseme sundu ve ardından Beyaz Zambağı'nın lakabının hakkını verecek olan kar beyazı saçlarını okşadı, alnına bir öpücük kondurduktan sonra kızın üzerini yavaşça örterek yatak odalarından ayrıldı.

Öleceğini bildiği bir savaşa gidiyordu ve tek hayali, imkânsız olsa da Beyaz Zambağı'nın gümüş rengi gözlerini tekrar mutlulukla parıldarken görebilmekti.

Acıyla da olsa tekrar gülümsedi ve gülümserken kıza yazdığı mektuba tekrar göz geçirdi. Ardından mektubu katlayarak evden ayrıldı.

Mektupsa tam olarak şu satırlarla başlıyordu;

" Beyaz Zambağı'ma, Ömrüme... "

- lilium ● nimura furuta -

Başlangıç Tarihi: 17 / 11 / 19

- Tüm hakları saklıdır!

@Ackerman_Girly