Nie mam życia - mam popkulturę.
Więc piszę subiektywne recenzje filmów, seriali, sztuk teatralnych a czasem i długie lewackie ranty.
Zapraszam serdecznie.
🎥
Praca została nagrodzona w konkursie literackim "Splątane Nici 2019" organizowanym przez @g...
Czyli: Kochany dystrybutorze poproszę chociaż jeden seans z napisami. Stare osoby też kochają bajeczki.
Jak zawsze na początku, krótkie emocjonalne ugruntowanie was w mojej historii z Frozen. Jest ona taka, że w kinie na niej nie byłam, ale w momencie, gdy Let it go leciało wszędzie i ciągle, a bajka zyskała status totalnie kultowej, postanowiliśmy ją w końcu obejrzeć. Jeśli coś ważnego muszę zaznaczyć, to że mój mąż nienawidzi, jak mu w filmach śpiewają, więc przeszedł straszne katusze. Ja z kolei obejrzałam i miałam takie: wow! To naprawdę mądra bajka do indoktrynowania młodych dziewczynek w feminizm. Podoba mi się.
Jednak miłości tu nie było, jak w przypadku takiej Moany, którą widziałam jakieś tysiąc razy.
Jednak mimo braku tego uwielbienia, kiedy tylko rzucili bilety na premierę drugiej części, rzuciłam się na nie jako jedna z pierwszych, totalnie odbierając dobre miejsca jakimś bąbelkom.
Warto jednak zaznaczyć, że osobiście preferuję mieć wybór, by móc zdecydować, czy wolę słuchać głosów oryginalnych, czy dubbingu. Niestety w polskich kinach mi się go praktycznie nigdy nie daje, co w przypadku drugiej części Frozen boli mnie w samo serduszko.
Jest wiele dużo lepszych animacji w ostatnich latach niż Frozen, ale taki klasyczny Disney z księżniczkami, słodkimi zwierzaczkami i piosenkami to jest kurna to. Karmcie mnie tym i umrę szczęśliwa.
Tym bardziej że Elsa i Anna to co by nie mówić bardzo fajnie napisane bohaterki, które absolutnie do mnie trafiają i byłam ciekawa, jak z tym brzemieniem wielkiego sukcesu poradzą sobie twórcy przy kontynuacji ich losów.
I wiecie co? Usłyszałam pierwszą piosenkę i już dawałam dziesięć na dziesięć.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
A tak serio to z czym przyjdzie się zmierzyć naszym bohaterom w drugiej części? Z żywiołami, zaklętą puszczą i własną przeszłością. Czyli... brzmi to tak bardzo klasycznie, jak tylko można, jednak nie możemy zapominać, że to bajka dla dzieci. Więc jasne, fabuła może i jest pretekstowa i jak umiecie przeprowadzać, chociaż najprostsze ciągi skojarzeniowe, to już tak mniej więcej w dziesiątej minucie będziecie wiedzieć, co się będzie działo. Czy to wada? Dla mnie nie. Ja bawiłam się wyśmienicie.
W drugiej części nie zawodzi to, co najważniejsze, czyli bohaterowie. A właściwie bohaterki, bo na pierwszym planie bardzo wyraźnie (może nawet wyraźniej niż w części pierwszej) mamy nasze siostry. Obie mają do przejścia swoją drogę i wydarzenia, które oglądamy na ekranie, mają na nie realny wpływ. Każda z nich musi zmierzyć się z czymś innym i gdzieś tam wiemy, że wszystko skończy się dobrze, ale nadal jesteśmy ciekawi, co się wydarzy. Co zawsze jest dużym plusem, jak produkcje mimo swoich oczywistości nas nie nudzą.
