Finns zwaar gehandicapte moeder gaf zich samen met vijfhonderd andere moeders op voor het project 'Betere Baby', je kan via dit project alle eigenschappen van je toekomstige kind bepalen: geslacht, kleur ogen, haarkleur, iq,... Maar Finns moeder ging tot het uiterste en met haar vreemde fantasie creëerde zij een prachtig jongetje met allerlei bijzonderheden, en Fin vind dit alles geweldig behalve één eigenschap: iedereen heeft toegang tot zijn gedachten. Een zesjarige heeft daar niet zo' n erg in, maar als hij ouder word gaat hij hopeloos op zoek naar een bondgenoot. Hij reist vastberaden de wereld af terwijl hij zijn gedachten voor zich probeeFinn is een van de eerste mutantenkinderen op aarde.
Zijn moeder was zwaargehandicapt.
En toen ze hoorde van het zogenaamde project 'Betere Baby', gaf ze zich direct op als testpersoon.
Ze gaf haar zoontje de vreemdste eigenschappen.
Zo kan Finn van alles:
hij kan zich met zijn gedachten dingen verplaatsen, hij is mega slim en snapt alles direct, hij is buitengewoon sterk en lenig en kan hij zichzelf onzichtbaar maken
En hij vind het allemaal geweldig.
Behalve die ene eigenschap die hij probeert geheim te houden.
Je kan zijn gedachten lezen.
Maar enkel als je weet dat het kan lukt het.
En je moet ook rechtstreeks naar hem kijken, dat waren de enige dingen die je moest doen, en zo kon je rechtstreeks in het hoofd van een vierjarig kind kijken.
Zowat iedereen weet hoe je het moet doen.
Hij was namelijk een van de enige baby's die de test overleefden, en kwam dan ook heel vaak in het nieuws, de krant, de tv.
Zelfs nu, vier jaar na de geboorte van 'het wonderkind' komen er nog geregeld mensen bij hem langs om interviews af te nemen.
Of om stiekem zijn gedachten te stelen.
Hij probeerde al een hele tijd om zijn gedachten te beschermen, maar het is tot nu toe nooit gelukt.
Dus probeert hij nu om zo weinig mogelijk te denken, maar dat is vreselijk moeilijk.
Je moet het maar eens proberen, om aan niks te denken.
Moeilijk, vind je niet?
Wel stel je dan maar is voor dat je dat elke dag moet doen, je mag niks denken.
Denkt hij dat school stom is, word zijn meester kwaad.
Als hij bij verstoppertje nog maar nadenkt over zijn verstopplaats, word hij gevonden.
En hij kan ook niet liegen, hoe hij ook probeert.
Om maar te zeggen dat zijn leven geen pretje is, en dat voor een vierjarige.
En om het allemaal nog wat erger te maken stierf zijn vader toen Finn twee jaar was, aan kanker.
Zijn vader was de enige die de kleine jongen begreep.
Een normaal kind zou zich niks meer herinneren van toen, maar Finn was nu eenmaal niet normaal.
De herinneringen aan zijn vader waren dan ook nog erg levendig.
Hij ziet nog perfect voor zich hoe zijn vader hem altijd aankeek: met blauw ogen vervuld van liefde.
Zijn vader was de enige die hij ooit gekend had die echt door en door goed was.
Niet zomaar een lieve persoon, maar bij hem leek het of hij echt van zijn eigen goedheid leefde.
Maar hij mag er niet aan denken.
Dan weet iedereen direct dat hij zijn vader mist en gaan ze vragen stellen.
Zijn moeder is bij de geboorte gestorven, maar hij weet niet goed of hij dat erg vind.
De enige herinering die hij aan zijn moeder heeft is haar stem, en een heel vaag beeld van bij de geboorte.
De stem van zijn moeder was erg hees maar Finn weet nog perfect hoe zacht haar woorden waren.
Ze sprak heel veel tegen Finn toen hij nog in haar buik zat, en hij weet het nog allemaal.
Zijn moeder hield heel veel van hem, ze gaf Finn enorm veel liefde, maar ze gaf hem ook zijn handicap.
Nu woont Finn dus bij Katthleen en Rick, zijn adoptieouders.
rt te houden. Als er iets is waar finn van houdt zijn het vliegtuigen.
Je kan enkel het vliegtig zelf zien, de passagiers zijn totaal onzichtbaar voor de mensen onder hen.
Maar hijzelf is ook annoniem voor de vlietuigen, hij kan ze nakijken zolang hij wil, geen van hen zal weten dat ze net over een van de zeldzame wonderkinderen zijn gevlogen.
Maar zijn liefde voor vliegtuigen is vooral door zijn vader, hij weet nog goed hoe hij met zijn papa naar een gigantische garage ging vol kapotte vliegtuigen.
Dan keken ze samen wat rond en zei zijn papa vol trots: "Hier werk ik dus. Leuk hé?"
En dan knikte de tweejarige Finn heel hevig."Ja papa, ze zijn net grote,zieke vogels. Gelukkig ben jij er om ze te verzorgen."
Hij zei dit allemaal heel vlotjes, zonder het gestotter of de onduidelijkheid van een normale tweejarige.
Als Finn iets zegt is het of alles weer duidelijk is.
Alsof alle vragen beantwoord zijn met die ene zin.
Alles word duidelijk door enkele woorden uit een kindermondje.
Hoewel Finn nog maar vier jaar was, zat hij al in het derde leerjaar.
Eigenlijk had hij het niveau van een dertienjarige, maar ze konden de kleuter toch niet tussen een hoopje puberende pestkoppen zetten?
Finn kijkt zuchtend op naar de vliegtuigen.
Ze zijn veel te mooi voor deze wrede wereld, vind hij.
Maar toch is hij heel blij dat ze er zijn, en hoewel hij ze helemaal niet bij de wereld vind passen, hoopt hij dat de vliegtuigen nog lang zullen bestaan.
Maar nog meer hoopt hij dat hij ooit in een vliegtuig zal vliegen.
In complete anonimiteit naar de wereld onder hem kijken.
Je zou denken dat een wereldberoemd kind al overal is geweest, maar zijn mama het dus al hun geld uitgegeven aan een jongentje dat ze nooit gekend zou hebben.
En zijn pleegouders zijn dan wel heel erg rijk - ze kregen een enorme vergoeding van de overheid toen ze Finn adopteerden- maar ze zouden hun geld nooit uitgeven aan vliegtuigen.
Je zou denken dat hoogbegaafde mutantenkinderen niets moeten doen voor school, maar de pleegouders van Finn denken hier heel anders over.
De kleine Finn moest elke dag minimum vier uur voor school werken, alsof hij nog niet lang genoeg op de schoolbanken zat.
Dat is vreselijk, zeker in Finns geval, hij kende al de lessen nog voor de leerkracht er over begon.
Hij zat dan ook vaker te lezen dan te studeren in die vier uur dat hij op in zijn kamer zat opgesloten.
Hoewel hij zowat alles wist had de kleine Finn nog wel de naïviteit van vierjarige.
Hij geloofde alles wat hij in boeken las.
En hij vond het ook heel erg leuk om bij te leren, want boeken waren zowat de enige dingen waaruit hij kon bijleren.
Zo had hij nooit geweten dat er een land bestond waar enkel schrijvers wonen, voordat hij 'De kleine Odessa' had gelezen.
En als hij nooit 'Peter Pan' had gelezen had hij ook nooit geweten hoe je
