The Dollhouse

Κεφάλαιο 20ο

Δεν καταλαβαίνω.
Κάτι πάει πολύ λάθος.
Κοιτάζω τον Τύραννο χαμένη.

«Οχι...σας παρακαλώ,μην μου το κάνετε αυτό. » λέω κυριολεκτικά εκλιπαρώντας καθώς τα μάτια μου βουρκώνουν .

«Λυπάμαι ,Mia. Εσύ το έκανες αυτό. Ήξερες τι έπρεπε να κάνεις και δεν το έκανες. Οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι. Υπέγραψες συμβόλαιο με όρους. Πρέπει να μάθεις να τους ακολουθείς ... αλλιώς θα μείνεις εδώ για πάντα. Καλη όρεξη.»λεει με απαλό τόνο καθώς πλησιάζει τη πόρτα ενώ μετά βγαίνει έξω .

Το πληκτρολόγιο ακούγεται.

Είμαι κλειδωμένη και καταδικασμένη.

Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα!
Τι θα κάνω εδώ μέσα έναν ολόκληρο μήνα; Μετά βίας έχω επιβιώσει μιάμιση εβδομάδα σε αυτή τη τρέλα!

Πρέπει να υπάρχει μια έξοδος, κάποιος τρόπος διαφυγής.

Κοιτάζω ρεαλιστικά γύρω μου. Είμαι τόσο άχρηστη που μόνο το να βγω από αυτό το δωμάτιο είναι αδύνατο.

Η συνείδηση μου γελάει...ακόμα και το μυαλό μου είναι εχθρός μου. Δεν έχω τίποτα και κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μου.

Αν η δραπέτευση μου ή μια διαπραγμάτευση με τον Τύραννο ή ακόμα και τη Bianka είναι αδύνατη...τότε το μόνο που μου μένει είναι ή να παραδώσω τον εαυτό μου στην μοίρα και στα χέρια άλλων ή δεν ξέρω ,να ελέγξω εγώ τη μοίρα μου... τελειώνοντας τη.

[...]

Η ώρα έχει πάει 6:00 το πρωί και δεν έχω κλείσει μάτι. Το πρόσωπο μου είναι πρησμένο από το κλάμα, αλλά δεν με νοιάζει και πολύ.
Ο φόβος μου είναι κορυφωμένος στο μυαλό μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα...κλαίω, μόνο κλαίω πραγματικά. Έχω ξεπεράσει τα όρια της απελπισίας . Το μόνο που θέλω είναι να τελειώνω.

Γαμώ! Είμαι μόνο 15 χρονών!

Πρέπει να κάνω κάτι!

Πφφ αυτό είναι χαζό...δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ,είσαι ένα μικρό δραματικό βλήμα και αυτοί είναι η Κυβέρνηση! Φωνάζει το διαβολικό μου υποσυνείδητο.

Θεέ μου...έχει τόσο δίκιο. Είμαι εγώ ,το τίποτα, μπροστά στη μεγαλύτερη δύναμη του Ηνωμένου Βασιλείου!

Κοιτάζω το ταβάνι....αυτό και αν είναι απελπισία.
Ξαφνικά ακούγονται φωνές και το πληκτρολόγιο της πόρτας μου που κάνει μπιπ.
Γαμώ ! Γαμώ! Γαμώ!