Kocham Cię Kropeczko 2 | Miraculous: Biedronka i Czarny Kot

|2|

}Adrien{

Kolejnego dnia byłem rozbity. Obwiniałem się za tamten pocałunek. Nawet nie wiem jak doszło do tego, że się pocałowaliśmy. Jak w ogóle mogłem do tego dopuścić? Czułem się źle ze samym sobą. Kiedyś z Biedronką obiecaliśmy sobie, że będziemy ze sobą szczerzy i nie będziemy niczego przed sobą ukrywać, stąd też ufaliśmy sobie bezgranicznie. Zamierzałem powiedzieć wszystko i jakoś wytłumaczyć się Biedronce, ale czym więcej myślałem o tym, że mógłbym ją stracić, tym bardziej bałem się mówić o pocałunku - pomyłce.

Spotykaliśmy się codziennie mniej więcej o zachodzie słońca, na wieży Eiffla. Więc kiedy tylko słońce zabarwiło niebo na pomarańczowo przemieniłem się i wyszedłem z mieszkania. Dotarłem na miejsce jako pierwszy, więc usiadłem i czekałem na Biedronkę. Z każdą chwilą coraz bardziej się denerwowałem. Kiedy się zjawiła czułem, jak serce podchodzi mi do gardła.

- Hej. - powiedziała i pocałowała mnie.

- Hej. - odpowiedziałem krótko.

- Co jest? - zapytała, gdyż zauważyła moje dziwne zachowanie.

- Nic, dlaczego pytasz? - zapytałem.

- Wydawało mi się, że coś cię gryzie. - odpowiedziała.

Oglądaliśmy razem zachód słońca i rozmawialiśmy. Wiele razy zamierzałem zacząć temat, ale kiedy tylko zbierałem się na odwagę i chciałem coś mówić albo ona mi przerwała, albo po prostu przerastał mnie strach.

Była naprawdę miła i spokojna atmosfera, kiedy ni stąd, ni zowąd między nami nawiązała się kłótnia. Z resztą jak co miesiąc, kiedy Biedronka "nie czuła się najlepiej" zaczynała kłótnię o byle co. Tym razem po części to była moja wina, bo jak zwykle musiałem powiedzieć któryś z moich żartów, które ją denerwują. Z każdą chwilą nasza kłótnia schodziła na coraz poważniejsze słowa, aż w końcu przy szybkiej wymianie zdań usłyszałem coś, czego nie spodziewałem się usłyszeć nigdy.

- I zamierzasz się tak dalej kłócić? - zapytałem zdenerwowany.

- Żebyś wiedział, aż do skutku. - odpowiedziała.

- Może po prostu sobie pójdę i dokończymy rozmowę jut..

- NIE! Masz mnie słuchać tu i teraz! - przerwała mi - Znajdę sobie innego, jeśli teraz sobie pójdziesz. - dodała po chwili.

Takie teksty zawsze doprowadzały mnie do szału, więc nawet jeśli wtedy chciałem się uspokoić, to zdanie niewątpliwie mi to uniemożliwiło.

- No to proszę bardzo, idź! Nie obchodzi mnie to. - wykrzyknąłem.

- Pewnie, że pójdę. Już i tak całowałam się z innym za twoimi plecami. - wykrzyknęła jeszcze głośniej.

- No i fajnie, ja też. - odpowiedziałem również krzykiem nie zważając na to, co powiedziała.

Zapanowała chwila ciszy. Patrzyliśmy na siebie tępym wzrokiem. Analizowaliśmy, co właśnie się wydarzyło.

- CO!? - krzyknęliśmy jednocześnie.

Znów chwila ciszy.

- Zdradziłeś/aś mnie!? - znów powiedzieliśmy jednocześnie.

- Ufałam ci. - powiedziała Biedronka.

- Kocham tylko ciebie. Jesteś dla mnie najważniejsza, a ten pocału...

- Ile to trwa? - zapytała, już bardziej opanowanym głosem przerywając moją wypowiedź.