Seven roses

Happiness

"Oh Julia, Oh Julia. Ik kan niet leven zonder je. Kus me" zo gaat het altijd in romantische films. Het is een beetje saai geworden. Stel je voor dat 99% van de mensen een 'ware liefde' heeft. Wat moet de 1% dan met hun leven? Zijn dat dan de mensen die alleen sterven? Dus dan kan het goed zijn dat ik een van die mensen ben, toch? Of moet ik gaan geloven dat de ware daar buiten rond loopt? Met mijn job en mijn hoofd. Vergeet die maar. Ik heb genoeg geleerd van exen en aanbidders. Liefde is niet echt. Liefde is niet echt. Liefde is niet echt. Is liefde echt?

Clara wandelt rustig binnen. Wat onbeleefd! Ze mocht wel kloppen hoor. Ik heb ook echt geen idee waarom ze hier nog rondloopt. Ze plent al mijn vergadering verkeert. Mijn koffie is altijd koud en ze is zo onbeleefd. "Clara? Wat doe jij hier?" Vraag ik haar. Ze kijkt verbaasd. Het is alsof ze het zelf niet echt weet wet ze hier doet. Ik denk dat het die blik is die mij elke keer tegen houd van haar te ontslaan. Zo lief. Mat zo een lieve bedoelingen. Je kan haar dan toch niet ontslaan,toch?

Ze schud haar hoofde en begint te vertellen. "Sorry mevrouw West, maar ik heb belangrijk nieuws. Het is eigelijk zo dat het bedrijf bijna geen geld meer heeft" even stopt de tijd bij mij. Geen geld? Bedoel je dan bijna failliet? Of geen geld voor extra dingen? Geen geld betekent geen bedrijf. Ik blijf even ik een stilte zitten. "BUITEN ALLEMAAL" schreeuwde ik. Ik denk dat ik me nog nooit zo kwaad voelde. Het voelde leeg. Wetende dat mijn bedrijf niet langer een bedrijf zou zijn. Het voelde leeg om te weten dat ik gefaald had. Het voelde gewoon zwart om te beseffen dat mijn vader toch gelijk had. Ik ben nutteloos.