PEMBE Çoraplı Kız

Beni küçükken istemediler büyüyünce mi isteyecekler!.

Neden insanlar istedikleri saatte kalkamaz ki neden uykusu olduğu zaman en güzel anda uyanırlar. O an annem geldi yine yatağımdan kalkıp kalkmadığıma bakmak için geceden örülü saçlarım hala açılmamıştı ilk defa şaşırdım bende , şaşırmamın sebebi saçlarım çok kalın kabarık ve acı çekiyorum her seferinde daha  7 yaşında bir kızım ben.

'Maya kızım hadi çabuk giy bak oraya en sevdiğin pembe çoraplarını da koydum '

diye bağırdı anniş tabi yine giyemedim mutfağa kadar bi bacağımda çorap diğeri elimde anemden istedim.

Bu gün okula gitmek sanırım kahvaltıda yumurta yemekten daha pis off .

'Anneye of denmez geç hadi masaya ye hazırladığım şeyleri.'

Sadece tamam dedim.  Annem beni sınıfa koyduktan sonra işe gitmesi gerekmiş ondan gitti biraz ağladım ,çok ağladım .

Bİ tane öğretmenimiz vardı sevmedim ama bana ağlarken sarılmadı annem gibi birisi değildi.

Masada bir tane ben bir tane erkek oturuyodu zil çalınca kadın gitti herkes  el ele tutuşup dışarı oyun oynamaya çıkmıştı beni kimse istemedi .

işte o zaman anladım beni kimsenin bir daha istemeyeceğini ....

23.10.2016

Yine aklıma gelmişti pembe çoraplarım o günden bu güne hala saklarım o çoraplarımı .Gözümden akan iki damla yaşı da sildikten sonra o eski bavula koyup tekrar maziyi gömdüm.Zor  olsada alıştım artık. Elime yeni aldığım iki kitabımıda aldıktan sona bahçeye çıktım.

Orda beni bekleyen tek şey sigaram ve sıcak çayım . Fazla ekşınlı mekşınlı bir hayatım yok olmadı da ailemi yani en azından annemi kaybettikten sonra hayat iyice boka sardı.Sanırım 12 yaşlaında falandım babam ayyaşın tekiydi eve içer içer gelirdi. O zamanlar çok korkardım yeniden anneme vuracak bir şey yapacak diye.

Hatta yine unutamadığım bir şeydir ki annem bir keresinde teyzemi misafriliğe çağırdığında babam içmiş tabi zil zurna sarhoş anneme kızdı vurdu bir daha vurdu ne ben ne de o teyem dediğim kadın engel olabildik.

Benim her anım bunları düşünmekle geçiyor sanırım bu yüzden bu kadar zor yaşama tutunuyorum. Tekrar açtım kitabımı okumaya başladım.

'Hatırla , dedi kadın onca yaşadğımız anılar sadece ve sadece mazi de kaldı .  'Unut , dedi adam . Ne pahasına olursa unut çünkü onlar akılsızca yapılmış eylemlerdi.'

Bu bir psikolog ile hastanın arasındaki konuşmadan bir kesitti. Düşündü nasıl olurda bir insan derdini hiç tanımadığı bir insana anlatıyor diye kızdı.

Ben asla böyle bi işe kalkışmam yani kalkışamam saçma sapan aşk acıları çekip başkasına onu anlatamam. Ailemi hiç anlatamam , düşünsenize beni kimse istemedi okulda evde babam lan babam bile beni sokağa attı nasıl derim.

Geçmiş geçmişte kalsın şimdi büyük bahçeli bir evim kendime yeten bi kafem var.

Bana yardım eden de bir insan var. Onu hiç görmedim Tanrının bir hediyesi olmalı ama melek falan sanırım. Her gece onu rüyamda görürüm kahve yada başka bir şey içeriz yemek isterse yaparım ve konuşuruz şu an'a kadar her yaptığım işten onun fikrini alırım.

Bir mahsuru yok ne derse yaparım şu  zamana kadar her dediği beni biraz daha iyi yaptı.. Maddi yönden en azından anlarsınız ya.

Müslüman bir annem vardı , Tanrı kelimesi bana sadece ağız alışkanlığı yapmış . Allahdır beni yaratan tabi her şeyi yaratan.

Bahçe kapısından bir ses gelince arkamı döndüm ve ,

Babam!!