(Scroll down for unicode version)
မိုးေတြ သည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာေနတဲ့ည... လူနာတင္ကားသံေတြနဲ႔ ရဲကားေတြဆီက အသံေတြက ပြက္ေလာရိုက္လ်က္။
ကာကီေရာင္ေခါင္းစြပ္ဂ်ာကင္က ေအာက္ဖ်ားေတြ စုတ္ျပဲေနသည္။ ေျခသံလုံလုံေျပးေနေသာေၾကာင့္ မိုးသံႏွင့္ေရာလၽွင္ ဘာသံမၽွပင္ၾကားရမည္မဟုတ္ပါ။ ပါးတစ္ဖက္ေပၚ ေပက်ံေနတဲ့ ေသြးတစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္ခုံႏွင့္ သုတ္လိုက္ရင္း ေက်နပ္စြာ ျပဳံးရယ္သည္။ လွစ္ခနဲေပၚလာေသာ သြားစြယ္ခၽြန္ခၽြန္ေတြက ခ်စ္စဖြယ္။
"ေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္ခဲ့ၿပီ.. ဟီဟိ..."
ရဲေတြစုံေထာက္ေတြ ဝိုင္းေနၾကကာ အမွုျဖစ္သည့္ေနရာပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္စုံစမ္းေနၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထိတ္လန႔္စြာ ရဲတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္သည္။
ခပ္ေမွာင္ေမွာင္တိုက္ၾကားထဲ.. ပိတ္သြားတဲ့ အုတ္နံရံေပၚမွာ ဟိုးအေပၚကေန ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုအား တရြတ္ဆြဲခ်လာဟန္ ေသြးကြက္ႀကီး။
တစ္ေယာက္က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့...
"အင္း... ထပ္ၿပီး... ထပ္ၿပီးေတာ့... WIND.."
လူနာတင္ကားေပၚပါသြားသည့္ ခႏၶာကိုယ္၏ ရင္ဘတ္မွာလည္း ခက္နက္နက္အရာတစ္ခုႏွင့္ စၾကာပန္းပုံသဏၭာန္ ေရးျခစ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္။
############################
"John! မင္းငါ့ဖက္ထုပ္ေတြ ခိုးစားျပန္ၿပီမလား..?!"
"မင္းက ဝ,ေအာင္မွ မေကၽြးပဲ..!"
"ဟ..! တစ္ေယာက္တစ္ဘူးႏွုန္းနဲ႔ေကၽြးေနတာေတာင္ မဝ,ရင္ ငါ့သာသတ္သြားလိုက္ေတာ့..."
"မေသရပါဘူး... Mingရယ္... မင္းကငါတို႔ကိုေန႔လည္စာေကၽြးရဦးမယ့္ဟာကို...ဟဲဟဲ..."
Jongin ဝင္ထိုင္ေတာ့ Ayumi က ဖက္ထုပ္ဘူးေလး ကမ္းေပးရင္း ခပ္ျပဳံးျပဳံးဆိုသည္။
"နင္ေနာက္က်ေနတယ္ Kai.. ၊ Professorက ဘာေတြရစ္ျပန္ၿပီလဲ..?"
"ငါ့ report မွာ လိုတာေတြ ထပ္ျပင္ခိုင္းေနတာပါ... Lauretteကေတာ့ ခိုးၿပီးလစ္သြားေလရဲ့.."
ဆံပင္ေရႊေရာင္ဂုတ္ဝဲႏွင့္ မိန္းကေလးက တခစ္ခစ္ရယ္သည္။ ဝိုင္းထိုင္ေနတဲ့လူေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း Jongin ေမးမိသည္။
