KALBİM AVUÇLARINDA TİTRERKEN

iki kalp

Rabia

- Sende bırakıp gider miydin?........dedi.....fısıldarcasına çıkıyordu sesi.....avucuna aldığı elimle gözlerime bakarken fısıldıyordu.....Sorduğu soru tüm vücuduma soğuk duş etkisi yarattı......Gözleri sorduğu sorunun cevabını alamamışcasına merakla tarıyordu gözlerimi.....Gidmek benim için acıydı, yaraydı........ve benim belkide en son yapacağim bir şeydi.....Ve daha doğrusu öyle zannediyordum......Çok sonra bunu acı acı yaşatacaktım....Başını omuzuna koydum...Ona bu kadar yakın olmak benim kalp ritmimi bozsada şikayetçi değildim....Ondan uzak olduğum her an özlemin keskin kokusu sızlatıyordu burnumu.....Belkide bu kadar yakın olacağımı hiç bir zaman hayal dahi edemezdim ....Fakat ben şimdi onun omuzundaki başımla en güvendiğim yerdeydim..... kabuğunda saklanan o küçük kız yoktu Yusuf beni her gün kendi dünyasına çekiyordu.... ve bende fısıldarcasına konuşmaya başladım:

- Gitmek kolay olan bence ........kurduğum cümle baştan sonuna kadar gitmenin nedenlerinden bi haber olan tecrübesizliğimdendi....Belkide benden gidenler bende bu etkiyi bırakmıştı....

Önümdeki beyaz ekrana bakmaya devam ettim... ..Sinema salonundaki çoğu kişi filmin final sahnesiyle içinde kendine bir yer edinmişti....Tıpkı ben gibi....

-Çıkalım mı? Dedim ...Sesim az öncekinden daha kısıktı.....Başını olur anlamında salladı...... Ve sessizce çantamı alıp sinema salonundan dışarı çıktık....Yusuf bana dönüp konuşmaya başladı:
-Çok güzel bir filmdi...
-Beğendiğine sevindim ....dedim...Benim seçtiğim filmi beğenmesi hoşuma gitmişti..... Boşta duran elimi tuttu .....Gözleri ürkek bir şekilde beni izliyordu.....Ben hafifçe gülümseyince beraber yürümeye başladık.....Bir kaç metre uzağımızda olan boş masalardan birine geçtik..Gelen garsona sipariş verdikten sonra bana döndü:

- Seni üzmek istememiştim...

Sorduğu soru için pişman gibiydi ......Gülümsedim....
- Ben geçmişi bir kenara çoktan bıraktım.Artık üzülmüyorum.Belkide geçmişim bana geleceğimi sundu...Yaşadıklarıma başka bir pencereden bakıyorum...........cümlem bitince derin bir nefes çekti.... ....
Az önce siparişleri alan garson masaya özenle kahveleri bıraktı ve gülümseyerek masadan uzaklaştı.Önüme bırakılan bardaktan bir yudum su aldım....

- Bir mektup yollamış bana yıllar sonra.....Bir vicdan ağırlığı herhalde ....Bir adres .......Ona gitmem için ........

Yusuf kesik cümlelerimi toparlamaya çalışırcasına sessizce beni dinliyordu.....
-Aslında ben de onun yaptığı gibi görmezden gelmek istiyorum bu mektubu ,fakat ben onun gibi değilim Yusuf .....
Kurumuştu dudaklarim söylediklerimden....... az önce boğazımı ıslatan bir yudum suyu içmemiş gibiydim......Yusuf bana baktıkça onun derinliğine gömülüyor bir kaç cümlesine muhtaç bir şekilde bekliyordum....Kimden bahsettiğimi anlamıştı.. ..Elini kalbinin üzerine koydu ve gülümseyerek konuşmaya başladı.....

-O herşeye rağmen seni bu dünyaya getiren anne....durdu ve tekrar konuşmaya başladı:
- İnsan kalbi ,beyninin düşündüğü tüm gerçekleri yıkabilecek kadar güçlü......Beynin sana sayısız yollar sunarken o sadece bir yol görür..... yanlış veyahut doğru ......Sığınır gerçeğine......bunu değştiremezsin ya mantığın ile yol alırsın yada kalbin ile........Sen Rabia rotana kalbini mi koydun yoksa mantığını mi? ....

- Ben hep kalbimle yol aldım Yusuf o yüzden bu yaralarım.....Çünkü kalbini rotana koydun mu yani başına üzüntünü, sevincini ,acını ve mutluluğunuda alıyorsun....Ben o yüzden annem olmadım......Ve bana yaşattığı her şeye rağmen onu özleyen yanımı görmezden gelemiyorum.....
Masada duran elinin üstüne hafifçe elimi koydum....Bu cesaretimi iç sesim alkışlarken kalbimin sesine eklenen dudaklarımın titremesiyle fısıldadım: