Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Η Άφιξη στο Όλομ/part 1

΄΄Καλώς μας ήρθες τέτοια ώρα, πώς σε προσμένουν τα παιδιά, μες στο σακί να φέρεις δώρα αυτήν την όμορφη βραδιά. Η κάθε ελπίδα μας να ανθίσει, με την καινούργια την αυγή, κάν'την αγάπη να καρπίσει, Άγιε Βασίλη μας στη Γη΄΄

Τα πάντα γύρω τους, φάνταζαν καινούργια. Μία εμπειρία παράξενη, βλέποντας οικογένειες και ολοζώντανα ξωτικά να πηγαινοέρχονται, να ζουν και να γελάνε ανέμελα, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο που ζούσαν. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, μύριζε όμορφα, καθώς το καυσαέριο έμοιαζε να έχει εγκλωβιστεί πίσω από εκείνη τη μικρή πόρτα, που χώριζε στην ουσία δύο κόσμους, δύο διαστάσεις. Η Σάρα κοιτούσε ολόγυρα σιωπηλή, όταν τα ουρλιαχτά της αδερφής της, την έκαναν να γυρίσει το βλέμμα της έντρομη, μόνο για να δει τέσσερις ταράνδους, να επιβιβάζονται στο τελευταίο βαγόνι περήφανοι και καμαρωτοί, που ήταν ειδικά σχεδιασμένο για εκείνους και την ασφαλή μεταφορά τους.

«Λες να είναι οι διάσημοι που σέρνουν το έλκηθρο;» ρώτησε η Ζόε.

«Αν ήταν έτσι, τότε στα σίγουρα θα τους είχαν στο πρώτο βαγόνι και όχι στο τελευταίο» απάντησε βαριεστημένα η Σάρα και μαζί ανέβηκαν, πληρώνοντας στην πόρτα τα εισιτήριά τους, σε έναν κύριο υπερβολικά αδύνατο και ψηλό, με μία γκρίζα γενειάδα που κυριολεκτικά σερνόταν στο πάτωμα. Όταν είδε τη Ζόε, ευθύς της χαμογέλασε αφαιρώντας το καπέλο του σε ένδειξη σεβασμού και χαιρετισμού.

«Η πιστή μας Ζόε και η άτακτη Σάρα» μουρμούρισε πονηρά, με την κοπέλα να θέλει στ' αλήθεια να αλείψει την γενειάδα του με μπογιά.

«Εντάξει, το κατάλαβα πως η συμπεριφορά μου ξέφυγε, αλλά εδώ νιώθω δαχτυλοδεικτούμενη» διαμαρτυρήθηκε και έκατσε βαριά στα υπέροχα, υφασμάτινα καθίσματα, που είχαν χρώμα κόκκινο και κυπαρισσί. Το τρένο αναχώρησε στην ώρα του για το Όλομ και τα κορίτσια ξεδίπλωσαν τον χάρτη παρακολουθώντας με αυτόν τον τρόπο τη διαδρομή.

Δύο ώρες αργότερα, τα χιονισμένα βουνά και οι απέραντες πεδιάδες, κεντημένες με τα φώτα των μικρών χωριών, τις έκανε να παραμείνουν σιωπηλές με τα μάτια κολλημένα και προσηλωμένα στα παγωμένα τζάμια. Στο διάδρομο, πηγαινοέρχονταν κορίτσια που πουλούσαν από ζαχαρωτά, μέχρι ψωμάκια γλυκά, γεμιστά με αλμυρή καραμέλα. Τελικά, ο ύπνος τις αγκάλιασε γλυκά, με τα φώτα του ουρανού να παιχνιδίζουν, σαν να έπαιζαν έναν σκοπό αρμονικό για τα μάτια της Σελήνης. Η φύση εδώ ζωγράφιζε, ήταν όμορφη, μα πάνω από όλα ήταν μαγική. Δίπλα ακριβώς από το λαμπερό φεγγάρι, στεκόταν ως ο ένας και μοναδικός, αιώνιος σύντροφός του, το φωτεινό αστέρι των γιορτών.