Acı Sevda(Tutkun Serisi-2-)

28-AYRILIK

Bölümü oylamadan geçmeyin olur mu?

Yorum da bırakırsanız güzel olur.

#Feride Hilal Akın - Ayrılık zor

İyi okumalar canlarım♥️

¦~AYRILIK~¦

Günçiçek

Evden nasıl çıktığımızı, araca ne ara bindiğimizi, hangi ara hastaneye vardığımızı bilemedim. Her şey olması gerektiği gibi sanki ilerliyordu. Yol boyunca derin düşünceler içerisinde cebelleşip durmuştum. Zehra yine yapmıştı yapacağını. Huzurumuzu bozmak için elinden ne geliyorsa yapmaya yemin etmişti sanki.

Annem perişan bir halde babama sarılmış sessizce gözyaşlarını döküyordu. Aileme bunu yapmaya hakkı yoktu. Onlara bu korkuyu yaşatmaya hakkı olamazdı. Öğrendik ki Zehra kendine zarar vermeye kalkışmış. Annem onu odasında yarı baygın ve baş ucunda boşalan bir ilaç kutusuyla bulduğunda kadının yaşadığı korkuyu tahmin etmek zor değildi.

Bir insan bu kadar bencil olamazdı. Hiç mi düşünmüyordu anne babamızı.. Ya daha geç farkedilseydi ya her şey için çok geç kalınsaydı? Nasıl böyle düşüncesizce hareket edebiliyordu anlayamıyorum.

Bu intihar teşebbüsü sırf tüm dikkatleri üzerine çekmeyle alakalıydı. Sırf Asaf'ın dikkatini çekmek adına yapılmış bir tuzaktı. Onun kendi hayatına devam ettiğini sanırken yanılmışım. Zehra'yı gerçekten çok hafife almışım ben. Onun ne kadar kurnaz olduğunu unutmuşum. Annem Asaf'ın göğsüne yaslanmıştı. Asaf da anneme sıkıca sarılmıştı. Babam da benim gibi ayakta dikiliyordu. Babamın her ne kadar duruşu dik olsada ve dışardan sarsılmaz bir imaj versede onun ne denli üzüldüğünü anlayabiliyordum. Ailem Zehra'yı koşulsuz şartsız seviyorlardı ve Zehra bu sevgiyi gram haketmiyordu. En azından ben böyle düşünüyordum.

Zehra'nın yatırıldığı hastane odasından orta yaşlı bir doktor çıktı. Asaf anemle birlikte ayaklanırken babam ise doktorun karşısına dikildi. Ben hala olduğum yerde, duvara yaslanmakla ve ifadesiz bir yüzle doktorun diyeceklerini beklemekle meşguldüm. Hiç içimden gelmiyordu. Ona ne üzülmek ne de ilgileniyormuş gibi yapmak. Doktor profesyonel bir şekilde konuşmaya başladı.

"Hastanın midesini yıkadık, şimdilik herhangi bir tehlike gözükmüyor ama biz her ihtimale karşı onu bu gecelik müşaade altında tutalım."

Doktorun sözleriyle annem rahat bir nefes aldı. Asaf ve babam da öyle.. Tabii ki ben hariç..

Fakat daha sonra doktor babama hitaben, "Sizinle görüşebilir miyiz Azad bey?" diye sordu.

Babam başını sallayarak doktoru arkasından takip etti. Onlar koridorun sonundan sapana kadar arkalarından bakmaya devam ettim. Kesin doktor babamla bu intihar meselesi hakkında konuşacaktı. Ailemi üzdüğü yetmiyor bir de başlarını belaya sokacaktı. Bu kıza artık hiç tahammülüm kalmamıştı.

"Hastanın yakınları sizler misiniz?"

Bakışlarım konuşan genç hemşireye döndü.

"Evet, biziz," dedi Asaf.

"Hasta ısrarla birinin adını sorup duruyor."

Yine konuşan Asaf'tı.

"Kim, kimi soruyor?"

"Asaf diye birini, o siz misiniz?" dediğinde Asaf sessiz kaldı. Hemşire bir cevap bekler tarzda Asaf'a bakmaya devam etti fakat Asaf susmuştu.