Femme fatale 2:the return

παντα δικη σου !!

« Είναι υπέροχα ! Πως κατάφερες να κλείσεις εδώ τραπέζι ; Νόμιζα πως πρέπει να περιμένεις μήνες .»
«Ας πούμε πως είχα κάποιους γνωστούς που μου χρωστούσαν . Μην σε νοιάζουν τώρα αυτά , απόλαυσε την στιγμή .»
Η κοπέλα του χαμογέλασε υψώνοντας το ποτήρι της για να κάνει πρόποση . Κοίταξε έξω από τα γυάλινα παράθυρα το Παρίσι από την κορυφή του Πύργου του Άιφελ φαινόταν υπέροχο , πιο μαγευτικό από ποτέ , και το γεγονός ότι πλησίαζαν τα Χριστούγεννα έκανε αυτή την πόλη ακόμη πιο μαγική . Όμως βαθειά μέσα της δεν μπορούσε να τα χαρεί όλα αυτά . Κάτι την κρατούσε πίσω ,δεν μπορούσε να είναι ξέγνοιαστη , όσο και εάν το ήθελε .
« τι συνέβη τώρα μικρή ; Γιατί σκοτείνιασε το πρόσωπο σου ;»
« δεν ...δεν είναι τίποτα απλώς ...»
« απλώς ;» Ο Νίκολας άφησε κάτω το ποτήρι του πιάνοντας το ελεύθερο της χέρι και στις δυο παλάμες του . Την κοίταξε τρυφερά ενώ τα δάχτυλα του χάιδεψαν την λευκή της επιδερμίδα .
« απλώς δεν είναι σωστό όλο αυτό .... δεν έπρεπε να βρίσκομαι εδώ μαζί σου , σε ένα δείπνο σαν να είμαστε ...» η μιλια της κόπηκε πριν ξεστομίσει την λέξη . Δεν άντεχε να την πει, όχι όσο εκείνος την κοιτούσε στα μάτια .
« πες το μικρή .»
« όχι ...δεν ...άφησε το δεν έχει σημασία .»
« πες το!» Επέμεινε , και την είδε να παίρνει μια κόφτη ανάσα .
« σαν να είμαστε ζευγάρι .»
« μπορούμε να είμαστε εάν σταματήσεις να είσαι τόσο ξεροκεφαλη και επιτέλους παραδεχθείς τα Συ...»
« μην το συνεχίσεις ...»
« γιατί όχι Σελινα ; Ξέρω πως νιώθεις ότι σε θέλω , και εγώ αισθάνομαι το ίδιο από εσένα . Γιατί να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου ; Δεν σε είχα για δειλή .»
« δεν είμαι δειλή ! Εντάξει ;! Απλώς δεν γίνεται ! Ήξερα πως ήταν λάθος όλο αυτό ... δεν έπρεπε να είχε έρθει απόψε εδώ μαζί σου , βασικά δεν έπρεπε να σε ακολουθήσω μέχρι εδώ ...» του είπε θυμωμένα και σηκώθηκε απότομα από την θέση της τρέχοντας προς την έξοδο .
Δίχως δεύτερη σκέψη σηκώθηκε από την θέση του ακολουθώντας την .
« Σελινα !»
Δεν τον άκουσε , δεν ήθελε να τον ακούσει . Χώθηκε ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε για να κατέβει με το ασανσέρ ενώ καυτά δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της . Γιατί δεν μπορούσε να μείνει μακρυά από το απαγορευμένο ; Τι ήταν αυτό που την τραβούσε τόσο πολύ πάνω σε αυτόν τον άντρα που δεν μπορούσε να μείνει μακρυά του ; Ενώ ήξερε πως θα καταστρεφόταν δίπλα του , για ακόμη μια φορά .
Ο ήχος από το ασανσέρ που πλέον όχι φτάσει στο ισόγειο την έκανε να ξεφύγει από τις σκέψεις της . Μπορούσε να ακούσει ακόμη την φωνή του να την φωνάζει , όμως για ακόμη μαι φορά  κατάφερε να χωθεί ανάμεσα στο πλήθος και να του ξεφύγει . Το μακρύ φόρεμα που φορούσε δυσκόλευε τις κινήσεις της όμως δεν την ένοιαζε . Ήθελε να ξεφύγει , το είχε ανάγκη αλλιώς θα του παραδινοταν .
Ξεκίνησε να τρέχει προς το διπλανό πάρκο , χωρίς να τηβ τρομάζει το πυκνό σκοτάδι που κάλυπτε τα πάντα . Ξταν πιθανώς το μοναδικο σημείο στην πόλη που δεν είχε φωταγωγηθεί ακόμη για τα Χριστούγεννα .
Η Αναστάσης της έβγαινε βαριά , ακόμη ήταν εξαντλημένη από την ασθένεια της , και ήδη ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν . Ήταν όμως σίγουρη πως εκείνος δνε θα σταματούσε να την ψάχνει , έπρεπε να απομακρυνθεί όσο περισσότερο γινόταν . 
Δυο άντρες ξεπρόβαλλαν ξαφνικά μπροστά της , κόβοντας την πορεία της . Σαστισμένη σταμάτησε μπροστά τους παίρνοντας αμυντική στάση . Αναζήτησε το μαχαίρι που έκρυβε πάντα στο πόδι της όμως μόνο έλειπε . Είχε ξεχάσει πως δεν το είχε πάρει μαζί της εξ αρχής . Ήταν απροστάτευτη .
« που πας μόνη σου κούκλα ;»
« όπου θέλω ! Χαθείτε τώρα από μπροστά μου !»
« τς τς τς . Τι αναγωγή ! Οι γονείς σου δεν σου έμαθαν να συμπεριφέρεσαι καλά στους άλλους ;»
« σε όσους το αξίζουν ναι ! Σε κάτι καθάρματα σαν εσάς αποκλείεται !»
« νομίζω πως πρέπει να της δείξουμε λίγους τρόπους , εσυ τι λες ;»
Ο άλλος άντρας χαμογέλασε χαιρέκακα καθώς έκανε βήματα προς το μέρος της .
« για το καλό σας το λέω  φύγετε! Τώρα !»
« δεν νομίζω πως έχουμε να πάμε πουθενά καλύτερα μωρό μου !»