Πιάσε με αν μπορείς

43.Αναπάντεχα νέα

Η Αλκμήνη έτρεχε πανικόβλητη στους διαδρόμους του νοσοκομείου, με την ανθοδέσμη στο χέρι. Πως ήταν δυνατόν να γεννήσει; Ήταν στον έβδομο μήνα, δεν είχε μπει ούτε κατά διάνοια στον μήνα της.

Η κίνηση στον δρόμο ήταν τρελή και ήταν σίγουρη πως είχε αργήσει, μα δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη για αυτό. Έψαξε την γυναικολογική πτέρυγα και κατευθύνθηκε φουριόζα στην αίθουσα τοκετού. Στην αρχή του διαδρόμου υπήρχε ένα μικρό γραφείο και μια κοπέλα με λευκή ρόμπα στεκόταν από πίσω του. Η Αλκμήνη την πλησίασε τρέχοντας ακόμη.

<<Συγνώμη, η φίλη μου γεννάει!>>είπε λαχανιασμένη και η κοπέλα την κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια της.

<<Πως ονομάζεται η φίλη σας;>>ρώτησε και κούνησε το ποντίκι στον επιτραπέζιο υπολογιστή μπροστά της, αναζητώντας την κατάσταση με τις αφίξεις.

<<Βασιλική Αγγελοπούλου.>>της είπε γρήγορα η Αλκμήνη και έσκυψε σχεδόν μέχρι την μέσα πλευρά του γραφείου για να καταφέρει να δει την κατάσταση.

Τέτοιο άγχος πρώτη φορά είχε στη ζωή της, ούτε η ίδια να γεννούσε δηλαδή. Η κοπέλα κοίταξε την οθόνη για μερικά βασανιστικά λεπτά και έπειτα έστρεψε το βλέμμα της στην Αλκμήνη η οποία ήταν κρεμασμένη πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου.

<<Η κυρία Αγγελοπούλου έχει ήδη μπει στην αίθουσα τοκετού. Μπορείτε να περιμένετε στην αίθουσα αναμονής που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου, αριστερά.>>την πληροφόρησε η κοπέλα και η Αλκμήνη έγνεψε μερικές φορές.

<<Ευχαριστώ πολύ>>η Αλκμήνη διέσχισε τον καταφώτιστο διάδρομο και βρέθηκε σε έναν μεγάλο χώρο γεμάτο με καναπέδες.

Υπήρχε πολύς κόσμος με την αγωνία και την χαρά ζωγραφισμένες στα πρόσωπά τους. Η αίθουσα ήταν επίσης γεμάτη με κάθε λογής αρκούδους, μπαλόνια και λουλούδια. Ένας χαμός χρωμάτων, κυρίως μπλε και ροζ που στόλιζαν τον χώρο και περίμεναν να βρουν τον κάτοχό τους. Αισθάνθηκε λίγο άβολα που είχε φέρει μόνο την ανθοδέσμη, όμως δεν είχε χρόνο να σπαταλήσει σε ψώνια. Όταν θα βάφτιζε το μωρό θα ήταν η πιο γενναιόδωρη νονά του κόσμου και θα το κακομάθαινε όσο δεν πάει.

<<Αλκμήνη, κορίτσι μου;>>άκουσε την φωνή του Αγγελόπουλου και στράφηκε προς το μέρος του.

Ο Αγγελόπουλος καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας την γέννηση του εγγονού του. Το φύλο δεν το είχαν δει αλλά ο ίδιος είχε αποφασίσει πως θα ήταν αγόρι. Ο μικρός Κωνσταντίνος, που θα του έμοιαζε και θα τον έκανε τον πιο ευτυχισμένο παππού στον κόσμο.