Το Δάσος

Η Κερασιά και ο Λωτός

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίναμε ως παιδιά, στο χωριό μου, ήταν να μην πλησιάζουμε το Δάσος, να μην τρώμε τους καρπούς των δέντρων του και σε καμμιά περίπτωση να μην σκεφτούμε καν, να μπούμε μέσα. Επειδή μέσα σε εκείνο το Δάσος βρισκόταν ο κόσμος των νεκρών. Και για να είμαι ειλικρινής ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με το Δάσος αν και ήμουν ξυλουργός, ακόμη και όταν υπήρξαν μέρες που δεν είχα γερά ξύλα για να δουλέψω, λόγω ενός βαρύ χειμώνα ή μιας περιόδου ξηρασίας και τα δέντρα του έμοιαζαν τόσο δυνατά και υγιή, ποτέ μου δεν σκέφτηκα να το πλησιάσω. Αν και δεν νομίζω να κατάφερνα κάτι, ακόμα και αν προσπαθούσα. Θυμάμαι μια μέρα που ο πατέρας μου είχε επιχειρήσει να κόψει ένα δέντρο του δάσους, μια άγρια μουριά αν θυμάμαι καλά, και όσες φορές και αν την χτύπησε με το τσεκούρι δεν της άφησε ούτε σημάδι.

Ωστόσο, το πιο τρομακτικό πράγμα που έχει συμβεί σχετικά με το Δάσος ήταν όταν κάποτε, κάποιος ξένος αποφάσισε να γευτεί τους καρπούς των δέντρων του, αμέσως μετά άρχισε να ουρλιάζει και να λέει ασυναρτησίες. Λίγο καιρό μετά, τον βρήκαν κρεμασμένο σε ένα από τα δέντρα του Δάσους. Αμέσως μετά τον θάνατό του, ήρθαν και άλλοι ξένοι, για να το μελετήσουν είχαν πει. Στην αρχή στείλανε ανιχνευτές για να το εξερευνήσουν, αλλά όλοι τους χάθηκαν, έπειτα, κυριευμένοι από θυμό για τους χαμένους τους συντρόφους προσπάθησαν να βλάψουν το Δάσος καίγοντάς το. Ωστόσο, η μεγαλύτερη φωτιά που δημιούργησαν, κατάφερε να κάψει μονάχα ένα δέντρο, και αυτό ,την επόμενη μέρα ξαναέγινε όπως και πριν . Απελπισμένοι γύρισαν στα σπίτια τους και από τότε οι επισκέπτες στο χωριό μας λιγόστεψαν ακόμα πιο πολύ, ίσως και για καλό.

Αλλά εμείς ξέραμε ότι δεν έπρεπε να πλησιάζουμε το Δάσος, και ποτέ μου δεν σκέφτηκα να το κάνω, μέχρι που ήρθε αυτή η αναθεματισμένη μέρα.

Εκείνη την εποχή, είχαμε σκληρό χειμώνα και ήταν πολλοί οι χωρικοί που αρρώστησαν, κάποιοι έγιναν καλά, κάποιοι άλλοι όμως...αναμεσά τους και η γυναίκα μου. Θυμάμαι που ξύπνησα εκείνο το πρωί, και αμέσως κοίταξα να δω πως είναι, μια συνήθεια που είχα κολλήσει εδώ και λίγες εβδομάδες που ήταν άρρωστη, έμοιαζε να κοιμόταν, έπειτα την φίλησα στο μέτωπο για να την καλημερίσω, αλλά ήταν κρύα ,τόσο κρύα. Έτρεξα αμέσως προς το σπίτι του γιατρού, το χιόνι έμοιαζε με φωτιά κάτω από τα γυμνά μου πόδια, αλλά δεν άντεχα να σταματήσω.

Τελικά ο γιατρός με ακολούθησε στο σπίτι μου για να την εξετάσει, περίμενα καθιστός σε ένα σκαμπό μέχρι να τελειώσει, δεν πέρασε ένα λεπτό και βγήκε έξω, δεν με κοίταγε στα μάτια, είχε καρφωθεί το βλέμμα του στο πάτωμα. Και το μόνο που είπε ήταν, 'Λυπάμαι παλικάρι μου'.