Femme fatale 2:the return

Στα εδωσα ολα !

Ένας δυνατός πόνο στην σπονδυλική της στήλη έκανε το κορμί της να υποφέρει ολόκληρο , ήταν σχεδόν σίγουρη πως είχε σπάσει δυο Κόκκαλα , ίσως και πολύ περισσότερα . Με κλειστά ακόμη μάτια προσπαθούσε να πάρει βαθείς ανάσες , να συγκεντρωθεί κάπου άλλου για να ξεφύγει από την φτηνή του πόνου . Μπορούσε να μυρίσει την υγρασία στην ατμόσφαιρα , μια ελαφριά δόση μούχλας τρυπούσε τα ρουθούνια της σχεδόν βίαια , προκαλώντας της αηδία . Ήταν βέβαιη πως δεν βρισκόταν κάπου που ήξερε , πιθανώς να ήταν ακόμη και έξω από την πόλη . Ένα αίσθημα πανικού ξεκίνησε να την κατακλύσει όμως κατάφερε να το διώξει σύντομα από μέσα της . Πρέπει να διατηρήσει τη ψυχραιμία της για να καταφέρει να κεφυγει από οποιον την είχε υπνωτίζει . Ήταν σίγουρη για το ότι είχε δει πριν από μερικές ώρες ... ο Νταβίντ ήταν εδώ , μπροστά της και δεν ήξερε πως στο διαολο είχε καταφέρει να την ξαναβρεί και να μπει πάλι μέσα στι ζωή της . Όμως δεν ήταν μόνος του , ένα άλλο χέρι έβαλε το μαντίλι με το υπνωτικό γύρω από την μύτη της , ένα άλλο χέρι που παραδόξως της ήταν πολύ γνωστό την είχε πιάσει καθώς έχανε τις αισθήσεις της .
Άνοιξε τα μάτια της απότομα . Βαθύ σκοτάδι κάλυπτε το δωμάτιο , μπορούσε να δει ένα μικρό παράθυρο κοντά στην οροφή , ακριβώς απέναντι της , , δίχως να υπάρχει κάποιος τρόπος για να καταφέρει να το προσεγγίσει . Έβρισε σιωπηλά από ο μέσα της .
Προσπαθσηε να κινήσει τα χέρια της , το μόνο που κατάφερε όμως είναι να συνειδητοποιησει πως ήταν δεμένα γερά πίσω από την πλάτη της , και γύρω από την ξύλινη καρέκλα όπου ήταν καθισμένη .
« γαμωτο μου !» Έβρισε αρκετά δυνατά , δίχως να την νοιάζει εάν θα την άκουγε κάποιος , ήταν σίγουρη πως παρακολουθούσαν κάθε της κίνηση από κάμερες , όποτε οποιοδήποτε προσπάθεια απόδρασης της θα κατέληγε στο ναναυγησει .
«Σκατα .. σκατα σκατα ! Άντε Νταβίντ ! Φανερώσου νομίζεις πως δνε κατάφερα να σε δω ; Τι γαμημενα παιχνίδια παίζεις πάλι γαμωτο μου ;»
Φώναξε , ελπίζοντας πως πράγματι θα μπορούσαν να την ακούσουν . Είχε μάθει αρκετά τον Νταβίντ για να ξέρει πως δεν του αρέσει να τον προκαλούν , ούτε να υποβιβάζουν την νοημοσύνη του . Όχι δεν ήταν χαζός , απλώς εκείνη τύχαινε να είναι πάντα εξυπνότερη του , ακόμη και όταν εκείνος θεωρούσε πως την είχε στο χέρι .
Δεν έταζε πολλή ώρα μέχρι να ακούσει την προτα μπροστά της να ανοίγει , το σκοτάδι έκανε μόνο την σκοτεινή φιγούρα ενός άντρα φανερή σε εκείνη . Τα βήματα του ήταν αργά και βαριά , προσπάθησε να τα αναγνωρίσει όμως της ήταν αδύνατον , δεν της θύμιζαν κανέναν που να γνώριζε .
Μαι βαριά ανάσα αντηχούσε στα αυτιά της , και τότε συνειδητοποίησε πως οι άντρες ήταν δυο και όχι ένας , οπως ακριβώς το είχε υποπτευθεί .
Το ύφος της σοβάρεψε . Είχε μάθει πλέον να μην δείχνει τις αδυναμίες και τους φόβους της , ίσως επειδή πλέον τίποτα άλλο δεν μπορούσε να την φοβίζει , ούτε ο ιδιος ο θάνατος δεν μπορούσε να τηβ πειράξει πλέον.
« νομίζετε πως σας φοβάμαι ;!»
«Απαντήστε γαμωτο μου ! Τόσο δειλοί είστε ;»
Εκείνοι όμως παρέμεναν σιωπηλοί καθώς λησιαζε προς το μέρος της , μπορούσε να παρατηρήσει τον ένας από τους δυο να τσιτωνεται , ήταν σίγουρη πως εκείνος ήταν ο Νταβίντ . Όμως πιος ήταν ο δεύτερος άντρας που περπατούσε ακριβώς μπροστά ; Η σκιά του της θύμιζε έντονα κάτι , όμως δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι .
Εν τέλη οι δυο τους σταμάτησαν μπροστά της . Φορούσαν μάσκες και ήταν πανομοιότυπα ντυμένοι . Εάν δεν έβγαζαν αυτό το γαμημενο ύφασμα που κάλυπτε τα πρόσωπα τους θα ήταν αδύνατον για εκείνη να καταλάβει ποιος ήταν πιος .
Ήξερε το παιχνίδι τους . Ήθελαν να την αποπροσανατολίσουν για να μην περιμένει αυτό που έχουν σκοπό να τις κάνουν . Όμως πραγματικά δεν ήξεραν με ποια είχαν μπλέξει . Δεν ήταν το ανόητο κορίτσι που θυμόταν ο Νταβίντ . Αυτά τα τέσσερα χρόνια είχαν πραγματικά κάνει θεαματικές αλλαγές πάνω της , ακόμη και εάν προσπαθούσε να τος κρύψει από όλους , προπονούνταν πιο σκληρά από ποτέ .
«Γαμωτο μου σταματήστε τα ηλίθια τρικ σας ! Δεν πιάνουν σε εμένα ! Φανερωθείτε και οι δυο σας ! Νομίζετε πως σας φοβάμαι ;!»
Ο πρώτος άντρας γέλασε ελαφρώς . Το γέλιο του ήταν τόσο γνωστό που τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα .
« δεν μπορεί ...» μουρμούρισε τος ο σιγανά που αμφέβαλε εάν οι δυο δεσμοφύλακες της την είχαν ακούσει στο ελαχιστο .
« ξέρω πως δεν φοβάσαι Σελινα ... το θέμα είναι για ποσό ακόμη θα συνεχίσεις να είσαι τόσο ατρόμητη και θρασύτατη οπως τώρα .» Η φωνή του άντρα ήταν πιο τραχιά από ότι είχε συνηθίσει , όμως ήταν σίγουρη πλέον στον πιον ανήκε .
« γιατί καρλ ;»
« ώστε κατάλαβες ... πραγματικά είσαι έξυπνο κορίτσι Σελινα ... ίσως υπερβολικά έξυπνο γι αυτόν τον κόσμο , και για την δουλειά μου .»
« γιατί καρλ γαμωτο !»
« εσυ γιατί Σελινα .... σου έδωσα τα πάντα ! Κυριολεκτικά αφοσίωσα την ζωή μου αυτά τα τελευταία χρόνια σε εσένα και σε εκείνο το μπάσταρδο , το παιδί σου !»
« πρόσεχε πως μιλας για την κόρη μου !»
« σκάσε !» Της είπε δίνοντας της μια δυνατή μπουνιά στην κοιλια της . Η κοπέλα είδα που μορφασε από τον πόνο . Ο καρλ έπρεπε να προσπαθησει πολύ περισσότερο για να την κάνει να πονέσει.
« τώρα μιλάω εγώ ! Και μη τολμήσεις να με διακόψεις ξανά ! Έγινα κατανοητός ;»
Σήκωσε το σκοτεινό της βλέμμα πάνω του . Τον κοιτούσε με μίσος να ξεχυλιζει από μέσα της . Για ακόμη μια φορά ένιωθε προδομένη , χρησιμοποιημένη από κάποιον , όμως ο καρλ θα το πλήρωνε . Άλλη μαι μπουνιά την χτύπησε , αυτή τη φορά στο πρόσωπο της . Ένιωσε το αίμα βα κυλάει από την μύτη της . Ο θυμός της φούντωνε μέσα της όλο και περισσότερο .
« σου είπα , έγινα κατανοητός ;!»
Του ενευσε καταφατικά , μόνο και μόνο επειδή ήθελε να ακούσει τι είχε βα πει .
« εκανα υπομονή τόσα χρόνια Σελινα ! Δεν σε άγγιξα ούτε μια φορά , σε παρηγορούσα για τους εφιάλτες σου , τα εκανα όλα ! Και εσυ ... εσυ πως στο διαολο ου το ανταπέδωσες ; Με το που γύρισε εκείνος , έτρεξες απευθείας πίσω του ... τον άφησες να σε πηδήξει διαγράφοντας τον πόνο που σου προκάλεσε και αγνόησες εμένα λες και ήμουν αόρατος !»
« καρλ εγώ ...»
« σιωπή ! Δεν έχεις δικαίωμα ούτε να δικαιολογηθείς ούτε τίποτα ! Σε πλησίασα με έναν μοναδικ ο σκοπό Σελινα ... να πάρω επιτέλους τα ινια της συμμορίας του πατέρα σου , εκείνος όμως την έδωσε σε εσένα. Ο ανόητος , όποτε έπρεπε να είμαι κοντά σου , πραγματικά όσο πιο κοντά σου γινόταν , και ο γάμος ήταν η τέλεια ευκαιρία ! Ομολογώ πως σε ερωτεύτηκα ... ναι είσαι πραγματικά σκέτος πειρασμός μικρή ... και σε θέλω ... ωωω ναι σε θέλω πολύ .. και θα σε έχω , μόλις ξεμπερδεψω με τον ηλιθιο τον Νίκολας ...»
« δεν θα κραφερεις τίποτα καρλ ! Σταμάτησε αυτή την τρέλα όσο είναι νωρίς ! Δεν σε αγάπησα ποτέ ! Το ήξερες , στο έλεγα επανειλημμένα ! Και συνειδητά επέλεξες να μείνεις δίπλα μου . Τώρα φυσικά ξέρω τον λόγο , όμως να ξεχάσεις τα σχέδια σου ! Δεν πρόκειται να έχεις ποτέ σου ούτε εμένα ούτε την συμμορία μπυ ! Και δεν θα σε αφήσω να κανεις κάτι στον Νίκολας !»
Ο καρλ γέλασε ξανά , αυτή τη φορά βγάζοντας την μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπο του .
« όταν τελειώσω μικρή το παιχνίδι μου , όταν θα έχεις χάσει όσο στα αγαπάς , θα γονείς δίκη μου θες δεν θες ! Και δεν μπορείς να σταματήσεις τίποτα όσο είσαι κλεισμένη εδώ μέσα ! Και πίστεψε με αγαπητή μου .» Έκανε μαι παύση πιάνοντας το πιγούνι της φερνοτας το πρόσωπο του κοντά της .
« δεν υπάρχει τρόπος να φύγεις από εδώ .» Την φίλησε κτητικα στα χείλη κάνοντας την να αηδιάσει , προσπαθσηε να αποστρέψει το κεφάλι της όμως το κρατημα του ήταν πολύ δυνατό .
« και τώρα , με συγχωρείς αλλά πρέπει να πάω να στήσω το επόμενο στάδιο του παιχνιδιού μου για τον αγαπημένο σου ..» γέλασε χαιρέκακα πριν βγει από το δωμάτιο ακολουθούμενος από τον άλλον άντρα.
« ηλίθιε ..» μουρμούρισε η κοπέλα κοιτάζοντας το απόλυτο σκοτάδι , προσπαθώντας μανιωδώς να βρει έναν τρόπο για να ξεφύγει .