Gözlerimi hastanede açtığımda baş ucumda annem duruyordu ölmediği için o kadar sevinmiştim ki anneme sarılmak istedim kollarımı uzatarak annem bana sarıldı fakat bir süre sonra öyle sıkmaya başladı ki kemiklerimin çıtırdağını duydum çığlığı basmamla babamın odaya girmesi bir oldu annem çekilip kenara oturdu babam bana yaklaştı ellerimi öptü güzel kızım diye ağlamaya başladı babama iyi olduğumu ağlamaması gerektiğini söylesem de durmuyordu ağlıyordu annem kenarda zalim bi gülümsemeyle oturuyordu neden öyle baktığına hatta gülümsemesine bir anlam veremiyordum sonuçta babam üzgündü annem iyiydi sapasağlam karşımdaydı annem odamdan sessizce çıktı gitti babama iyi olacağız dedim teselli etmeye çalıştım
Babacım lütfen üzülme bak annem de iyi bende iyiyim hepimiz iyi olucaz
Babam bana tuhaf şekilde baktı gözleri ağlamaktan kan çanağı olmuştu umutsuzca bana bakıp odamdan çıktı
Doktor: arif bey kızınıza bu durumu alıştırarak söylemeniz gerekiyor isterseniz uzmanlarımızdan da yardım alabilirsiniz
Arif: kızım annesinin yaşadığını sanıyor onun beyninden neler geçiyor kızım neler yaşıyor nasıl başa çıkıcağımı bilmiyorum acımız çok yeni annesinin bu şekilde gitmesini ben bile kaldıramıyorum o nasıl kaldırsın
Doktor: acınızı anlıyorum üzgünüm bir pedagog arkadaşım var size kartını vereyim bir konuşun tekrar başınız sağ olsun
Arif: sağolun teşekkür ederim
Eşimin işlemlerini hallettikten sonra cenazeyi hastaneden aldık akrabalar eş dost herkes vardı onu son yolculuğuna uğurluyorduk 27 senelik eşimi böyle uğurlamak da varmış iki küçük kızım ve ben yapayalnız kalmıştık buse donuk bakıyordu herkese küçüktü ama anlıyordu annesinin gittiğini cansum canım kızım hastanede yatıyordu hala annesini son kez uğurlayamadı bile eşim neden böyle bi şey yapmıştı gerçekten bilmiyorum çok kızgınım ona tatil planları yapıyorduk neden bize bunu yaptı
Annem odama geldi hadi kızım çıkıyoruz evimize gidiyoruz dedi kolumdaki kelebeği çıkardı üstümü değiştirmeme bile izin vermedi baban gelip birazdan eşyalarını alıcak evde değişirsin dedi çıktık hastaneden yürüyorduk yarım saate yakın hiç konuşmadan yürüdük artık çok yorulmuştum anneme yorulduğumu söyledim ormanlık bi yola girmiştik az kaldı evimize gidiyoruz dedi evimizin burda olmadığını söylesem de sürekli aynı şeyi tekrarlıyordu olduğum yere oturdum arkasını dönüp bana baktığında karşımda korkunç bi surat gördüm o benim annem değildi cadı suratlı bir kadındı onu gördüğümde kalbim güm güm atmaya başladı o anlık korkuyla kalkıp koşmaya başladım son hatırladığım arkamı kontrol etmek için geriye dönüp bakmıştım sonra takılıp düştüm gözlerimi açtığımda pek de eşyası olmayan ıssız bir evde pis bir döşeğin üstünde yatıyordum sanırım fark edemediğim bir kaç acı gerçeğim vardı
