the road to YOUR HEART

Κεφάλαιο 29

Μιχάλης

"Θα πεις τι θέλεις ή θα κάθεσαι να με κοιτάς για ώρα ακόμη?" με ρωτάει ο πατέρας μου και δεν με κοιτάει καν, το βλέμμα του είναι στραμμένο στα γραπτά που διορθώνει μπροστά του. 

"Περίμενε να έρθει και η μαμά" του απαντώ. "Θέλω να είναι και εκείνη μπροστά" 

Αν και είμαι σίγουρος, κάτι έχει ψιλιαστεί. Δεν είναι μόνο ότι έσκασα μύτη σήμερα στο σπίτι με το Μαράκι στο πλάι μου, η Αναστασία πάω στοίχημα το ψιλιάστηκε μέρες πριν, από όταν της ζήτησα τρία χιλιάρικα για το μονόπετρο.

"Μπορείς να το πεις σε εμένα και μετά να πας μέσα να το πεις και στην μάνα σου. Με εκνευρίζει που κάθεσαι μπροστά μου τόση ώρα χωρίς να μιλάς. Mου αποσπάς και την προσοχή. Διορθώνω τα γραπτά της Γ' Λυκείου, θες να κάνω κανένα λάθος?" 

Έλεος! Άνετα μπορούσε να τα δώσει σε κανέναν άλλον να τα διορθώσει. Δικό του είναι το φροντιστήριο, ότι θέλει κάνει στην τελική.

"Είπα θέλω να είναι και εκείνη μπροστά" του απαντώ κοφτά. Γιατί δεν λέει να το καταλάβει? Πόσες φορές πρέπει να το πω ακόμη?

"Μιχαλάκη αγόρι μου, σε αντίθεση με εσένα που απλά δουλεύεις κόσμο, κάποιοι δουλεύουν και στην πραγματικότητα. Ξέρεις.. δουλειά με λεφτά και κοινωνική καταξίωση. Πες μου πόσα θες και μην με πρήζεις καν για τον λόγο. Είμαι υποχρεωμένος να σε χαρτζιλικώνω μέχρι το πτυχίο, μην με εκνευρίζεις και άλλο" 

Σφίγγω δόντια.

Στενεύω μάτια.

Εκπνέω βαριά.

Άντε και γαμήσου Σπυράκο.

Την τύχη μου γαμώ, γιατί να έχω αυτόν για πατέρα?

Χάθηκε ο κόσμος να με γεννούσε κανένας άλλος?

"Ήρθα και εγώ!" στο γραφείο μπαίνει η μάνα μου και κλείνει την πόρτα πίσω της. "Μα τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή? Πόσο καιρό είχε να έρθει το κορίτσι στο σπίτι μας? Αχ μπουμπουκάκι μου.. το πόσο χάρηκα που σας είδα μαζί δεν περιγράφεται!"

Της χαμογελάω τρυφερά.

Όντως η Αναστασία χάρηκε πάρα πολύ.

Να δεις και εγώ πόσο χαρούμενος είμαι.. που είπα στην Μαρία μου ότι μετά την σχολή θα πάω στους γονείς μου και μου πρότεινε να έρθει μαζί μου. Πρώτη φορά στις πέντε μέρες που μένουμε στο ίδιο σπίτι μου ζήτησε να κάνουμε κάτι μαζί. Έστω και αυτό, που ήρθαμε στους δικούς μου, μου αρκεί. Είναι μια αρχή στην τελική, σωστά?