Ben öncelerde var olan şimdilerde kaybolan gönlünde kopuk damarlarla yaşayan bir kızım hayatımdaki en büyük hatamda unutmayı bilmem ben daha hayatımın baharındayken tam 18 yaşımda demans unutkanlık hastalıgına yakalandım ondan önce hep unutmak isterdim yaptıklarımı,keşkeleri özlediklerimi şimdi de özlemeyi özlüyorum sabah yaşadıklarımı akşam unutuyorum beynim yavaş yavaş geriye dogru adımlar atıyor
Her gün elektirik şokla acı çekiyorum belki hatırlarım diyeen korktugum da ne biliyor musun sevmeyi unutmak en çok istedigim doktor olmak bir cerrah ama biliyorum biliyorum ki benim beynim unutuyor her yeni bir kelimede eski bir kelimeyi şimdi akan göz yaşlarım kagıdı ıslatırken seviyordum seni belki unuucam ilk hediyeni belki seni seviyorum diyişini ama biliyorum ki gözlerini unutmayacagım o sarımsı ela gözlerini göz yaşlarıma katacagım özlemeyi özlüyorum çünkü ölüyorum bilmiyorum beli sabah kalktıgımda unutacagım sesini seni sadece seni
