Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Το Χωριό των Ευχών/ part 2

Το πέταγμα είναι από μόνο του κάτι μαγικό. Η ψυχή φεύγει, εγκαταλείπει το έδαφος και ανυψώνεται στον αιθέρα. Στα σύννεφα σιμά στον ήλιο, στους χιονισμένους κάμπους από πάνω, η Σάρα ένιωθε πως κυριολεκτικά βρισκόταν στον Παράδεισο που άλλαζε μορφές, ανάλογα με το τοπίο που διέσχιζαν. Είχε πιστέψει. Είχε πιστέψει σε αυτήν την άγνωστη και λαμπερή γιορτή, που θα έπρεπε να φωτίζει όλον τον κόσμο και να τον πλημμυρίζει με τις μυρωδιές, τα χρώματα και την διάθεσή της. Ο Κόμετ κάλπαζε στον αέρα με τα τρία νεαρά παιδιά στην πλάτη του, δίνοντάς τους μία γεύση από την βραδιά της Παραμονής. Το μεγαλόσωμο ζώο πετούσε περήφανα, με τον χιονιά να διαπερνά τα κόκκαλά τους, όταν ακριβώς από κάτω τους, φάνηκαν διάσπαρτα, λαμπερά φωτάκια που ακτινοβολούσαν και ο Τάρανδος ξεκίνησε να χαμηλώνει, μέχρι που τα πόδια του πάτησαν επιτέλους στο έδαφος.

Το Λάιτλιν ήταν διαφορετικό από το Όλομ. Τα σπίτια έμοιαζαν με ιγκλού, τα ξωτικά και οι νάνοι περπατούσαν πλάι στους τάρανδους και στο βάθος δέσποζε ένα τεράστιο κτήριο από πέτρα, που είχε οβάλ σχήμα και κεραμίδια. Από μακριά φαινόταν σαν όστρακο ανοιχτό. Η καμινάδα του κάπνιζε όντας ενεργή και ο Γκέντελ τους οδήγησε σιωπηλός προς το εσωτερικό του που μύριζε κανέλα και γαρύφαλλο. Ένα τεράστιο κόκκινο χαλί απλωνόταν κατά μήκος του και στην μέση του δέσποζε ένα αληθινό έλατο, στολισμένο, που έφτανε μέχρι την κορυφή. Τα παιχνίδια ζωντάνευαν επάνω του, κάνοντας τον δικό τους χορό και τραγουδώντας, ενώ ένα τρένο στριφογυρνούσε στη βάση του με τον οδηγό να τους χαιρετά. Σε όλους τους τοίχους βρίσκονταν μικρά οριζόντια πορτάκια και ξωτικά σαν τον Γκέντελ, ανεβοκατέβαιναν στις χρυσές, πλουμιστές τους σκάλες, προκειμένου να τα ανοίγουν και να πιάνουν από μέσα την ευχή. Κάποτε υπήρχαν περισσότερες. Οι άνθρωποι πίστευαν περισσότερο και εύχονταν για κάτι που επιθυμούσαν από καρδιάς, αφήνοντας την ευχή τους έρμαιο της μαγείας.

Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας ωστόσο και του καταναλωτισμού, η μαγεία χάθηκε και τη θέση της πήρε η πεζότητα της καθημερινότητας. Ακόμη και έτσι όμως, μέσα από την καθημερινότητα, η ξεχωριστή αυτή δύναμη είχε βρει το δικό της μονοπάτι έκφρασης μέσα από την αγάπη. Η Σάρα ήξερε πλέον πολύ καλά, πως δεν χρειάζονταν τα στολίδια απαραίτητα για να μυρίσει Χριστούγεννα, καθώς η αληθινή τους σημασία κρυβόταν αλλού.

Ο Γκέντελ ανέβηκε σε μία από τις αιωρούμενες σκάλες και άνοιξε ένα συρτάρι παίρνοντας έναν σκληρό φάκελο. Κατεβαίνοντας τον ξεδίπλωσε και τον άνοιξε σε ένα ξύλινο τραπέζι. Ήταν το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας Σμιθ και η Ζόε ήταν κυκλωμένη με μία κόκκινη κορδέλα, δηλωμένη ως πιστή του Άγιου. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Λόμιλ και τον πατέρα τους.