Camın ardında kalan, karanlığa büründüğünde parlayan ışıklarıyla canlanan şehri izledi. Beril'in aksine hayat dışarıda devam ediyordu.
Gözlerini camdan alıp başının üzerinde asılı olan seruma çevirdi. Bitmek üzereydi. Derin bir iç geçirdi. Birçok kez uyup uyanmıştı. İlaçların bir diğer yan etkisi de buydu sanırım. Ya da zamanın geçmesinde en etkili olan şeydi.
"Sezin'i aramayacak mısın?" diye sordu Nesli. Komodinin üzerindeki hiç dokunmadığı telefonunu işaret etti. "Sana ulaşamayınca beni aradı. Yalan söylemek zorunda kaldım."
"Ne dedin?"
"İnanacağını hiç düşünmediğim küçük yalanlar. Ayrıca ona ulaşmak için hiçbir çaba göstermemene de kırılmış olabilir."
Nesli oturduğu sandalyeden kalkarak yatağın yanına geldi.
"Beril böyle yaparak hiçbir şeyi rayına oturtamazsın. Söylememen, uzaklaşman daha fazla yıpratır sizi. Bu yaptığın Sezin'e de kendine de haksızlık."
"Biliyorum Nesli. Farkında değil miyim sanıyorsun? Nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum sadece. Ben... Zorlanıyorum sadece."
"Anlıyorum."
Can Nesli'nin omzuna dokundu.
"Biraz daha zamana ihtiyacı var."
Nesli başını salladı. "Pekâlâ."
Kapının açılmasıyla içeri Beril'in doktoru ve ardından annesi girdi. Birkaç soru ve kontrolden sonra doktoru Beril ve annesine veda ederek yanlarından ayrılmıştı.
Serum tamamen bittiğinde hemşire Beril'in yatağının yanında duran siyah sandalyeye oturdu.
"Artık evinde istirahat edebilirsin Beril."
Beril yatakta sırtını dikleştirdi.
"Geçmiş olsun."
"Teşekkür ederim."
Annesi Beril'in saçlarına götürdü elini.
"Nasılsın? Nasıl hissediyorsun?"
Dağınık bir şekilde toplanmış saçlarından çıkan tutamları kulağının arkasına götürdü.
"İyiyim eve gidelim anne n'olur."
"Anneannen bizi bekliyor. En sevdiğin yemekleri yapmış. Nesli ve Can siz de davetlisiniz." dedi Burçin elindeki eşyaları çantaya yerleştirirken.
"Çok isterdim ama bu akşam için annemlere söz vermiştim." dedi Nesli. "Nevin teyzenin yemeklerini yemeye mutlaka geleceğim ama."
"Ben de Nesli ile beraber başka zaman uğrarım. Rahatsızlık vermeyelim sizlere."
Burçin gülümsedi. "Başka zaman için sözünüzü aldım o zaman."
...
Nesli'yi evine bıraktıktan sonra düğmeye basarak arabanın camını indirdi rüzgar saçlarının arasına karışıp, yüzüne çarpmasıyla gözlerini kapadı. Telefondan gelen bildirim sesi kulaklarına ulaştı. Bu bildirim sesi Sezin'e aitti. Herkesinki aynı Sezin'inki farklıydı.
"Sana ulaşamıyorum. İyi misin?"
Derin bir nefes alarak gözyaşlarını zorlukla da olsa içinde tutmaya çaba gösterdi. Yaptığı şeyin ne kadar doğru olup olmadığını bilmiyordu. Telefonuna gelen bir çok cevapsız arama Sezin'e aitti.
Her şeyi içinde saklamak büyük bir yük olmaya başlıyordu. Tek başına aşmaya çalışacak gücü bulamayacak duruma adım adım yaklaştığını hissediyordu.
