Ayşegül Yılmaz BKM'nin önündeydi şimdi. Yıllarca hayalini kurmuştu burada olmanın. Güzel yerdi vesselam. Tiyatro onun hayatıydı, ve Türkiye'deki tiyatronun da hayatı BKM'ya bağlıydı. Bir ay önce seçmelere katılmış ve kazanmıştı. Bugün tanışma partisi olacaktı. Siyah diz üstü elbisesi ve maşalı saçları rüzgarda hafifçe sallanıyordu. Mutluydu, o kendini bu denli iyi hissetmeyeli uzun zaman olmuştu.
Ozan Can Yiğit arabasındaydı. Radyoda en sevdiği şarkılardan biri çalıyordu. Camları açmıştı, gece siyahı gür saçları ordan oraya savruluyordu. Açık mavi gömleğini tam iliklememiş, altına siyah bir pantolon giymişti. BKM'nin tanışma partisine gidiyordu. Heyecanı vardı ufaktan. Sağlamından bir oyuncu olmak için çıkmıştı evden. Güzel insanlar tanırdı belki.
İyi hissediyordu Ozan, çok uzun zaman sonra ilk defa.
...
Ayşegül Bkm'nin kapısına şöyle bir baktıktan sonra yakınlarda partinin olacağı kafeye doğru yürüdü. Kapıyı açtığında içeride 10-12 kişi vardı. Kapıdan içeriye öylesine göz gezdirirken bir kız çıktı karşısına.
"Selam, kapıdan bakmaya mı geldin? Bir arkadaşa bakıp çıkıcam olayı falan mı yoksa?" Deyip gülümsedi güzel kız.
"-A hayır. Ekiptenim, sadece göz gezdiriyordum."
"Aa ben de ekiptenim. Adım Fatma."
"Memnun oldum ben de Ayşegül." Deyip gülümsediler birbirlerine.
"Gel diğerleriyle tanışalım. Ben de daha tanışmadım kimseyle." Dedi Fatma.
Ayşegül nerdeyse ekibin tamamıyla tanışmıştı. Hepsi de harika insanlara benziyorlardı. İçkilerin olduğu masaya yaklaştı. Bardağa içkisini doldururken bardak elinden kaydı.
Korkuyla gözünü yumdu, elbisesi mahvolacaktı. Ama hiçbir şey olmadığını hissedince gözlerini açtı.
Bir el bardağı tutuyordu.
Kafasını çevirdiğinde bir adam gördü.
"Bardağı daha sert tutmalısın." Dedi adam ufaktan dudağı kıvrılarak.
"Doğru." Dedi Ayşegül. "Teşekkür ederim. Tutmasaydın elbisem mahvolmuştu."
"Rica ederim. Ben Ozan. Ozan Yiğit."
Elini uzattı genç adam.
"Ben de Ayşegül. Ayşegül Yılmaz."
Yaklaşık bir yıl sonra.
Bütün ekip Yılmaz Hoca'nın evinde toplanmıştı. İlk bölüm yayınlanacaktı bugün. Evde bir şenlik havası vardı. Uzun zamandır birbirini tanıyan ekip artık fazlasıyla samimi olmuştu. Belki de biraz fazla samimi.
Ayşegül koltuğa otururken arkasından biri ensesine vurmuştu.
"Napıyorsun ya?!" Deyip arkasına döndü. Tabii ki tahmin ettiği kişi vardı arkasında. Ozan.
"Naber civciv?" Deyip koltuğa yayıldı Ozan tüm rahatlığıyla.
"İyiyim ayıcık senden naber?" Dedi Ayşegül.
Diğerleri de sanki camide imam safları sıklaştırın demişcesine sıkıştırmıştı birbirlerini.
"Oğlum ben sığmıyorum bak!" Diye isyan etti Safa.
"Sanırım boğulucam. Ay başka koltuk mu yok bi defolun şurdan!" Diye bağırdı Ezgi.
"E yok?" Dedi Evliya.
"Öfff." Ezgi yastığı çoktan Evliya'ya fırlatmıştı.
Ayşegül'ün hoşuna gitmişti aslında. Ailesi Zonguldak'ta yaşadığı için yalnız yaşamıştı hep. Şimdi bir ailesi vardı. Kafadan rahatsız bir aile.
Bölümü izlerlerken gerek kendi şakalarına gülen Metin olsun, gerek kendi karakterine bayılan Cemile olsun, gerek de Adım Taner oynanırken gözü dolan herkes olsun, güzel bir akşam geçirmişti herkes.
Fatma o akşam Ayşegül'e gelecekti. Bu yüzden ikisi de ceketlerini giydiler.
"Nereye kızlar böyle?" Dedi Gürhan.
"İşimiz gücümüz var sizin gibi boşlarla oturamayız." Dedi Fatma.
Gürhan cık cık cık derken, Hilmi;
"Neyle gideceksiniz ?" Diye sordu.
Fatma gözünü başka tarafa çevirdiğinde Ayşegül sinsi sinsi gülümsedi Fatma'ya.
"Otobüsle neyle olacak?" Dedi Hilmi'ye.
Ozan hızla ayağa kalkarken,
" Olmaz öyle ben bırakırım hadi."
"Ozan gerçekten gerek yok." Dedi Ayşegül.
"Sus kız, bir yerleriniz doncak dışarda hala gorçokton gorok yok. Hadi hadi."
Ozan arkalarından eliyle kış kış işareti yaparken herkese el sallayıp kapıdan çıktı kızlar.
Arabaya binerken Ozan Fatma'ya arka koltuğu, Ayşegül'e ön koltuğu açmıştı. Bunu neden yaptı bilmiyordu.
Hepsi sessizce yolu izliyorlardı.
Camlar açıkken gelen balık kokusu Fatma'yı rahatsız etmişti.
"Ne kokuyor ya böyle?'
"Menekşe." Diye cevap verip sinsice gülümsedi Ozan.
Ayşegül kahkaha atarken Fatma yüzünü buruşturuyordu.
"Harbiden şu vitrindeki balık ne?" Diye sordu Ozan'a.
"Çupra." Dedi Ozan.
"Hiç yemedim de duymadım da." Dedi Ayşegül hayretle.
Ozan durumu garipsercesine Ayşegül'e döndü.
"Kızım sen nasıl Karadeniz'lisin ya?"
Ayşegül omuzlarını 'bilmem' dercesine yukarı kaldırdı.
Ozan yola döndü ve ;
"Tamam yarın sizi götürürüm güzel bir yere Ayşegül'ün bilmediği binbir çeşit balık türünü inceleriz." Deyip güldü. Ayşegül de güldü.
"Ay ben ağzıma sürmem onu." Dedi Fatma.
Ozan Ayşegül'e baktı;
"Ben gelirim." Deyip gülümsedi Ayşegül.
Ozan da gülümsedi;
"Gel."
Fark etmeden eve gelmişlerdi. Yolda Ozan Ayşegül'ü cahillikle suçlamış Ayşegül tam Ozan'a vuracakken Ozan direksiyonu gösterip kendini kısa süreli korumaya almıştı. Fatma da seesizce onların eğlenişini izlemişti, gülümseyerek. Fatma ve Ayşegül arabadan inmiş kapıya gelmişlerdi.
Ozan onlar içeri girene kadar kapıda beklemişti. Güvenliklerinden emin olmak istemişti. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle eve doğru yol aldı. Eve geldiğinde Hamza'nın tip tip bakışlarına maruz kalsa da aldırmadı.
"Ozan yarın akşam ne yiyeceğiz la?"
Dedi Hamza buzdolabını karıştırarak.
"Aa kanka sana söylemeyi unuttum yarın dışardayım ben."
"Vay be. VAY BE. Ozan bey bizi çağırmaz olmuş." Dedi Hamza tripli tripli Ozan'ın yanına otururken.
"Nereye gideceksin bari?"
"Boğazdaki balıkçıya."
"Tek başına?" Dedi Hamza garipseyerek.
"He kanka manyağım ben tek başıma romantik bir akşam geçirmeye karar verdim." Dedi Ozan kinayeli kinayeli.
"Ne diyo'n la?"
"Ayşegül'le gidiyorum mal."
"NE? Ulan Oziii. Hayırdır?" Deyip güldü Hamza.
"Noluyo lan bu hareketler ne?" Dedi Ozan tip tip bakarak.
"Ayşegül'le diyorum hayırdır diyorum?" Deyip gülmeye devam etti.
"Bugün balıkçının önünden geçiyorduk, o da bu balık ne diye sord- lan ben niye sana açıklama yapıyorum aq? Arkadaşız biz mal saçma sapan konuşma."
"E hadi öyle olsun bakalım." Deyip gülerek gitti Hamza.
Ozan fark etmemişti ama kendisi de gülüyordu.
