Together Strong

39

(Lara)
Zodra Maud de deur opengooit is het alsof ik in een herinnering wordt gezogen.
'Hete thee!' Sheila glimlacht en loopt haastig met twee kopjes thee naar het salontafeltje. 'Aan de kant, ophoepelen, aan de kant!'
'Wat voor thee is het Sheil?' Vraagt Rachel. 'Toch geen groene thee? Dat is echt goor.'
Sheila glimlacht. 'Natuurlijk is het wel groene thee, ik hou van groene thee, dat weet je toch?' Sheila staat op. 'Grapje Rachel. Het is geen thee. Het is ook niet heet. Het is Bacardi.'
Ik schrik en wissel een blik met Brittany. Ik verwacht dat Britt weigert, maar ze begint te lachen. 'Yes! Ik wil echt al zó lang iets sterkers dan bier drinken, maar mijn broer wil niets sterkers voor me halen.'
Sheila glimlacht. 'Ik wist het.' Grijnst ze. 'Rachel? Lara? Doen jullie ook mee?'
Rachel knikt. 'Tuurlijk.'
Alle blikken gaan naar mij. Ik weet dat ik eigenlijk geen keus meer heb.
'Ja, is goed.' Zeg ik, ik weet meteen dat ik een grote fout bega.
Sheila heeft een zelfingenomen glimlach. 'Ik wist het.' Ze loopt terug naar de keuken.
De avond begint rustig, we drinken allemaal de mok met Bacardi leeg en we drinken ook een paar mixjes. Ik weet dat ik binnenkort super draaierig ga worden.
'Lieverds, ik heb een leuk idee.'
Zodra Sheila dat zegt weet ik dat het geen leuk idee gaat zijn.
'Ik heb pilletjes. XTC.' Sheila kijkt ons geheimzinnig aan en laat ons vier blauwe pilletjes zien. 'Duurt maar enkele minuten tot het begint te werken, ik heb het zelf uitgeprobeerd, het zijn goede pillen.'
Ik kijk haar angstig aan. 'Ik denk niet dat ik mee ga doen.'
'Als je niet meedoet, hoor je er niet bij.' Zegt Sheila en ze kijkt me geamuseerd aan. 'Wil je dat riskeren?'
'Het is niet erg als je niet meedoet.' Zegt Rachel. 'Toch?'
Sheila grinnikt. 'Natuurlijk. Als je niet wil, wil je niet. Willen jullie wel meedoen Britt en Rach?' Ze slikt zelf een pil in een keer door.
'Sure.' Brittany neemt een pil aan en slikt hem ook zonder moeite door. 'Ahh, ik heb echt zin in de rush.'
'Ik wil ook wel een pilletje.' Zegt Rachel dan.
Ik kom er niet meer onderuit.
Het duurde ongeveer 10 minuten tot de XTC begon te werken. De rush was niet lekker, maar misselijkmakend. Ik krijg de slappe lach, maar ik vind niks grappig.
Dan komt Sheila weer op een briljant idee. Ze wil spelen met een Quiji Board. Waarom ze dat ding überhaupt in huis heeft weet ik niet, maar ik haar waarschuw voor de gevaren en die wuift ze weg.
'Geesten bestaan toch niet.' Zegt ze. 'Doe niet zo dom Lara, het is toch lachen.'
Zonder erover na te denken vertel ik over de gesprekken die ik met mijn broer en vader heb als ik s'avonds alleen in bed lig. Hoe mijn lamp uit is en dan knippert, met iedere vraag die ik stel van: "is dit Thomas? Is dit mijn broer?" Knipper een keer voor ja en knipper meer dan een keer voor nee." En dan knippert de lamp 1 keer en zo door, dat alles lijkt te kloppen.
Brittany kijkt me verbaasd aan. Rachel kijkt weg en Sheila lacht me in mijn gezicht uit. Ik weet dat ik die reactie kon verwachten, maar ik wil dat Quiji Board niet aanraken. Ik heb hier geen zin in. Ik ben high en dronken, ik kan geen goede beslissingen maken en niet helder nadenken.
Sheila wil toch doorspelen.
Ik pak mijn tas en vertrek.
De volgende morgen word ik brak wakker, maar het ergste is dat Olive en Natalie me hebben geappt. Ze vinden me raar en ze dreigen dat ze de hele klas over mijn zogenaamde paranormale gave vertellen als ik geen geld overmaak.
Het ergste is dat alleen Rachel en Brittany willen dat het goed komt. Sheila toont geen interesse en misschien vind ik dat wel het ergste, het feit dat ze geen spijt heeft. Alsof ze niet kan worden aangeraakt.

'Maud?' Vraag ik verward. Ik voel me gekleineerd, wat heeft ze gehoord?
Brittany kijkt Maud spottend aan. 'Ik meende alles wat ik zei Maud. Misschien wil je het eens van iemand anders horen, maar je bent echt ontzettend aanstellerig. We moeten allemaal door onze trauma's heen, waarom moeten jij en je zusje zo stom doen?'
Maud lijkt voor een seconde uit balans. 'We doen niet stom.' Zegt ze dan. 'We zijn gewoon menselijk. En ik verstop mijn litteken niet, omdat het een deel van mij is.'
Brittany grinnikt. 'Wauw. Nee, jij wil iedereen eraan herinneren hoe zielig je bent. Je bent net zo gestoord als je zus. Zij praat met dode mensen en jij verzint een heel leven voor jezelf. Jullie zijn triest.'
Het doet pijn. Brittany was mijn vriendin.
Maud stapt dreigend naar voren. 'Laat mijn zusje met rust.'
'Of anders?'
Het is een paar seconden doodstil. 'Jij bent echt hypocriet.' Zegt Maud dan. 'Waarom ga je niet naar je andere stomme vriendinnen? Als ik dit aan Rachel en Sheila vertel, weet ik zeker dat ze je niet meer willen hebben!'
Brittany begint overdreven te lachen. 'Haha, grappig Maud.' Ze stopt met lachen en kijkt ons een voor een aan. 'Dit is de opdracht van Sheila en Rachel heeft geholpen met bedenken.'
'Is dit for Truth or Dare?' Vraagt Maud compleet verbijsterd.
Brittany grinnikt. 'Soort van, maar ik meende alles wat ik zei. Het is gewoon een soort van inleiding voor de Dare die ik kreeg.'
Ik kijk haar bang aan. 'Waarom ga je niet gewoon weg?'
'Wij zijn nooit echt vrienden geweest.' Zegt Brittany.
Hoe kunnen mensen zo gemeen zijn?
'Je hebt altijd wel wat te zeiken, ik word er helemaal tierelier van.' Ze zet dreigend een stap naar voren en ik druk mezelf nog dichter tegen de muur. 'Ik haat je. Sheila en Rachel zijn veel leuker. Daar kun je tenminste nog wat plezier mee beleven.'
Ik stik bijna in de tranen die omhoog komen.
'Maud, als je nu weggaat, laten we je erbuiten.' Zegt Brittany. 'Je hoeft dit niet te zien.'
'Lara, kom mee.' Zegt Maud. 'Laten we gaan, ik heb hier geen zin in. Brittany is gek.'
Ik haal diep adem en knik en ik probeer naar haar toe te lopen. De handen die zich om mijn keel heen vouwen komen onverwachts. Ik krijg geen lucht.