"Merhaba Deli Kızım yine ben geldim. Bak en sevdiklerinden, lavanta. Evet hepsi sana"
Kucağına bıraktım kara toprağın.
Saat kaçtı, ben kimdim? Bilmiyorum.
Ben Güz Yarasıydım. Oda benim Deli Kızım.
Adını kendimden bile, yüreğimden bile sakladığım Deli Kızım.
"Bakma öyle, hangi çiçekleri sevdiğini biliyorum."
Dizlerine uzandım yavaşça. Sonra toprak elleriymişcesine saçlarımı okşadı.
"Uyanmayacak mısın Deli Kızım? Söylenenler yalanmış."
Sonra gökyüzünden gülümsemeleri düştü üstüme, yağmurla beraber.
"Hadi Tufan, yağmur yağıyor. Git evine!"
Sesi kulaklarımda çınladı.
"Gidemem, gitmem Deli Kızım. Ne olur git deme. Özür dilerim lanet olası ben, buraya her geldiğimde ağlıyorum özür dilerim. Ama unutamıyorum be kızım. Gidişini, kollarında ağlaya ağlaya beni sevmeni unutamıyorum. Ölmeseydin diyorum, sonra aklıma geliyor sözlerin. 'Ben ölürsem sen yaşamayı unutursun Tufan' haklıymışsın Deli Kızım ben yaşamayı unuttum. Özür dilerim, sana inanmadığım için. Özür dilerim."
Yavaşça kalktım dizlerinden.
Sonra bir şarkı yankılandı kulaklarımda.
"Deli Kızım uyan, söylenenler yalan."
Sahi o,
benim Deli Kızımdı ama asla uyanmadı.
