NOT A HAPPY ENDING ANYMORE

11- Email

Pagkalabas na pagkalabas ko ng office ni John i decided to go home. I lost my mood kaya naman dumaan ako sa J.co and buy my princess her donuts.

As i drive home nakarecieve ako ng text galing kay John.

From: John

Where are you?

I just read the message pero di ko nireplyan. I hate the fact that he's like that. Ayoko sa taong masikreto.

"Maam napaaga po ata uwi nyo?" Tanong ni Manang.

"Opo manang eh. I promised Annie kasi" i said tsaka umakyat sa taas para puntahan ang room ni Annie.

As i opened the door i saw Annie holding an apple.

"Baby?" I said.

She looked at me tsaka tumakbo at niyakap ako. Aww cute

"I miss mommy" she happily said.

"Mommy misses you too. Here's your donut" sabi ko sa kanya.

Agad agad nya yung kinuha at binuksan. When it comes to donut snobber na sya. Kaya naman nagpaalam na ko sa kanya at pinabantayan kay manang.

Agad ako dumiretso sa kwarto at binuksan ang laptop ko. Since wala na kong balak bumalik pa. Magshoshower na sana ako ng biglang may magpop-up na message sa ym ko.

Fr.

Atty. Halley

Subject: (Gonzales' Massacre 2014)

I think we found the suspect. Uuwi ako dyan para sa impormasyon na makakakalap ko. But we are 80% sure about this one.

Napatakip ako ng bibig. Is this real? I cant believe it. Napangiti ako habang naiiyak.

Nagmadali akong magbihis at magdrive papunta sa sementeryo. Its been 3 years since nakapunta ko dito.

Nagpagawa ako ng museleo para sa kanila. Nagtirik ako ng kandila at taimtim na nagdasal. Pagkaraan ng limang minuto naupo ako at pinagmasdan ang mga lapida sa harap ko. I sigh heavily.

"Mommy, Daddy miss ko na kayo.

Alam nyo bang malapit ko ng mahanap ang sagot kung sino talaga ang pumatay sa inyo. Malapit na mom, dad." I said while tears start to came out of my eyes.

"Mom.. I m-miss you... Diba *sniff* s-sabi.. mo every christmas *sniff* may g-gift a-ako. Mommy *sniff* miss na miss na po kita *sobs*" Im crying like a lost kid now. Losing them was really painful. I close my eyes as i feel the warmth of someone hugging me at the back.

It was John.

"Shh Ellie. Stop crying" sabi nya habang pinapatahan ako.

Umiyak lang ako ng umiyak. Sa loob ng isang Ellie nananatili parin ang Anikka na mahina. Kahit talaga anong gawin ko masakit paring isipin. Sawang sawa na ko sa lahat ng sakit. Sawang sawa na kong umiyak pero kahit anong gawin ko ayaw nyang tumigil.

Si John. Siya yung taong laging anjan sa tabi ko noong mga panahong sobrang hina ko. I tried to suicide, twice at states. Pero siya? Lagi nya kong nililigtas, ginagabayan, tinutulungan.

Minutes have passed tsaka ko tumigil kakaiyak. Yung yakap ni John ang nagpapagaan ng loob sakin. Dahil alam kong kahit nawala na lahat ng pinanghahawakan ko dati meron paring isang taong laging nasa tabi ko. Mayroon pa ring naniniwala na maayos ko rin ang lahat sa tama.

Kasabay ng pagpunas ko ng luha ang pagtayo ni John at pagabot ng kamay nya sakin. Habang papunta kami sa sasakyan di ko maiwasang tanungin si John kung pani nya nalamang nasa sementeryo ako at ang tungkol don sa pumatay kela mommy.