Extramundane || 超自然的

13

Η Ichika κάθισε στο θρανίο της, το τελευταίο στην αριστερή πλευρά της τάξης, δίπλα στα μεγάλα παράθυρα.
Έκπληκτη, κοίταξε γύρω της προσπαθώντας να εντοπίσει την υπερφυσική ακολουθία της, μα τα δύο πλάσματα δεν ήταν πουθενά.
"Ichika-chan!" Η καλύτερη φίλη της, η Sakura την πλησίασε με την γνωστή καλή διάθεση.
Ήταν μια κοπέλα που ξεχώριζε για το τεράστιο στήθος της και τα πολύ αδύνατα πόδια της. Ήταν ψηλή, με καστανά μαλλιά που έφταναν ως το ύψος των οπισθίων της.
"Καλημέρα!" Είπε κοφτά και στάθηκε μπροστά από το θρανίο της φίλης της.
"Καλημέρα, Sakura-chan." Η Ichika της ανταπέδωσε το πλατύ χαμόγελο.
"Καλημέρα κορίτσια." Τα δύο αγόρια της παρέας τους τις πλησίασαν, κρατώντας ο καθένας από δύο manga.
"Ήρθαν!" Αναφώνησε η Sakura και άρπαξε ένα από τα τέσσερα.
"Ω, θεέ μου!" Τα μάτια της Ichika έλαμψαν όταν πήρε κι εκείνη στα χέρια της ένα.
"Ήρθαν εχθές." Χαμογέλασε ένα από τα αγόρια, ο Eiji. "Αυθεντικά, ανεπανάληπτα, δεν τα βρίσκεις πουθενά!" Συμπλήρωσε με ενθουσιασμό μικρου παιδιού.
Ήταν ένα αγόρι αρκετά ψηλό, με καστανά, κοντοκουρεμένα μαλλιά που συνδύαζε την σχολική του στολή με διάφορα εκκεντρικά αξεσουάρ.
"Και φυσικά ξέρετε ποιον να ευχαριστήσετε, κορίτσια!" Το δεύτερο αγόρι, ο Ranpo, έδειξε με τους αντίχειρες του τον εαυτό του.
Εκείνος ήταν μετρίου αναστήματος, ασθενικός, με μαύρα, στιλπνά μαλλιά.
Η Sakura τον αγκάλιασε σφιχτά.
"Είσαι υπέροχος Ranpo-chan!" Στρίγκλησε.
"Ευχαριστούμε πάρα πολύ!" Χαμογέλασε η Ichika.
"Βέβαια!" Τα δύο αγόρια χαμογέλασαν και κάθισαν στο εσωτερικό περβάζι του παραθύρου δίπλα στο θρανίο της Ichika. Οι τέσσερις τους άρχισαν να ξεφυλλίζουν τα manga.

Η Ichika ένιωσε ένα απαλό σκούντημα στον ώμο, και γύρισε για να δει τον Eiji να την κοιτάζει.
"Μπορώ να σου πω;" Ψιθύρισε.
Η πρώτη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και σηκώθηκε από το θρανίο της με τον Eiji να ακολουθεί ξωπίσω. Στάθηκαν στην άλλη άκρη της τάξης και, αφού ο Eiji βεβαιώθηκε πως κανείς δεν τους κοιτούσε, την κοίταξε ντροπαλά.
"Αναρωτιώμουν αν θα.." κόμπιασε για λίγο. "...αν θα ήθελες να βγούμε μαζί...για φαγητό..." Ολοκλήρωσε την φράση του και κοίταξε επιφυλακτικά την κοπέλα μπροστά του.
Ο, ανέκαθεν, ατρόμητος και σκληροτράχηλος Eiji είχε μετατραπεί σε ένα μικρό κουταβάκι στα μάτια της Ichika.
"Η απάντηση είναι όχι." Μια βαριά φωνή διέκοψε τις σκέψεις της. Σήκωσε το κεφάλι της για να δει τον Junichiro να στέκεται πίσω από τον φίλο της.
"Ichika;" Ο Eiji την έπιασε από το μπράτσο και την ταρακούνησε ανήσυχος. "Όλα καλά;" Την ρώτησε στην συνέχεια.
Εκείνη επανήλθε στην πραγματικότητα και του χαμογέλασε.
"Ναι, όλα καλά. Με συγχωρείς." Καθάρισε τον λαιμό της.
"Λοιπόν; Τι λες, θα βγεις μαζί μου;" Την ρώτησε ξανά το αγόρι.
"Πες όχι." Είπε σοβαρά ο Junichiro.
"Φυσικά!" Απάντησε εκείνη, αγνοώντας τον.
"Αλήθεια;" Το πρόσωπο του Eiji έλαμψε. "Στ' αλήθεια θα βγεις μαζί μου;" Ρώτησε σαν να μην το πίστευε.
"Φυσικά! Γιατί όχι;"
-Τέλειο.. φανταστικό! Αύριο είναι καλά;
-Αύριο είναι τέλεια.
Χαμογέλασε η κοπέλα, ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στον δαίμονα.
"Ωραία, τέλεια.." ο Eiji πέρασε τα δάχτυλα του μέσα στα μαλλιά του. "Θα περάσω από το σπίτι σου στις επτά, καλά;" Ρώτησε στην συνέχεια.
"Ναι, βέβαια!" Απάντησε η Ichika. Οι δύο τους επέστρεψαν στην παρέα τους και κάθισαν διαβάζοντας τα manga.

"Γιατί τόση σύγχυση;" Αναρωτήθηκε ο Haruto που, τόση ώρα, καθόταν στην έδρα του καθηγητή. Πλησίασε τον δαίμονα φίλο του και τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη.
"Δεν θα είναι πολύ κουραστικό αν αυτοί οι δύο αρχίσουν να βγαίνουν; Θα μας πάρει καιρό και δεν μου αρέσει.." μουρμούρησε ο δαίμονας.
"Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι σε αυτήν την ηλικία είναι δυνατόν να κάνει μια σοβαρή σχέση; Το πολύ πολύ να συνευρίσκονται μια στο τόσο ή να της πιάνει το χεράκι όταν περπατάνε στον δρόμο." Γέλασε ο Haruto.
"Από αντίδραση το έκανε. Της είπα να μην το κάνει και από αντίδραση απλά δέχτηκε."
-Δε νομίζω.
-Γιατί όχι;
-Νομίζω ότι είναι τσιμπημένη με τον Eiji.
Ο Junichiro γύρισε και κοίταξε ψυχρά τον Haruto. Του ήταν αδύνατον να καταλάβει τις γυναίκες από την αρχή της δημιουργίας τους, αλλά δεν έκανε ποτέ ιδιαίτερες προσπάθειες.
Όντα σαν εκείνον και τον Haruto έπρεπε να είναι αφοσιωμένα αποκλειστικά στον σκοπό τους. Χρόνος για συναισθήματα και σχέσεις βασισμένες απολύτως στον ρομαντισμό δεν υπήρχε.
"Αυτό μας έλειπε τώρα. Δεν γίνεται να αρχίσει να βγαίνει με κάποιον όσο έχει να επιλέξει ανάμεσα μας!" Έτριξε τα δόντια του ο δαίμονας.
"Ναι, λες και θα μπορέσει να το κάνει αφού διαλέξει." Αναστέναξε ο Haruto.
"Γιατί, πως είσαι τόσο σίγουρος ότι θα διαλέξει εμένα;" Τον ρώτησε ο Junichiro γυρνώντας το βλέμμα του προς την Ichika.
"Δεν ξέρω." Παραδέχτηκε ο άγγελος. "Είναι ένα απλό συναίσθημα."