PARK FAMİLY AND BYUN BAEKHYUN

Park Baekhyun

Sana en çok zarar veren senin en yakınındakidir derlerdi de inanmazdım.

Doğruymuş...

Güven... Birine güvenmek için ne gereklidir? Ya da başka bir deyişle ne yapması gerekir ona güvenmen için?

Ben sadece çok ihtiyacım olduğu vakit birine güvenmiştim. Yapacak bir şeyim yoktu. Çaresiz ve yalnızdım.

~FLASHBACK~

Kilitli kapımın deli gibi çalmasıyla pardon kırılacak derecede vurulmasıyla uykudan kalmıştım. Uyuşuk bir şekilde yataktan kalkmış kapının kilidini açmıştım. Kapı koluna asılan Chanyeol meraklanmıştım.

"Ne oldu Chan?"

Gözlerim hâlâ yarı kapalıydı. Birdenbire sımsıkı kolumu tuttu ve koridordaki merdivenlerden aşağı indirmeye başladı. Uykulu gözlerim fal taşı gibi açılmıştı.

"Chan! Bırak kolumu! Ne oluyor?"

"Kes sesini sürtük."

Duyduğum o kelimeyle beynimden vurulmuşa döndüm.

"N-Ne?"

Merdivenler bittiğinde kapının önünde Bay ve Bayan Park'ı görmüştüm.

"Bay Park ne oluyor?! Biri bir şey söylesin lütfen!"

Bay Park bana öyle bir bakıyordu ki hiç kimse bana böyle bakmamıştı.

İğrenç biri gibi hissetmiştim.

Bayan Park evin kapısını açmış Chanyeol'a bakıyordu.

"Haydi Chanyeol. Kendi arabanla git gidileceği yere."

Chanyeol koluma tekrar asılmıştı.

"Yürü!"

Chanyeol... Benim Chanyeol'um bana asla bağırmaz kaba kuvvet uygulamazdı. Bana böyle davranmazdı. Bir şey olmuş olmalıydı. Bir şeyler olmak zorundaydı.

Ayakkabılarımı resmen yüzüme fırlattı ve giymemi söyledi. Gözlerin hâlâ üzerimde olduğunu biliyordum. Gözlerimden yalnızca bir iki damla akmıştı buna rağmen. Terliklerimi çıkarıp ayakkabılarımı geçirmiştim ayağıma. Giydiğimi görünce çürüttüğü kolumu tekrar tutmuştu.

Arabaya vardığımızda eli kolumu sıkmayı bırakmıştı. Arabaya binmem için sırtımdan iteklemeye başladı. Bunların rüya olabileceği ihtimalini düşünmeye başladım ama kolumun ağrısı bunu düşünmemi engellemişti.

Chanyeol sürücü koltuğuna oturup arabayı çalıştırdı.

Anlamıyordum. Anlayamıyordum. Gözlerim dolu bir şekilde ona bakmaya başladım. Ellerimi yavaşça kaldırmış onun koluna tutunmak için harekete geçmiştim.

Ellerimi yavaşça koluna koydum.

"Chan... Ne olduğunu ba-bana söyleyecek mi-misin a-artık?"

Gözleri kısa bir süreliğine bana döndüp ellerimi koyduğum yere bakmıştı.

"Çek elini oruspu!"

Kolunu sirkelemiş elimi çekmemi sağlamıştı.Gözlerim şok olmuş bir biçimde açıp bakmaya devam etmiştim.