Soğuk bir sonbahar akşamı,Yine yıkıldı hayaller,Yine tükendi ümitler,Oysa ki suç bizimmi miydi ? Yoksa kalbimizin mi ?,Kalp istediğini sever,gönül verir,aşık olurdu.İstediğine ise soğuk olur ısınamazdı.Hayat,bazen mutlu etsede bizi,çoğu zaman üzüntü,acı ve kedere boğardı.Yapmacık bir mutluluktu hayatın bize yaşattığı,Belki de mutluluk başka şeylerde saklıydı,bilemezdik.Zalimin birine kanar,onun peşinden sürüklenirdik.Üstelik hiç bıkmazdık bundan,defalarca aynı hatayı yapar acı çekerdik.Ama yinede bıkmazdık aşık olmaktan.Allahtan başka kimseen korkmayan kalp,söz konusu aşk olunca erirdi,yanıp tutuşurdu.Bazende insan doğru aşkı bulduğunu sanar,mutluluk hayalleri kurardı.Ama bilemezdi arkasından ne dolaplar döndüğünü,Aşığım der susardı.Ama bazende cidden aşık olur,bağlanır,sahiplenir,koruyup kollardı.
Aşık olduğu kişide ona kalpten aşık olur,bağlanırdı.İşte o zaman,hiç tatmadığı bir duygu olan mutluluğu tadardı ve ömrünü ona adardı insan.İşte ben böyle aşığım sevdiğime,Tatmadığım mutluluğu bana tattırdığı için,Bana güvenip aşık olduğu için,bu kadar mutluyum.Ve ben bütün ömrümü ona adadım.Bütün hayallerimi ve geleceğimi onunla beraber kurdum.Ve ben hayatımın en doğru seçimini yaptığımı anladım.İyi ki benimle,İyi ki yanımda.Bende ömrümün son anına kadar,Azrail canımı almaya gelene kadar onu sevicem.Ve son olarak söylemekten bıkmadığım şeyi tekrar söylüyorum.SENİ ÇOK SEVİYORUM SEVDİĞİM...
