❛nobody has to know❛ ✧ChanLix✧

❥17

Felix kendini boşluğa bırakar gibi yatağına bıraktı. Gerçekten Chan'ın onu bulmasını istiyor muydu? Evet istiyordu kesinlikle. Hep hayalini kurmuştu onunla tanışacağı günün. Belki çok yakında gerçek olurdu. Ama içindeki korku onu çok kötü etkiliyordu. Bir yandan da içindeki sevgi ve aşk onu iyileştiriyordu. Tıpkı bir ying-yang gibi. Ama belki de bu korkuyu yenmesinin sebebi olabilirdi Chan ile tanışması. Hatta belki onu iyi tanıyan ilk insan olurdu. İnsanlara sevgiyi öğretirdi ona. Kim bilir. Yine Chan'ın hayali ile hayale daldı. Ordan da yavaşça uykuya.

Alarmın birden çalması ile irkilerek uyanmıştı. Alarmı kapattığı an aklına bir şey geldi. Bu gün belki de onu bulacağı gündü. Bu düşünce ile yutkundu Felix. Hazır değildi henüz. Ama hazır olmalıydı, bu onu daha iyi hissetirecekti. Karşılıklı sevilmek. Zaten tek istediği de oydu. Ama hazır hissetmiyordu işte. Onunla ilk kez yüzyüze konuşmaya. Belki karşılık vermeyecek sevgisine, kalbi kırılacak diye düşünmeden edemiyordu. Ama er ya da geç gerçeklerle yüzleşmeliydi.  Her şey kötü olacak diye bir şey yoktu sonuçta. İyi de olabilirdi. Bu iyiye odaklanmak istedi Felix sadece.

Ve okul için hazırlanmaya başladı. Bu gün onu neler bekliyordu bilmiyordu ama iyi olmasını diliyordu.

Bu sırada Chan:

"Ah teşekkürler Minho. Bu sağladığın veri gerçekten önemliydi çok teşekkür ederim."  diye gülümseyerek Minho ile konuşuyordu telefondan.

"Önemli değil hyung fakat ... Bu senin ne işine yarayacak ki?"

"Ah burası biraz şahsi bir konu o yüzden konuşmak istemiyorum."

"Tamam ama burdaki insanlar arasında bazı eksiklikler olabilir. Aradığın kişi orda olmayabilir."

"Sorun değil"

"Tamam o zaman, hoşçakal"

"Güle güle"

Telefonu kapatıp bilgisayar başına geçti ve Lee Know'un attığı mail'e tıkladı. Bu bir listeydi. Minho'nun  kendisi dahil okulda soyadı Lee çoğu kişinin listesi. Burdan kızları ve tanıdıklarını çıkarması 10-15 dakikasını aldı. Ve sadece 3-5 kişi kalmıştı. Çünkü arkadaşının tanıdığı çoğu kişiyi o da tanıyordu. Ve ortada ikisinin de tanımadığı kişiler de vardı. Bunu göz ardı ederek önce burdakıları araştırmak istedi. Ama saate bakmasıyla henüz bunu yapamayacağını anladı. Bilgisayarı kapattı ve bazı işlerini halederek okula doğru yol aldı. İçten içe mutluydu çünkü artık çok yakındı. Şimdilik...