The secrets behind the stars

hoofdstuk 10

Ik bleef verder rijden zonder te stoppen. Net zoals ik iedereen in die zaal had beloofd. De tranen vloeiden van mijn wangen. Gelukkig kon ik Aurea vertrouwen om mijn ogen te zijn. Aangezien mijn zicht op dit moment werd vertroebeld.

Nadat zij en ik het maanstenen pad, de enige verbinding tussen Estrella en de buitenwereld, hadden achtergelaten, stopte ik even. Ik keek om naar het prachtige paleis van Estrella midden in het meer. Volledig marmerwit met glazen daken zodat de sterrenhemel altijd zichtbaar was. Zonner liep op zijn einde en mooner begon binnen een paar uur. De gouden klok op de hoogste toren was zelfs van hier zichtbaar. Nog 15 uur tot de volgende zonner. Dan zou ik zogezegd beslist, moeten hebben. Gelukkig had ik al beslist. Bedacht ik maar toch sloop er enige twijfel binnen. Dat was mama. Ik vraag me gewoon af wat zij gedaan zou hebben en ergens heb ik het gevoel dat zij Estrella nooit zou hebben achtergelaten.

Aurea's gehinnik verstoorde mijn gedachten en ik besloot verder te rijden. Zo ver mogelijk weg van hier. Toen ik me omdraaide hoorde ik het maanstenen pad verdwijnen in het water.

Het duurde uren vooraleer we stopten. Aurea bleef doorgaan zolang ik geen andere gedachte in mijn hoofd kreeg of toch zolang dat Aurea niet vond dat ik ergens anders hoorde te zijn. Maar ik wou haar wat rust gunnen. Dus stopten we aan mijn vorige thuis. De enige reden waarom ik me deze plek herinner is omdat Manu en ik hier gisteren uren hebben doorgebracht om mijn verdediging op punt te stellen. Maar dat hebben we niet lang volgehouden. We zijn gewoon aan de praat geraakt en konden niet stoppen met babbelen dusjah.

"Hey" ik gilde het uit en draaide me om. In die draaibeweging schopte ik de benen vanonder de persoon die me zo deed schrikken. "Auw! Godver de godver de godver!" hey wacht eens, did stel en dat mompelend gevloek ken ik van ergens.

Een jongeman met spierwit bijna zilver haar eigenkijk keek mij met zijn grijze ogen aan. Hij stak zijn hand uit en verwachtte dat ik het aannam om me recht te trekken. Ik nam zijn hand en dan...

" Manu? " vroeg ik voorzichtig. " ja, ik ben het half en half. Want ik denk dat mijn staartbeentje nu echt volledig kapot is. Merci daarvoor." reageerde hij sarcastisch. " oh my gosh, jah sorry... Kom ik help je even." nodigd ik uit. Ik hielp hem recht en leidde hem naar binnen.

Daar zette ik hem in de woonkamer en besloot wat thee op te warmen voor hem. Terwijl keek ik rond en merkte ik een muur vol foto's op. Ik bekeek iedere foto zorgvuldig. Maar besefte met pijn in mijn hart dat ik er niks meer van herinnerde. Ik herkende de mensen niet... Ik wist er niks meer van. En dat maakte me weer kwaad.

De theepot begon te fluiten. Ik schonk Manu een kopje in. Hij bekeek me een beetje vreemd. " wat !?" snauwde ik naar hem. Hier leek hij van te schrikken. " euhm, wow, niks hoor. Maar wat scheelt er met jou? Je bent stil en het lijkt alsof je ofwel op je breekpunt of je kookpunt bent. " ik snapte het niet en dat was duidelijk door mijn verwarde blik. " ofwel ga je in tranen uitbarsten ofwel kook je over en volgt er een woede aanval" legde Manu uit. Ik zuchtte en besefte dat ik hem moeilijk in het duister kon houden. Dus besloot ik het hem te vertellen

Natuurlijk niet alles. Ik maakte er een eigen versie van. Ik hield het algemeen. Ik vertelde over de leugens die mijn vader en vrienden volhouden jarenlang. En ook vertelde ik hem over het jobintervieuw dat goed ging maar dat ik heb geweigerd omdat ze ingingen tegen mijn persoonlijke waardes. Daar kwam toch alles een beetje op neer, niet?

" wow, dat is inderdaad veel om te verwerken..." begon Manu voorzichtig. " wel, ik ken je nog niet zo lang maar Liv ik ken je lang genoeg om te weten hoe diep je alles voelt. Als je boos bent, ben je woedend. Als je blij bent, ben je happy happy joy joy, als je verdrietig bent, ben je gebroken. Dus besef dat je soms je emoties eens aan de kant moet schuiven om alles eens objectief te kunnen bekijken. Meestal is de oplossing om een probleem of een ruzie op te lossen wijsheid en moed. Als je wijs en moedig genoeg bent om de ruzie langs allebei de kanten te bekijke, kan je het grote geheel vaak beter begrijpen en geraak je er misschien uit. Maar als je je laat verblinden door je emoties en daardoor maar een kant ziet, is dat onmogelijk." legde Manu uit. En daarin had hij wel een punt. Het werkte ook wel kalmerend. Ik besefte ook nu pas dat ik de situatie nooit objectief heb bekeken.