Zwierzęta mówią ludzkim głosem

,,Cisza i spokój. No i czego można byłoby chcieć więcej. Żadnego dźwięku znienawidzonego budzika. Nie muszę wstawać wcześnie i gazować do pracy jak wariat. No i najważniejsze zero obowiązków. Mogę robić, co mi się żywnie podoba.''- pomyślałem z uśmiechem po raz kolejny zmieniając pozycję na łóżku. Moje powieki stały się bardzo ciężkie i czułem, że wchodzę do krainy snów, gdy nagle...

-Człowieczku, wstawaj, bo jeść mi się chce!

Z bijącym sercem zerwałem się na równe nogi. Mój wzrok nie wyostrzył się tak szybko, więc byłem w stanie dostrzec tylko zamazane plamy.

,,Dzieci już wróciły?! Boże, za co mi to robisz?!''-pomyślałem z trwogą, ale sekundę później przypomniałem sobie bardzo ważny detal.

-Chwila moment.. przecież ja nie mam dzieci, ani żony!- krzyknąłem czując wyraźną ulgę i znowu położyłem się.

,,Pewnie się przesłyszałem. To tylko kolejny znak, że trzeba się zrelaksować, bo za dużo stresu w tej robocie''- pomyślałem, ale chwilę później ktoś mi uświadomił, że jestem w błędzie.

-No trudno się dziwić jak nawet nie próbujesz takowej znaleźć. Ale skupmy się na ważniejszych sprawach a mianowicie gdzie jest moje papu?- powiedział ten nieznajomy głos akcentując każde pojedyncze słowo.

Natychmiast zerwałem się z łóżka i tym razem moje oczy w końcu odzyskały ostrość. Moim sokolim wzrokiem przeczesałem każdy zakamarek w poszukiwaniu niebezpieczeństwa, ale nie wychwyciłem nic szczególnego. Nagle poczułem, że ktoś dotyka mojej stopy. Spojrzałem na dół i zobaczyłem mojego Reksia, czteroletniego psa rasy Shiba inu.

-Cześć mój lisku- powiedziałem głaszcząc go po rudej sierści. Chciałem podrapać go po jego ulubionym miejscu pod brzuchem. Reksio ułatwił mi zadanie kładąc się na plecach.

- Widziałeś kogoś, bo chyba, słyszałem jakiś głos? Możliwe, że twój pan wariuje- zażartowałem.

,,Jezu on dzisiaj naprawdę wygląda jak Rudolf. Już wcześniej jego nos czerwienił się na Boże Narodzenie, ale że aż tak?!''-pomyślałem zaskoczony.

Wtedy jednak stała się rzecz niezwykła. W błękitnych oczach Reksia pojawił się gniew a z jego pyska wydobył się głos:

-Nie jest to dla mnie żadne odkrycie, że nie wszystko w Twoim mózgu styka. Ale od naukowca wymagałbym trochę więcej pomyślunku.

..............

Mój mózg wykonał mały reset i dopiero po chwili odpowiedziałem.

-C..cooo????- wydukałem.

-To co słyszałeś. A teraz ostatni raz proszę o jedzenie, bo zaraz tu zdechnę.

-Okej, Tomasz wszystko jest w porządku. To tylko sen, za chwile się obudzisz. Połóż się na wyrku i czekaj- powiedziałem do siebie uspokajającym głosem.

-O nie na to nie pozwolę!- krzyknął ten demon i wskoczył na łóżko.

Zdecydowałem się na najbardziej logiczny ruch, więc odskoczyłem jak poparzony. Popatrzyłem na monstrum twardym spojrzeniem.

-Czego chcesz kreaturo? I co zrobiłaś Reksiowi?!- powiedziałem używając resztek mojej odwagi tak żeby mój głos nabrał trochę pewności siebie.

Patrząc na reakcję tego czegoś miałem nieodparte wrażenie, że efekt nie był zadowalający.

-Jakbyś trochę interesował się światem zewnętrznym, a nie tylko pracą to byś wiedział, dlaczego zacząłem mówić. A odpowiadając na pierwsze pytanie ostatni raz poproszę moje żarcie- powiedział Reksio cichym, ale groźnym głosem.