Σίγουρα Ίσως (Vol 2.)

5.

ΚΛΕΙΩ

Ο ήλιος ήταν ζεστός. Τον ακολούθησα σιγά σιγά να πέφτει μπροστά μου αντανακλώντας στα ήρεμα νερά της κεντρικής πλαζ της Νίκαιας. Πίσω μου βρισκόταν ο γνωστός σε όλους παραθαλάσσιος πεζόδρομος με το όνομα Promenade des Anglais. Διάφοροι πλανόδιοι μουσικοί γέμιζαν την ατμόσφαιρα με γαλλική μουσική που πρόσθετε έναν τόνο ρομαντισμού γύρω μου. Ηλικιωμένοι κάθονταν στις γαλάζιες καρέκλες που ήταν τοποθετημένες στον πεζόδρομο αγναντεύοντας τη θάλασσα εκείνο το τεμπέλικο καλοκαιρινό απόγευμα. Ο ουρανός είχε γεμίσει από χρώματα και η καρδιά μου δεν είχε σταματήσει λεπτό να χτυπάει. Έστρεψα το σώμα μου προς τα πίσω κοιτάζοντας κάτω από την ομπρέλα όπου βρίσκονταν τα πράγματα μου. Ο Κρις μιλούσε με τον Λουί και τον Τζει. Ξάφνου το βλέμμα του στράφηκε προς το μέρος μου. Σήκωσα το ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου και ήπια μια γουλιά από το ροζ κοκτέιλ που μου είχε ετοιμάσει ο μπάρμαν του παραθαλάσσιου μαγαζιού όπου είχε αποφασίσει ο Κρις να τιμήσουμε με τη παρουσία μας. Η Έλοντι και η Μαριάν είχαν επιστρέψει από ώρα στο σπίτι και πλέον ήμουν σίγουρη πως θα κοίταζαν ανυπόμονα την ώρα περιμένοντας μας να επιστρέψουμε ώστε να ετοιμαστούμε για τη βραδιά που είχε ετοιμάσει η Μαριάν.

Το νερό ήταν δροσερό καθώς τα πόδια μου ακουμπούσαν τα βότσαλα. Και η ώρα συνέχισε να κυλάει ώσπου αποφάσισα να επιστρέψω πίσω στην ξαπλώστρα μου.

«Λοιπόν; Μήπως είναι ώρα να επιστρέψουμε;» ρώτησα τη στιγμή που ο ήλιος είχε βουτήξει στη θάλασσα. Ο Τζει γέλασε.

«Νομίζαμε πως δεν θα το ζήταγες ποτέ!» χαμογέλασε ο Λουί καθώς οι λέξεις έφευγαν από τα χείλη του. Ο Κρις φορούσε ακόμη τα γυαλιά ηλίου του οπότε δεν μπορούσα να δω καθαρά την έκφραση του προσώπου του, αλλά φαινόταν να είναι αδιάφορη. Και ειλικρινά αισθανόμουν πιο ανήμπορη από ποτέ καθώς προσπαθούσα τόσο πολύ να δείχνω εντάξει με την όλη κατάσταση. Προσπαθούσα τόσο πολύ να κρύψω το μίσος που με είχε χτυπήσει κατακέφαλα καθώς εκείνος έδειχνε να έχει επιστρέψει στις παλιές του συνήθειες ενώ εγώ είχα ξεμείνει κολλημένη σε ένα κομμάτι του παρελθόντος.

Οι λέξεις που είχαμε ανταλλάξει ήταν ελάχιστες. Και μπορούσα να πω με σιγουριά πως εκείνος πραγματοποιούσε κάθε κίνηση του με μεγάλη ακρίβεια ώστε να μη με ακουμπήσει τυχαία. Ίσως είχε καταλάβει πως το παραμικρό άγγιγμα του, η αίσθηση του δέρματος του πάνω στο δικό μου είχε μεγαλύτερη επίδραση από ποτέ πάνω μου. Και ήμουν σίγουρη πως αν δεν ήταν οι πιέσεις της Μαριάν και της Έλοντι εκείνος δεν θα μας είχε ακολουθήσει ποτέ στη παραλία. Θα προτιμούσε να περάσει το χρόνο του σε κάποιο πάρτι περιτριγυρισμένος από μοντέλα ζώντας ξέφρενα το καλοκαίρι του...