𝐒𝐓𝐔𝐏𝐈𝐃 𝐂𝐔𝐏𝐈𝐃 [𝐇𝐡𝐣]

°2°

Είχα ξυπνήσει εδώ και λίγα λεπτά, αλλά δεν είχα καθόλου ενέργεια και δύναμη για να κατέβω κάτω.
Είχα τα ακουστικά στα αυτιά μου, ακούγοντας μερικά κομμάτια που μου έχουν κολλήσει τελευταία, και είχα χαλαρώσει εντελώς.

"Φωτιά! Βοήθεια Courtney, φωτιά!" Άκουσα την φωνή του Hyunjin να φωνάζει έξω από το δωμάτιο μου.

Τον είχα ξεχάσει αυτόν-
ΌΠΑ ΚΆΤΣΕ ΠΟΙΑ ΦΩΤΙΑ;

Σηκώθηκα έντρομη από το κρεβάτι, και άνοιξα την πόρτα, για να βρω έναν ήρεμο και χαλαρό Hyunjin στηριγμένο στον τοίχο.

"Τι σκατα;" Του είπα με την αγουροξυπνημενη φωνή μου, και τον αγριοκοιταξα. "Δεν με άκουγες που σου φώναζα, και έπρεπε να πάρω βιαστικά μέτρα." Έκανα ένα βημα πιο πίσω, και ξεκίνησα να παρατηρώ καλύτερα το αγόρι μπστά μου.

Αυτός δεν φοράει μπλούζα...

Ήταν εντελώς γυμνός από πάνω, αφήνοντας τους κοιλιακούς του να κάνουν κυριολεκτικά μπαμ, ενώ από κάτω φόρουσε μια μαύρη βερμούδα. Τα μαυρα μαλλιά του ηταν ανακατεμένα, και τα μάγουλα και τα χείλη του κοκκινα, δείχνοντας πως μόλις είχε ξυπνήσει.

Ο τύπος είναι κούκλος.
Κ-Ο-Υ-Κ-Λ-Ο-Σ.

"Ξέρω πως είμαι Θεός, αλλά γιατί δεν με παρατηρεις λίγο πιο διακριτικά; Ντρέπομαι." Μου είπε ναζιάρικα, καιέκανα ένα μικρό eyeroll. "Τι με θες;" Τον ρώτησα και εκείνος είπε την ίδια λέξη που είχα και εγώ στο μυαλό μου.
"Πειναω."
"Να αλλάξω πρώτα, και θα κατέβω να φτιάξω τίποτα να φάμε."

Του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα πριν τον αφήσω να πει κάτι, και άνοιξα την ντουλάπα μου για να βρω τίποτα να φορέσω.
Ένα απλό αθλητικό σορτσάκι με μια μπλούζα λίγο πιο πάνω από τον αφαλό μου. Χτένισα τα κοντοκουρεμμενα μαλλιά μου, και κατέβηκα γρήγορα κάτω.

Καθόταν χαλαρός σε μια καρέκλα της κουζίνας, απορροφημένος με το κινητό του. Ξεροβήξα για να κάνω αισθητή την παρουσία μου, και μου χαμόγελασε αχνά.

Άνοιξα το ντυλάπι, ακριβώς δίπλα από το ψυγείο, και έβγαλα τα δημητριακά, και μετά το γάλα. Του έβαλα σε ένα μπολ, και εγώ έκοψα ένα φρούτο για να φάω, δεν είμαι τόσο μεγάλη λάτρης των δημητριακών το πρωί.

Τρώγαμε, και ασχολούμασταν με το κινητό μας, μέχρι που μου ήρθε φλασιά πως έχω καιρό να πάω σουπερμάρκετ.

"Hyunjin;" Του είπα σιγανά, και έστρεψε το βλέμμα μου σε εμένα
"Μπορείς να συμμαζέψεις εσύ λίγο το σπίτι σημερα; Εγώ πρέπει να πάω σουπερμάρκετ για να μην λιμοκτονησουμε." Του εξήγησα. "Ναι φυσικά." Μου απάντησε. "Εξάλλου πρέπει να φτιάξουμε και ένα μικρό πρόγραμμα για να μοιράζουε τις δουλειές τις εξωτερικές, και του σπιτιού." Συνέχισε, και του χαμογέλασα.