PARK FAMİLY AND BYUN BAEKHYUN

Kolye

Kendinden geçmek...

Bu hissi en son 5 yıl önce yalandan ibaret olan duygular sayesinde hissetmiştim.

Yalandı. Her şeyin olduğu gibi.

Hisler yalan olabilir mi bir insan için?

Sanırım olabiliyormuş. Benim hislerim yalan olmasa da onun hisleri yalanmış.

Ya da ben öyle biliyordum...

~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~

"Baekhyun..." Sakin bir sesle adımı söyledi.

Şaşırmıştım doğrusu. Baya sakindi.

"Beni seviyor musun Baekhyun?"

Sorduğu soruyla şaşırarak arkama döndüm. Bunu beklemiyordum. Aklımda yalnızca odama çıkmak vardı.

Odam... Ne ara bu kadar benimsemiştim ben?

"Cevap vermelisin bence Baekhyun." Deyip bana ilerlemeye başladı. Ben ise geri geri...

"S-seni ne-neden seveyim ki? O-onca şeye r-rağmen. Bu kanıya n-nereden va-vardın?"Deyivermiştim kekeleyerek.

Kekeledim çünkü hâlâ üzerime doğru gelmeye devam ediyordu. En sonunda kapıya çarpmamla durdum.

Tek kaşını kaldırmış,dibime kadar girmişti. "Neden sevmeyesin ki tekrardan. Öyle değil mi? Benim mavime bile muhtaçsın."

Yüzümde ufak bir tebessüm belirdi. Onca şeyden sonra tekrar sevmek. Pehh!

"Ben senin gibisinden 5 yıl önce kurtuldum daha da geri esir olmam." Dedim.

"Esir olmayacağına emin misin? Çünkü ben emin değilim."

Dudaklarımızın arasında en ufacık bir mesafe kalana kadar eğildi.

Ne dediğini bile doğru dürüst anlamıyordum. O kadar çok yakınımdaydı ki kokusu her tarafımı sarmıştı bile.

"Ben daha fazla dayanamıyorum. Sen dayanabilir misin?"

"D-d-dayanırım."

Neye dayanacaktım onu dâhi bilmiyordum. Her zaman beni zora sokuyordu.

"Gözlerin ve kalbin öyle demiyor ama."

"On-onlar -"

Sözümü yarıda kesip dudaklarıma ufak bir öpücük kondurdu.

Lanet olsun! Eskisi gibi davranıyordu...

Şaşkınlıkla ona bakıyordum. Böyle ufak bir öpücük beklemiyordum. Her zaman ki gibi sert davranır zannettim. Değişmişti artık. Sertti böyle bir yumuşaklık eskide kaldığına emindim ama bir anda neden?!

Tekrar bir öpücük kondurdu. Tekrar ve tekrar. Dayanamayacaktım sanırım.

Eskisi gibi mutlu olmayı özledim ben yalnızca. Ne kadar pişman olacağımı bilsem de sabaha hatta iki dakikaya değişeceğini bilsem de sadece şu anı yaşamak istedim ve ellerimi boynuna koyup kendime çektim.

Derince öpüyordu. Bende öyle... O kadar özlemişim ki bu hissi. Beni özel hissettirmesini...

Çarptığım kapıya beni daha çok yaslamış dizini bacak arama sokup bacaklarımı aralamamı sağladı.

Öpüşmeyi kesip boynumu öpmeye başladı.

Tanrım! Bunu yapmamalıydı. Boynumun hassas olduğunu biliyordu. Kafamı sertçe kapıya çarpmıştım.

Boynumdan kulağıma doğru çıkmıştı dudakları.

"Gerçekten de dayanabiliyor musun Baekhyun? Çünkü bana hiç öyle gelmiyor."