kiosk (pitong hakbang)

 ang ishe-share ko ngayon ang first experience ko with "not like ours"

tandang-tanda ko pa. . . i was grade 5 that time. . .

pero hinding-hindi ko pwedeng malimutan ang pangyayaring iyon. . .

november 2, "araw ng mga patay" binisita namin si lolo sa isang private cemetery sa amin. . .

sa sementeryong iyon, may isang kiosk. . .

medyo kalayuan sa parte kung nasaan maraming tao. . .

bagong gawa kase. . . .

sa ibaba may sementong hagdan na parang bridge na parang kahoy kung titgnan sa malayo. . .

Ate ara: "saan ka ba galing?! . . . at bakit pawis na pawis ka?"

Ako: "sorry talaga. . . galing ako dun sa play ground eh"

(kung nagtataka kayo. . .

sa sementeryong iyon kasi mayroon play ground para doon muna ang mga bata habang ang mga matatanda doon muna sa puntod)

Ate: "tara nah!"

bago kasi kami pumunta sa sementeryo noong november 2 nauna si tito doon. . .

dahil sa maganda raw ito . . .

plinano na naming pumunta doon

para makita ng malapitan. . .

pero dahil sa matatakutin ako pinilit kong samahan kami ni tito doon

padating namin doon. . .

nakita ko agad ang hagdan . . .

hindi ko maintindihan pero parang may nagtulak sa aking pumunta doon. . .

pero dahil matatakutin ako,

inanyahan ko ang pinsan kong sumama sa akin. . .

malapit na kami sa hagdan. . .

isa. . .

dalawa. . .

tatlo. . .

hanggang umabot sa pito. . .

pero biglang. . .

bakit ang tahimik?

bigla akong kinabahan. . .

lumingon ako tapos laking gulat ko . . .

WALA NANG TAO SA LIKOD KO!!!. . .

nasaan si tito?

nasaan ang pinsan ko?

magkasama lang kami kanina ah. . .

ba't ganun?

lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko na di ko pa nararamdaman dati. . .

hindi ko alam kung saan ako pupunta. . .

kung sa baba ako dadaan . . .

nakakatakot. . .

kung sa taas ako dadaan. . .

baka kung ano ang aking makasalubong , mas nakakatakot yun. . .

kaya nagdesisyon akong dumaan sa ibaba. . .

nakaktakot. . .

mas lalong tumahimik. . .

tapos biglang. . .

parang may tao sa gilid ko. . .

nakatingin ng diretso at. . .

GALIT NA GALIT. . . 

bigla akong mas kinabahan. . .

sa lakas ng tibok ng puso ko. .

hindi na ata ako makahinga. . .

naninigas ang katawan na kahit tumakbo, lumingon o sumigaw d ko magawa. . .

nanlalmig at pawis na pawis. . .

pakiramdam ko mamamatay na ata ako. . .

tapos bigla siyang nagsalita. . .

hindi ko maintindihan ang boses niya . . .

parang pinagsabay na boses ng babae at lalake

binibilang niya ang hakbang papalapit sa akin. . .

isa. . .

dalawa. . .

tatlo. . .

ang lapit na niya. . .

hinga! (sabi ko sa sarili ko)

apat. . .

huminga lang ako ng malalim. . .

lima. . .

hinga. . .

binilisan ko pa ang paghinga para makalma ang sarili at maigalaw ko ang aking katawan. .

anim. . .

isang hakbang nalang. . .

malapit na siya sa mukha ko. . .

pito. . .

nakatakbo ako. . .

ang bilis ng takbo ko . . .

as fast as i can. . .

pero bakit parang ANDYAN PARIN SIYA SA GILID KO. . .

ang bilis na ng takbo ko. .

wala akong nagawa kung hindi pumukit at sinabing

LORD. . .

HELP. . .

MAMATAY NA ATA AKO. . .

tapos biglang. . .

nawala siya. .

at nakikita kong maraming mga bata. .

Ang PLAY GROUND!!!

buhay ako!!!

buhay!!!

nakita ko na rin ang mga pinsan ko. . .

kahit pawis na pawis at balisang-balisa. .

wala akong pakealam. . .

basta buhay ako!!!. . .

Ate ara: "saan ka ba galing?! . . . at bakit pawis na pawis ka?"

ako: "BAKIT NINYO AKO INIWAN DOON?!!!"

ate ara: "saan?" "sa play ground?"

ako: huh?!

ate ara: "tayo nah. . . gusto mong pumunta sa kiosk diba?"

ako: "diba galing na tayo doon?"

ate ara: "ano ka buh?" "papunta pa lang kaya tayo dun"